Alle inzendingen over zij draagt

verlaten bospad alleen een vallend herfstblad draagt de stilte weg…

zacht dooft hij de kaars en draagt vol liefde zijn lichtje naar boven…

Ze draagt haar borsten up-to-date als wou ze zeggen zijn ze niet lekker…

terwijl de wind gedachten draagt blaast de wereld mijlenverre tongen over zee duinenblond verkleurt tot natte korrels stil verdriet; het gaat zoals het gaat iets anders is er niet niet meer dan witte momenten in jouw oude dag niet meer dan een hand die liefde draagt, gestreeld langs diepe groeven (mama)…

De spinnende poes draait rondjes langs mijn benen ze draagt haar staart hoog…

New York, de mensen zijn druk, het tij slaapt en draagt – de vrije meeuwen.…

Het draagt de mand van onverzettelijkheid het lijden begraven we in vruchtbare grond van aller dromen en met het mos waarmee de onschuld van de tijden zijn begroeid.…

mijn merel van de laatste maart die in de verte fluit hoe draagt jouw zang al levenslang ook mijn verlangen uit…

Ik ben degene die veel vrede en verdraagzaamheid in zich draagt. Dat heeft mijn leven aan me geleerd. Daar heeft niemand om gevraagd; het is, hoe ik het Leven heb uitgedaagd.…

voor marjolein hij hoort haar kijken door het raam als hij verdwijnt in de nacht draagt zij zijn hart ------------------------ uit: 'Overboord', 2012.…

Wat draagt ons door de dagen, vult de uren met licht of duister, vreugde of verdriet? Zijn het de uitgestoken handen, warme vuren of is het toch dit alles ook weer niet? Is er wel iets dat heimwee kan genezen wanneer de ziel haar oorsprong niet meer ziet?…

jij legde de schaduw naast het smalle pad terwijl de wereld was verlaten al ver voor het komen van de nacht aan de bosrand met een handvol bladeren trad een voorzichtige eik nog nabij om zo oud de gebroken herinneringen in het sterven te verjagen wil je niet in de zon gaan staan vroeg jij want de zon draagt niet jou maar jij draagt…

pluizen der stilte Zwijgen draagt in zich steeds woorden die dreigen door de ruimte heen, maar stilte kent zulk zwijgen niet.…

blauw is de lucht en het lied van de merel groen de tekening die stilaan vervaagt nu zij jouw hand niet meer draagt…

blauw is de lucht en het lied van de merel groen de tekening die stilaan vervaagt nu zij jouw hand niet meer draagt…

landinwaarts is de wind draagt jouw gedachten aan van overzee zo ver ben jij ben ik - en toch zó zeer nabij…

Er is geen enkel excuus dat niet diep in zich een weifelen draagt een dienbord waarop glazen nauwelijks hoorbaar beven…

Nobel is haar blik haar gang is meer een zweven ebbenzwart gezicht ze draagt haar torso om te stelen helemaal is echt…

in hoge heesters roept een wintergast gestaag dat hij geen schuld draagt zijn voorkomen brengt veel meer dan de roep van ellende…

jouw hand glijdt langs mijn wang zoals de najaarswind de bladeren streelt het ruisen is meer dan een geluid iets dat nimmer verveelt het duidt op een geschenk naar verluidt het draagt de stilte als een zoekende bruid…

in de stad lopen hand in hand, blij als kinderen delen zwoele nachten met de sterren in de herfst, wanneer de dagen grijs zijn kleurt hij mijn leven met zijn gezang liefdesliederen, gezongen in de nacht, voor mij terwijl de regen zachtjes tokkelt op het raam oh mijn lief, hij draagt me door seizoenen…

een vijand draagt men doorgaans niet op handen zei vriend Harm en hij vergat de tijd weer eens die droeg hij op zijn arm…

reikend naar het licht ranke vrouwelijkheid draagt voelbare zwaarte ik stijg op uit dit bestaan en laat mijn leven aarden…

zij draagt de dood zo vederlicht neemt afscheid met het blij bericht ‘een graf is slechts een geestessluis’…

Naast me Boven me Onder me Breit Men voort Aan de trui Die niemand Draagt.…

Ze draagt het licht naar een nieuwe morgen. Waar milde zonnestralen haar als lente omarmen.…

Mooi symbolisch hoe Maxima vandaag, bij het bevrijdingsconcert, haar haren los draagt. Vandaag geen knotje, nee, vandaag geen beknotting!…

vierhoekige laden in koloniaal dragen elkaar van onder naar boven elk draagt een ovaal slot van staal dat herinneringen beschut tegen beroven ze zijn als mijn opgebouwd geheugen iedere ruimte gevuld met ontweesde dracht ongeacht de kleine waarheid of grote leugen veel is naar een gistend onbewuste gebracht de toren draagt een kroon van ronde…

Harlekijn draagt een kap met bellen zijn stem slaat over als hij in volkstaal rapt over zijn panorama op de wereld de wereld op zijn kop om zijn middel draagt hij een koord waaraan een kleine spiegel hangt die ritmisch meedanst als Arlecchino spreekt op de maat van muziek de mensen keren hem de rug toe als de snelle satirische…

Tijd draagt de dag in geluiden van de stilte, zonder oordelen.…