Alle inzendingen van wil melker

ik heb met schaduwen gespeeld rond het gelach van de zon ook met kleine witte wolkjes die snel donker werden aan de onderkant zij vulden de velden vergrijsden het blauw en de helderheid die wij van zonnig kenden toch heb ik mijn hoop behouden op een brandend revival van het koesterend licht de donkerste rafels zijn onder het…

ik zag bloemen reiken langs de ranke lijnen van jouw aandachtsveld zij hadden snel hun hartjes open gesteld in het weerkaatsten van de mooiste kleuren wiegend op de wind musiceerden zij schoonheid en pracht die je nergens vindt jij danste vogelvrij blij lachend in een eldorado van de heerlijkste lentegeuren jij gaat deuren…

ik voelde de wind met het kind in je spelen het was niet de vrucht van je schoot maar ze ontwaakte als jij van het eerste lentewiegen genoot een vlinderend gevoel van voorjaar en blij in de bloemenwei ontsnapt aan de winter en eindelijk weer vrij je danst en zingt het gras groener dan voorgaande jaren kleuren verschillen…

ik keek me aan lachte verbaasd toen ik mezelf zag staan er was iets onbekends misschien wel ooit gezien maar nooit verkend in ouder worden draaien films door je proeft de tijd in het decor verschillen in de uitvergroot maar essenties missen niet de boot het lijken oppervlakkige momenten maar toch wankelen er fundamenten nog…

ik voelde de muur rook de binnenplaats met de geuren van hun familiegebeuren stappen zagen hen gaan in een dierbaar raken van de aarde naar vrienden of gindse bazaar samen hoorden we bomen dromen in stille hitte van de dag ondanks de afstand die er tussen ons was ik liet het komen de empathie van het leven en zijn om mij heen…

ik ga binnenkort de ultieme duik in je ogen maken om jou op de bodem van je ziel te raken in een totaal geven zal ik mezelf vergeten om zonder ballast de diepte in jouw blik voor het eerst te meten heb veel los moeten laten om vaardig te worden snelheid te maken om ons ontmoeten te smaken voel al de warmte van je lach weet me…

ze wappert fier mijn vlag die al vandaag de toekomst in gedachten had een stevige bries uit onnaspeurlijke richting gelukkig niet met alle winden mee in het schijnbaar zinloos golven van het dundoek vermoed ik de basis van onze taal de nieuwe communicatie van het zijn waarin geluk de belangrijkste letters van ons bestaan zullen…

ik heb weleens gedacht als ik jou zo bezig zie aan het liedje engelen bestaan niet jij bent juist zonder aureool en vleugels het levende bewijs van het tegendeel want jij bestaat ook al vlieg je niet en doe je nauwelijks wonderen ontken je dat jij lief leuk en juist bijzonder aardig bent hoef ik jou niet te ontmaskeren…

ik heb beelden gezien uit lang vergeten kerken hun sferen geproefd in gebeden die de religieuze uitstraling versterken nog kleurt autoritaire hiërarchie zijn fraai gebrandschilderde ramen maar ook het sociale is al doorgedrongen tot de pastorie verwonderlijk hoe kunst en macht de krachtlijnen weten te vinden in het aardse spanningsveld…

ze lacht deelt zacht en lief wat dromen uit om mee naar huis te nemen verstopt in hand of een terloopse schouderklop pas later kom je er vanzelf wel op dan ben je in haar land nee niet verdwaald als zomaar een passant maar aan haar warme hand ze laat een wereld zien voor het eerst zonder allerhande scherpe kantjes alleen met…

zij scherpte haar woorden met opgekropte emoties bijtend veegde ze de vloer met hun argumenten aan zij konden haar verbale uitbarsting niet goed verdragen weg was het overleg dat nog redelijkheden droeg maar hier ging in korte spanne tijds het hek van de dam zij draaiden zich om vluchtten uit wolken pure agressie liepen…

jij hebt er altijd slag van gehad de lucht net even anders te kleuren met jouw warmte waar dagen geen gezicht leken te krijgen kon jij hun ogen weer met een lichte sprankeling lief laten kijken dan vonkte het flitsten lachjes in een spel van kleine grapjes naar elkaar werd samen weer heerlijk spontaan…

jij wist mijn huid te raken met plooien en rimpels te praten over geboorte leven en dood in lichtjes bewegen kleurde tijd een warm onderscheid in diverse lagen door hun reacties op dagelijkse vragen nog is de souplesse groot maar vaste gewoonten en tradities hebben de plooien dieper gemaakt tot onoverbrugbare kloven waarvan…

je keek me aan de glimlach brak het kwetsbaar ogenblik waarop wij nog niet hadden besloten hoe verder te gaan de toegestoken hand een lief entree je nam me mee om tijd te winnen voor het garen dat jij dacht te spinnen waarmee jij de klus wilde klaren van weer opnieuw beginnen jij spon vals verdikte de draad tot de helft…

ik kende de betovering door je ogen jij raakte diep in mij het andere land waar wij ooit verliefd hebben gelopen uren hand in hand voelde de magie die om je hing als een gouden ring waar alles anders was door de bijzondere uitstraling die jij het gaf jij hebt mij nog het meest verrast door het mysterie dat jijzelf was…

ik proefde in onze laatste kus nog de paradijselijke lust van het afscheid nemen weer zoende jij de zomerhitte dichterbij terwijl ik al oogstte langs herfstbuiige regenbogen nostalgisch trokken warme avonden voorbij waarin handen verlangden naar geluidloze ontdekkende gesprekken over intimiteit wij genoten van rust en tijd in…

jij zong de muziek van het leven waarin woorden verhaalden over liefde en leed jouw tonen konden daar kleurend vorm aan geven het diepste verdriet in de donkere bassen het ijle geluk van subtiel fonkelende kristallen zelfs de vlagen van wind kwamen om hun teksten vragen gedragen door het vlammende schijnen van vuur…

jij hebt je altijd met kleur gekleed in je eerste naturel was je een beeld later kwamen de nuances waarin je ook kon dansen soms iets wijder in het vel dat beviel je wel er waren zonnecontrasten die schitterend bij je pasten vaak een tikkeltje gewaagd pikant was de grote vraag veel accenten heb jij gegeven aan de accessoires…

nog is het galactisch model in tact gebleven ondanks de foutjes die zichtbaar worden na het weven de kanten blijven wat rafelig en de print verdampt zijn inkt hoogpolig houdt al lang de vrieskou niet meer vast winden waaien water over land waarvan kusten zijn gestrand en wij die aan de basis staan zien dit met lede ogen aan…

zij ranken niet meer in de speelsheid van lente bloeien geen bloemen maar bladeren vormloos in het voorjaarsboek de spirit is weg en de flow aan kleuren en geuren verleden tijd de hemelbestormende power naar ruimte en licht is slechts een flits vergeleken met vroeger dat is wat ik mis in samen zijn en het ontbreken van meerwaarde…

ik heb het leven gezien in komen zijn en weer gaan het heeft altijd bestaan alleen we hadden er geen ogen voor wij wilden groter zijn dan we ooit zouden denken onderzochten alles om het een etiket en plaats te kunnen schenken benoemden sterren om het oneindig universum met begrijpen te bevolken maar nu kijkend naar…

ik wiegde mee met de vlammen van het vuurtje hoop zag het manifest gestalte krijgen in oplaaiende hitte golvend nam geestdrift bezit van alle mensen hoger dan ooit wakkerden emoties als liefde en vertrouwen aan om toch de aarde nog klaar te maken voor zijn nieuwe ijstijdenloop de gevolgen van vervuiling en brandschatting…

ik wieg mee met de vlammen van mijn klein vuurtje hoop dat ik gesprokkeld heb uit gevonden stukjes dood om me heen zij waren al verloren hun groei gestopt door structureel tekort aan continuïteit die in het leven van de soorten snijdt diversiteit is al geminiseerd door economische belangen waarbij de mens zichzelf met hoofdprijzen…

we doken hadden genoeg aan de lucht in elkaars ogen met handen vast weerstonden we de opwaartse kracht van het water door de snelheid die we samen naar de diepte maakten het was nog licht maar het zicht nam zienderogen af we keken elkaar aan brekend zijn wij naar boven gegaan een oneindige klim die met pijn als bevrijding…

waar aarde ooit de blauw groene parel in ons stukje heelal mocht zijn is dat festijn nu helaas verdwenen al decennia lang verbleken de kleuren in het gebeuren van het stille sterven dat wij in vervuiling onze kinderen laten erven waar eens de cirkel helend gesloten was breken lijnen zien we elkaar voedende relaties snel verdwijnen…

adem kwam binnen maar gaf mij geen lucht ik paniekte in nog dieper en sneller zuchten zonder soelaas alleen in ontspanning bleef ik mijn angsten de baas voelde mijn hart als een bonk zonder kracht wist van lekkages dotteren stands en defibrilleren ook dat als dit voorbij zou gaan ik het leven opnieuw mocht proberen…

geuren prikkelden stemmen rumoerden jij zat daar aan het tafeltje in een zee van stille rust zacht kabbelden woorden over het blad sierlijke handen ritueelden verbanden van lief samen zijn lachjes krulden verborgen met onuitgesproken plezier in het uur zonder zorgen door aangenaam vertier plots vlaagde de wind kwamen uniformen…

verrast lachen je ogen warme energie straalt je gezicht intense blijdschap als ik je totaal onverwacht weer kan zien een gebeuren waar toeval de hand in had plaats en tijd coördineerde tot een miraculeus treffen er was niets meer te zeggen in dankbaarheid wij raakten maakten de wereld voor heel even rijk…

ik weet dat jij geen rood sprookje bent maar het kapje staat je zo goed past heerlijk op je olijke snoet brengt de wild piekende haren weer tot bedaren speels dans je door het land met de ludieke stappen van het bijdehandje dat straalt wie ze is ook zonder prins en het witte paard heb jij je eigen slot de ophaalbrug is nog…

zij zwaait vurige strepen in ontbindende energie fragmenteert waar eens harmonie heeft geregeerd samenspel is voorbij chaos wordt het nieuwe vrij nog steeds vitaliseert jouw spanning de sfeer is liefde een knetterend raken in ontladen waar leiding ontbreekt zet charisma de streep is volgen vertrouwd omdat er altijd iemand…