biografie: Lucienne Stassaert
Vlaamse dichteres, (toneel)schrijfster, beeldend kunstenares en pianiste (Antwerpen, 1936). Nadat haar eerste teksten waren verschenen in het tijdschrift Nul (1961-1965) vond zij aansluiting bij de neo-experimentelen of de Zestigers, die zich hoofdzakelijk groepeerden rond het tijdschrift Labris (vanaf 1962), meer bepaald bij de zgn. subjectieve richting, waarvan de vertegenwoordigers (o.a. Marcel van Maele) zich beriepen op het klimaat van de Franse `poésie maudite' (Jarry, Lautréamont, Artaud) en de beatcultuur (Kerouac).
Bij Stassaert komt dit neer op een radicaal afwijzen van de gangbare leef- en denkpatronen en het zoeken naar een existentiële authenticiteit in een marginaal, artistiek bestaan. Zo worden de vitaal-erotische en creatieve impulsen veruiterlijkt in een ongewone taal, waarin de conventionele syntaxis wordt genegeerd en nieuwe klank- en woordcombinaties of neologismen het gefossiliseerde taalgebruik moeten vervangen. De creativiteit is gebaseerd op uitdrukking van onbewuste en irrationele ingevingen; spanningen, angsten en obsessies werpen dan weer hun schaduwen over oerverlangens, driften en de herhaalde pogingen tot contact met de anderen. Bij dit alles staat het zoeken naar de eigen identiteit centraal. Hoofdthema's zijn de obsessie van de tijd en de herinnering (de `houtworm'), de kwelling van de dood en de zelfmoordgedachte naast de aantrekkingskracht van de erotiek als beaming van het leven, en tot slot de hermafroditische liefde, het éénworden van man en vrouw.
In haar proza, dat aansluit bij de experimentele kunstenaarsroman, wordt deze idee geplaatst naast en tegenover de opgedrongen marginaliteit waarin de personages moeten (of verkiezen te) leven. In een `dossier', bestaande uit summiere dagboeknotities (1970-1972) die de verhalenbundel Het stenenrijk (1973) begeleiden, heeft Stassaert haar bedoelingen toegelicht, waarbij zij ook de aandacht heeft gevestigd op de sociale inslag van haar werk.
Inzendingen van deze schrijver
6 resultaten.Duif
gedicht
2.0 met 33 stemmen 
6.697 Geen kop of staart
meer te zien:
een hoopje veren
Geplet als deeg
in een wafelijzer.
Er is amper iets
dat een weinig
aan de dood doet denken,
De naam oproept
van een duif
zo dun als een hostie.
--------------------------
uit: 'Blind Vuur', 1995.
Ontmoeting - 2
gedicht
5.0 met 1 stemmen 3.609 Je bent meer dan mijn eigen schaduw.
Je blijft, ook als ik niet beweeg,
als maanlicht verspringen
van de ene droom in de andere
in het theater van het verleden.
Daar trek jij aan de touwtjes,
spartel ik als een marionet
als je tot slot de tekst opzegt:
"Dit is gebeurd. Herinner je
dat...
Lees dit beeld
gedicht
2.0 met 17 stemmen 5.057 Lees dit beeld: de goudenregen
in de schuinte van laat licht.
Wat zich in schaduwen wou loswoelen,
bevrijden van de stam
leidt een getemperd stilleven.
Mei springt nog even in het oog,
is op de dool in regenwolken.
Lees de nacht: kleur drijft
van schuimende seringen af,
merels openen...
Stel: de liefde is een klok
gedicht
3.0 met 18 stemmen 9.655 Stel: de liefde is een klok.
Dan wordt duidelijk waarom
ze niet meer rinkelt:
wij winden ons niet meer op.
De tijd, onmeetbaar geworden,
slaat intussen geruisloos toe.
Kijk: er is een hiaat tussen
jou en mij. Een invoeging
Hoort er niet meer bij.
Gemis is nog een vluchtpunt
om af te...
Bij nacht zijn alle minnaars grauw
gedicht
3.0 met 26 stemmen 10.896 Ik lust ze rauw.
De slome parelduiker ruift als water,
proeft zo rins als gesponnen chagrijn.
De liefde kropt, zeg ik. En hij:
zing maar een toontje hoger, moeder,
als een bevangen Lorelei.
Wat bindt ons dan en komt ons nader
als we vervuurd en breekbaar zijn
en het verlangen naar de...
Alvorens hij jouw naam zou noemen
gedicht
3.0 met 57 stemmen 23.940 Alvorens hij jouw naam zou noemen
- je eerste naam, die van een kind -
had jij zijn stappen al geteld.
Je had zo lang op hem gewacht.
Soms bracht zijn stem geheimen over,
liet hij zich kennen in je droom
Als een gezant, een bondgenoot.
Toen bracht hij alles aan het licht.
Je...
