Alle inzendingen van wil melker

langzaam maar toch sneller dan verwacht breken stukjes beschaving en schoonheid af waar vroeger alles blonk en voorzichtig schitterde zijn mat en dof nu de traditionele weerkaatsingen van harmonie die er was in ons hart omdat respect voor elkaar het gedrag dirigeerde met norm en waarden uit de opvoeding zo tegenover elkaar…

de gemeente was zacht en begrijpend warm in aandacht en vol hoop op een toekomst met bloemen zij kende de seizoenen van winterse kou en schraalheid tekort voedsel het bidden op onbedekte knieën toch bloeide ook de lach als lente bloemen bracht de verlosser weer in verrijzenis terug met zijn overal heen reizende discipelen…

er waren altijd wel vonkjes die oversloegen vlammetjes die lieflijk dansten op het uitnodigend ritme van blauw gele warmte zij vertelden elkaar geen verhalen maar deelden hun stralend comfort wij schoven wat dichter naar elkaar communiceerden met handen en ogen waar woorden tekort schoten omdat nieuwe opwindende energie…

Snel hebben Je ogen zich alle tinten blauw aangemeten die zij vonden in het zee spel van het prettig warme water waar ook in het diepste zwart de felste emoties contrasteerden in subtropische schakeringen speelden zon en schaduw wisselingen op je snel bruinende huid waar zachte markant ingetogen lichte lijnen de reikwijdte van…

ik zag super lange slanke vingers gretig graaiend in de letterbak naar het ultieme sluitstuk word zij wilden hun beeld een magische uitstraling toedichten met een unieke vondst als nieuw waarmee een wereld wordt ontsloten die lang alleen droomde van een bestaan met een glorieus begin in een universum vol zelfbedachte…

ieder heeft een eigen blik op het verschijnen van een plotselinge bliksemschicht ik grillig lijn en kleur in een gigantische speed elkaar explosief ontladend waarbij het netvliesbeeld de blauwdruk van een persoonlijke werkelijkheid geeft we kijken om ons heen maar dit panorama is een deel van het geheel een volgende blik laat…

in mijn windtaaltje had ik voor iedere situatie een eigen verhaaltje vol tonen lange loopjes geslis gesis en gelispel naar benauwend angstig gefluister luister naar korte en lange aanlopen opzwellend tot een magistraal kort voor de alles vernietigende implosie in de stilte na het nooit verwachte ongeval auditief en visueel ben…

en weer kortwiek ik spastisch mijn balans kent geen evenwicht tussen vallen en opstaan het is gaan tot de dood erop volgt toch heb ik barricades om de vaart te vertragen weer even tijd om bij zinnen te komen voordat de realiteit van mijn dromen effect sorteert en ik alsnog probeer te ontsnappen uit het overschot dat mijn…

ik zie takken tegen een blauwe hemel ze wuiven me toe met kleine cirkels maar ik weet niet waarheen ben overal geweest maar alleen het blauw geeft de geest en boombladeren zingen het lied ik klap en lach op de maat van de wind en ik voel me gelukkig dolblij en eindelijk weer helemaal kind natuurlijk ben je verdwaald hoorde…

ik wil de dood ontlopen want ik ben gaan dromen heb al vroeg contact gemaakt met alles om mij heen voelde aan de aarde en zij warmde terug aaide stenen die spraken elkaar achter mijn rug wuifde naar wolken en vlaagde met de wind had ontzag voor zwaar onweer het donderde zo hard ik leefde in mijn dromen voelde al als kind…

wij zijn aan het graven zoeken naar nieuwe bodems die ons leven en bestaan kunnen dragen de fundamenten voldoen niet meer zijn sleet geworden erop leven wringt steeds meer en doet behoorlijk zeer wij zijn ze ontgroeid omdat wij te lang zijn blijven bloeien zijn blind en te gemakzuchtig om ze te snoeien wij zijn lang gebonden…

ik klokte klassiek drumde sereen alle seconden uit de minuut voordat het uurwerk sloeg een extra systole in voorwaardelijk falen en ook dit keer zal ik het gaan halen met alle kleuren aan de regenboog alleen de pot goud stond een horizon te ver breeduit te blinken is voor de rijken alleen zij kunnen zo ver reiken omdat…

nog zijn ze er met tussenstops van jaren de donker groene gehuchten tegen de hellingen aangeplakt helaas minder glooiend en klein de horizon in een eerder verdwijn door hoge flats direct aan de rand van zee waardoor de terrassen tot op het strand lopen en inpandig logistiek goed beheersbaar zijn en het klimaat beter te regelen…

hij schiep de aarde en bevolkte die met een evaluerend en evolutionair levende mens naar zijn beeld en gelijkenis techniek en creatief sloeg snel de vleugels uit in maagdelijk ontdekken robots waren er al vlot in alle werk dat verlichting zou kunnen geven niet vergelijkend met de mens maar innoverend verbazingwekkend in…

ik heb je gewassen met warmte van zonlicht op een vroege sprankelende lenteochtend en daarna jou gedroogd met het subtiel geparfumeerde bloemenkleed dat zich opent voor jou alleen samen hebben we een zomerdag geplukt in een wereld vol mystiek met magisch betoverende vogelgeluiden tussen het gave gezoem van talloze insecten…

je lach deed mij altijd kleuren haalde warmte uit mijn hart dat fermer klopte omdat het ineens weer een stuk meer om handen had waar ik altijd alles eerst overwoog dook ik nu ongezien ad rem tussen woorden in zinnen om zo met een weer nieuwe fris gekleurde draad aan een ander hoofdstuk te beginnen door met alle eindjes van…

je voeten herkenden in het rul warme zand de intense bindingen die jij hebt met dit groen mediterrane land in de tweesprong tussen warm en koud gaf jij aan de twinkelende sterrenhemel de belofte van overgave aan degene van wie je houdt in het intens beleven van die universele schoonheid heb jij je eigenwaarde ervaren als…

ik heb je zien groeien rank gesteeld alleen in de vaas die jouw lentekleuren in water en glas al lichtjes geurend subtiel spreiden pas later voltooiden de andere bloemen het boeket voorjaar nog druipend van regen en glinsterend van zon in een grote platte kom ieder reikend zover zij komt het rank is lang en slank geworden ogen…

ik ben geen taalkundige maar lees lichaamstaal net zoals bloemen communiceren met vorm en kleur en de wind zich laat horen in gebruik van de lucht ook de zon speelt met licht en energie zijn rol in de natuur zo heb ik overal gezocht naar de taal die liefde gebruikt als mensen elkaar willen leren kennen zoals de babelse spraak…

ik kende de bruggen met hun snelstromend flitsend water waar hun schaduw met diepzwarte woorden riep om te duiken mee te gaan in de fuiken der verlokking van het niet meer bestaan nog restte de kou en een twijfelachtige afzet bang voor de pijn van contact in de klap die het water echt brak en de brug verdween…

ik wist wel dat de wereld draaide waarop ik stevig dacht te staan zonder te merken dat ik voor of achteruit ging zelfs in de draaimolen ging ik niet merkbaar sneller of trager dan alles met massa die een eigen universum- baan hebben zo leven wij in een bestaan waarin alles vanzelfsprekend gebeurt iedere seconde dag en jaar…

zacht spelen lijnen hun spel van begrenzen en openen in een universum dat eeuwigheid kent tijdloos is naast oneindigheid maar wel zo dat alles hetzelfde begin pad heeft en zich stoeit naar het paradoxale einde in een ander continuüm met vreemde superlatieven uit die schepping wij hebben helaas de verbondenheid uit het oog…

ik heb ooit met schroom het net betreden vanaf de eerste letter tot heden en met argusogen anderen gelezen die schijnbaar om kritiek weinig geven zij die onverstoorbaar hun leven leiden de pijn verbijten van geraakt te zijn in het diepst van het hart vrijheid in de poëzie in mijn hoogste goed gebleven geen regels en tal van andere…

in een flits wist ik dat ik onontkoombaar voorover zou gaan had al gauw een blauwdruk van handen polsen en elle bogen paraat kende de breuken dwars en overlangs wist van het bloeden heel veel en vooral eindeloos lang toch had ik alles geoefend en soepel gemaakt de realiteit geforceerd een dikke mat geprobeerd en zo wist ik precies…

mag ik van jou leven op deze wereldbol omdat ik ook besta heb je dan heel even tijd voor mij voordat jij weer verder draait gewoon even laten zien wie die gekke bekken getrokken heeft toen ik uitstapte zij zwaaide alsof ik haar vriend of naaste familie was waarom altijd duwen en vlechtentrekken als het druk is en de tijd gaat…

ik wist dat jij zou komen zag de horizon oplichtten door fantastische bloemen in je handen en je lach straalde al van verre jouw warmte in je ogen sprankelden ondeugende beloftes om ooit in dat geluk te mogen spiegelen want uit het diepste zuiden komen altijd de mooiste bruiden we leven in seizoenen vol records de een nog…

ik heb me zolang als ik leef altijd veilig gevoeld als mijn schaduw maar bij mij bleef omdat hij aardig op mij leek ook al waren de proporties door lichtval en spiegeling niet altijd mijn werkelijkheid toch kijk ik nu wat vaker om als ik het snel doe dan lacht hij erom tenminste dat zie ik of denk ik te zien het blijft af en…

jij was er vannacht ik had je bijna te pakken maar viel met een harde bons die ze beneden hoorden uit mijn bed niets beschadigd alleen mogelijk hun oren ik heb je gezien zomaar in de stad jij kruiste mijn pad in herkenning kon niet geloven wat ik zag maar schalks deed jij wat niet mogelijk was de dag tevoren in aanwezigheid van…

ik schoof de groene regen jonge blaadjes langs stille rollertjes open het licht kon binnen komen als gedachten lieflijk verpakt in warme dromen die nog even wakker willen worden met een volle dag in het vooruitzicht tijd om op te staan de zon nog even langs een slaperig koud lijf laten gaan dan de douche als malse regenbui…

Ter nagedachtenis aan PUK Zusje van Sam 10/04/2024 het waren zachte donker bruine ogen die hem gedoogden op gezamenlijk leef terrein natuurlijk was zij later gekomen en had ad hoc haar eigen voorkeur meegenomen de hal als wacht en blafkamer voor niet of later verwachte en onaangekondigde gasten en vrienden zoals normaal…