Alle inzendingen over gloom

Eens mocht ik plaats nemen in het plantsoen Prachtig gelakt mijn voeten in beton gegoten In de eerste zonlichtstralen glom mijn bruine kleur Trots kwamen de eerste mensen zitten op mijn schoot Eens mocht ik plaats nemen in het plantsoen Mijn uitzicht was adembenemend zo mooi Prachtige bomen aan de waterkant Trots liet ik mijn schilderij zien…

't Werd stiller; 't groen liet af van droppen; Geen vogel zwierf meer om; De daauw trok langs de heuveltoppen, Waar achter 't westen glom; Daar zong de Mei zijn avendlied! Wij hoorden 't, en wij spraken niet. Ik zag haar aan, en, diep bewogen, Smolt ziel met ziel in een.…

buiten het middelpunt van jouw zwakke aandacht moest ik je vinden in een poging tot als vanouds hetzelfde zijn sprak je krachteloos vriend met ontweken liefde liet zwijgend karrenvrachten vruchten loos in gebrek aan ooit gesprek gooide oude jongens met het krentenbrood weg attent slechts bij een potentiële minnares van voorbijgaande aard glom…

D'r haar dat berste uit de spangen en glom of 't vol van zonne zat. D'r ogen keken maar in het water daar sloeg ze 'n hempje heen en weer: dat was in lichtend zongeschater daar blonk de zonne zich in weer. Daar was 'n meisje aan het water daar was wat zonne en groenig riet.…

Vergeefs vraagt ge aan dit oog de kracht van vroeger jaren, Dat vuur de Jonglingschap dat eens zo flikkrend glom: Aan ’t voorhoofd, voor de tijd beschaauwd met grijze haren, ’t Verbeeldingrijk vernuft, beroemd bij ’t Dichtrendom.…

Zo blauw als ver de lucht, omhoog, was 't jurkje en 't droomwijde oog, en goud als zon en koren glom lag 't wilde haar heur hoofde om, en bruin tot donkerbrons gebrand was 't rond gezicht en voet en hand.…

de olijftak glom, van malse koornen vol? Kent gij dat land? daarheen, daarheen, o leidsman mijner vaadren! voer mijn schreên! Kent gij de stad? Haar hoog en heerlijk huis maalde, eeuwen door, bij palm- en lofgeruis, met offerbloed, in ’t heiligdom gebracht, de Redder af, door eigen volk geslacht.…

Ze deed een gladde gordel om Van zilverig allooi, Van zuivre waterglans, - wat glom Die ronde gordel mooi! Toen hechtte ze als een donzen vacht Aan haar satijnen kleed De schuimrand die de zee haar bracht. Toen was de bruid gereed. Een ooievaar trad op de deel, Gewichtig, met zijn stok.…

Haar uiterlijk was glad en strak, volmaakt Haar huid glom als een gele boterbloem Haar nagels had men vlak gepolitoerd Gebrandmerkt in een sleuf op maat gemaakt Haar achterste egaal als een zamboni Van afgemeten stukken dennehout Geen reuzen uit het tropisch regenwoud Maar ceder, eiken, essen en mahonie Hoe kon ik echt van prullen onderscheiden…

En heel het blonde daagje Vergleed en glom zo teer, Geen lachje en geen klaagje Omzong de rozen meer.…

In de nacht werd het stil in de straten, hij keek naar het water dat glom vanaf de Stadhuisbrug. Er werd gefluisterd door de toren, zo zacht dat alleen hij kon horen, dat het tijd was de stad te verlaten.…

hun mateloze zelfgenoegzaamheid, goedgekleed als haringen, die men nog moet vangen, zwarte medaljes in de vuist; daarnaast zwegen de uren polyfoon, stemmingen stonden lijkbleek en werkeloos als juwelen op 't trottoir verbeten na te denken over hun beurt die ze verwachtten - overzag ik 't maanlicht, onder invloed waarvan de late aarde glom…

hun mateloze zelfgenoegzaamheid, goedgekleed als haringen, die men nog moet vangen, zwarte medaljes in de vuist; daarnaast zwegen de uren polyfoon, stemmingen stonden lijkbleek en werkeloos als juwelen op 't trottoir verbeten na te denken over hun beurt die ze verwachtten - overzag ik 't maanlicht, onder invloed waarvan de late aarde glom…

Ik weet niet hoe dit werd, de om mij staande Boomen alleen in haar wijde kom, Zij waren alle eensklaps henen gaande, En trokken op, ginds waar de verte glom. Ik keek hen na, ik trok niet met hen mede, Ik stond gemetseld aan de harde grond; En toch geleek het of ik werd vergleden, En mij met hen in zaligheid bevond.…

Ze droegen witte mantels, wit tricot, Baretten wit gestruisveerd, stapten zoo, De maan glom in wapens, den heuvel op, En schaarden in een kring zich op den top. Dat zijn de twaalf nachturen die daar staan, Ze zien zoo teer naar 't kind der ronde maan, Als 't spel van kindren staan z'in kleinen kring.…