Alle inzendingen van wil melker

nog steeds knaagt de tand des tijd aan botten spieren en gerafelde pezen die had ik vroeger ook al zij zijn gewoon zichzelf gebleven nu wat meer in de actualiteit ach ik was toen mijn tijd vooruit ook ben ik weer op sport gegaan met korting voor de leeftijd de zware ijzers raak ik nog maar amper aan wij gaan meer voor het evenwicht…

daar waar dagen in uren doorleefd worden met een tastzin in de hoogste frequentie trillen alle dimensies ik weet waar je huid is opgeschuurd geplamuurd door veelvuldig raken in gepassioneerd contact maken de weg terug vol verlangen naar meer de blik besmuikt omdat de wereld in jouw lach geheimen ruikt van weleer…

het was anders om ons heen er was geen zomer meer warmte en lui uitgestrekt genieten was voorbij in koude ondertoon voelde je de herfsttij er danste onrust in de ogen we haalden de zolder helemaal ondersteboven ontdekten zo de doos met kinderspelen onder het stof van jaren geleden het springkoord en de hoelahoep we tolden…

je wees ik keek langs je blik over zee zag en profile in je gefocuste blik de schrik van het moment voelde spanning in je hand zag voeten bewegen in hun diepe indruk op het strand bij de afzet van leven in rood keerde het tij de noodhulp was al dichtbij flarden van stemmen in zwaaien uit reddende vesten nog bleven woorden…

ieder heeft een gouden greep gedaan uit de nog steeds universele staalkaart wit is daarna aan het splitsen gegaan welke kleuren het beste passen bij zijn dagelijks bestaan sfeer humor en emoties verklaren zich al aardig in de tijd zo dat er sprankeling voldoende overblijft juist die eigenheid gaat het subtiele onderscheid…

jij hebt de wind gewist die in de ochtendglinsters zonnekleuren los zou laten zij twinkelden gevangen stralen in de schemering tot jij de deuren opende en wolken witter riep nevels los maakte van de koude grond die neersloegen op gras en bloemen om te stoeien met licht in dat kort moment ontsloot de hemel voor even om…

zacht vulde achtergrond de ruimte in rond je gezicht accentueerde zo de vriendelijk huiselijke stemming van jouw leven aan je gebaren hing initiatief ogen hadden de uiteindelijke regie toch was er geen enkele sprake van een overheersend aanwezig zijn juist de combinatie van contrasten zorgden voor een harmonieuze lijn…

ik heb je geschilderd met vele pigmenten kleine nuances heb ik kansen gegeven om met jou eeuwig te leven olie en pastel krijt en het grijs van houtskool ook op diverse ondergronden hebben wij alles gehad alleen de ziel ontbrak jij voelde leeg koud was de glans in je ogen er was geen vermogen tot contact ook in je bewegen bleef…

wij wisten het niet maar de talen die we spraken verstonden elkaar soms niet gebruikten dezelfde woorden maar de betekenis zong in hun melodie andere akkoorden omdat wij uit andere ouders waren geboren de omgeving contextueel een heel andere response liet horen zijn wij te lang geïsoleerd gebleven hadden een hele aarde…

ik zag je spreken met de regen op een uitgesproken miezer dag zij spetterden totaal onverwacht hun letters in een blanco plas die licht naar buiten krulde las met de glinsters in de druppels op je huid alle teksten weer voluit in kleine stromen begonnen dromen te vloeien uit de ervaringen van de plenzende bui je proefde…

zacht reflecteerde je lach verleden tijd waarvan de jaren nog niet kleurden door nostalgie omdat er zoveel heden was blikken die herinneringen intenser lieten spelen door het ontbreken van beperkingen die vroeger voorgingen we lieten alles passeren maar haalden wel de liefste dingen terug afgestoft en de glans gegeven die het…

jij hebt nooit kleding gedragen alles paste jou als tweede huid waar alleen het verschil in kleur de verassing was van het huis zo makkelijk gleed jij ook als laatste puzzelstuk een divers gezelschap in ieder opgetuigd naar laatste snit en hype de omgangcode werd met een lach aangeboden ondanks het kleurrijke van een kameleon…

je lacht en je stem fluistert zachte tonen terwijl woorden zich op liefdevolle wijze schikken in de melodie van de muziek die je uitstraalt in je lach wordt het refrein geboren dat steeds weet te bekoren door de subtiele wisseling van akkoorden die de nieuwe conceptie verrassend ontsluiten nog magistreren je ogen de kleuren…

jij buide op een exceptionele onconventionele manier met open sluizen en een stralende hemel ik heb je donker en dreigend gezien waarbij spanning de groene kleur van de donderkop aannam tussen sissende ontladingen en bolvormige bliksems explodeerde chaos en toch wist ik jou opklarend dichtbij jij doorbrak de stilte die…

ik zag de eerste herfst al oplichten in je ogen waar het donker loof in veel kleuren hing te drogen in het ruizelen gaf de wind meer contrast tussen aarde en wat je nog verder aan de hemel zag het bos silhouette al zijn winterpracht je stem zong in warme tonen de wegen naar de overvloed van afgelopen zomer die door lange dagen…

ik hoorde geluiden flarden van gesprekken waarin gebroken emoties felrood kleurden de hartslag van woede pulserend zichtbaar op gespannen gezichten een niet geregisseerde pauze gaf lucht bracht de opgefokte temperamenten tot bedaren waarbij gebalde vuisten ontspanden tot knuisten onzichtbaar hadden vrouwen zich opgesteld om niets…

zacht en warm is de wind die jouw articuleren draagt en verstaanbaar maakt tot in de verste uithoeken van het magistrale plein jij de frêle vrouw die boven alles en iedereen was uitgegroeid tot symbool van liefde en begrip in het menselijk samenkomen en zijn weg waren de scherpe randen van agressie en intolerantie verdwenen…

je lijkt wrijvingsloos op je lach door het leven te glijden zonder obstakels hobbels en andersoortig irritant gestroomlijnd door energie van liefde dans jij op het levenskoord waarvan de balans als talent bij je hoort toch voel ook jij je pas vrij als je de opstap genomen hebt en de bekende wereld verlaat en zo zonder…

ik heb geprobeerd haar zoenen na te doen maar ik verloor steeds weer het initiatief het bleek geen rollenspel te zijn maar een festijn van actie en reactie het rollen voelde fijn in zacht ontvangen wilde ik het nogmaals gaan proberen raakte al snel het tempo kwijt in onnavolgbare subtiliteit wat wij wel hebben geleerd is samen…

ik spoorde op het ritme van rangeren stopte en trok op tussen langdurig stilstaan met op ruiten de druipende regendrop zoals altijd zag ik in beslagen ramen je gezicht passeren in de talrijke stops riep jij alle namen van stations verderop ik veegde strepen maar je kwam niet dichterbij alleen je ogen keken met veel…

als ik in je ogen kijk gaan de werelden van vroeger weer open in alle geheimzinnigheid waar getoverd en gedanst werd in plezier beleven met elkaar op muziek die lachte met hart en groot gebaar toch trilde de snaar in oeverloos verdriet van de verdwaalde die bang en in de war ontroostbaar om zijn moeder riep jij hebt mij altijd…

zacht streelde natuur de groene uitlopers van aarde jij kende het proces als choreograaf in kleur timede met zonnewarmte het bloeien speelde met wind het voordeligste groeien in gesprek met de nieuwe maan juist in de lichte nachten draaiden wortels en stam de hele fabriek op het ultieme wachten pas als jij lachte vol liefde de…

zag onze beelden verblikken nog verblozen tussen de resten schuim van golven waarin wij verpoosden nog keek de zon over onze schouders mee in de grijsgroene spiegel van een onrustige zee pas later hield de wind zijn straf regime voor gezien gaf omslaand water wat kabbelend geklater de terugstroom van vloed speelde zand…

ik zag je voorover buigen met lange vingers en gestrekte armen naar de horizon wuiven voor meer licht en helderheid de ochtend kleurde al zijn zacht pastel in voorzichtig schijnen waarbij de nacht zijn donker volume liet verdwijnen in een uiterst ludiek spel waar je lach de lange nacht verwarmde met haar verbonden zijn van liefde…

ik voel weer de stilte van vroeger toen alle ogen zich vragend op mij richten ik in paniek zoekend naar antwoorden om aandacht in de kiem al te smoren even terug in de tijd van onderwerp en vraag want de uitkomsten blijven vaag het voelt als gebrek aan vertrouwen dat niet met woorden weer op is te bouwen ik hoor…

ik heb je vingers gezien de duim die bladzijde beroerde in het omslaan van de dag die in afschrift meteen de stemming weergaf het was geen boek maar de verslagen konden in hun notities heel subtiel de veranderingen van sfeer laten zien en hun consequenties voor de werkelijkheid ik heb ze gebundeld van maan naar nieuwe…

ik zie hoe spelende vingers jouw creatief gevoel leven geven door er van blijdschap af en toe lucht tussen te blazen in je ogen donkeren lichtjes hun pret om het slagen van wat jij in vorm en kleur hebt neergezet langzaam komt iedereen in de ban van jouw shining die straalt van geluk de creatie kan niet meer stuk…

je lacht zonder woord en geluid de mimiek van je gezicht beeldt het allemaal uit waar je handen zinnen maken in de hoofdstukken van je armen boekt je gelaat een illuster plot snel lezende ogen vangen bot synchroniciteit is niet te integreren als chaos voertaal blijft pas als de delen zich puzzelend naar het eind…

nog altijd stuiteren emoties in een hart dat op hol slaat onder jouw warme blik jij raakt waar ik het meest kwetsbaar ben wat onvolgroeid niet helemaal volwassen jouw ogen zien kijken door de onvolkomenheden heen jouw blik schenkt mij de laatste spurt misschien nooit ben ik volmaakt geweest maar onder jouw handen voelt het…

je lach ging als een zucht door het woud van gedachten lieflijk geneuzel onder gepeuzel aan de info van alledag zij openen hun bladeren om knoppen en koppen te proportioneren zij schudden nog geen nieuws uit bomen die in het zomerse dromen maar onder het bladerdek driften gekleurde sappen hun al heerlijke oogst waar…