Alle inzendingen over zweeft

Knokige vingers worden mollige handjes, Ingevallen wangen blozen als appeltjes plukrijp, ze zweeft als een veer gedragen door de wind, voor altijd kind…

De klok tikt het zonlicht maan plafond het morgenstond mond, hou die ruw geeft, zweeft mijn meeuw als jij morgen wordt…

de buizerd bepleisterd met wolkenlucht zweeft in de hemelsalon spiedend naar onwetend leven in grazige weiden het verlangen diep in zijn vogelziel gezeteld…

Vederlicht op de maan zweeft zij gestraald in zicht vangt sterren spreekt haar wensen in verte laat zich gaan wie zal haar verstaan in toekomst of verleden…

zweeft ijl in de lucht scheert boven water volgt alle winden tot waar wolken smelten in zee onzichtbaar voor het land…

Boven wijn en soep zweeft chemische troep. Zo kleur je romantisch groen en paars.…

Jij bent de wolk in het moment Een piano klinkt en drinkt mijn zucht In een teug adem ik uit en zweeft lucht Dit moment omhoog en terug…

de wind beukt het land waar oude bomen buigen grijs en stram die door het dralen in zien verworden en geen horizon meer zien maar de wind beweegt en zweeft eindeloos...…

ik zie je lopen door het groen een duif zweeft door het licht in een nieuwe taal leer ik spreken in mijn ogen woont het niet vergeten ik zie je rusten in het raamkozijn…

hij is mijn vlam hij is mijn leven hij is degene die me liet zweven hij is degene die me liet staan hij is voor de mooiste gegaan zij weet niet hoeveel geluk ze heeft zij heeft nu de jongen waarvan je zweeft…

Het leeft als het zweeft langzaam daalt 't en niets haalt 't bij zo'n wonderlijk schouwspel als dit. Het dwarrelt het scharrelt door de lucht als een zucht en dit alles zo smetteloos wit…

Zoals je me aanraakt maar even mijn wang beroert vingertoppen op mijn huid, zo zweeft soms een klank tegen me aan vervolgt zijn baan of blijft me bij. Ik laat ze zo. Niets wordt tot woord. Zo zijn ze het mooist.…

(tanka) Traag glijdt de stoomtrein door de nacht, hijgt bezadigd; een grote vonk zweeft en daalt, is een felrood oog, hard priemend maar levensmoe.…

Transparante gedaante zweeft heel dichtbij, omhult mij met een nevel, een vluchtige kus. Even licht als duizend vuurvliegjes, daarna weer donkere nacht.…

Een ballon zweeft vechtend tegen de storm naar het zuidoosten Ik zie jouw gezicht Ik zie mijn gezicht in het onweer Hoefslagen ... Een slanke hand trekt licht in de verlatenheid…

betoverde luchtbellen bliezen we door de nacht ik keek ze na onwetend zwevend op weg naar een oneindig einde zoekend naar geluk een luchtbel zweeft tot de betovering verbreekt…

boven het klotsende water met de puntige rotsen zweeft een hemelse bode daalt neder als een wit gevleugelde mensen-vriend met de vrede boodschap shalom…

En tussen de zee en de wolken Een machtige stormvogel zweeft zo trots Als een dreigende zwarte bliksem……

Heel even, mensenkind Heel even maar zweeft een droom als een verre ster die oplicht en weer uitdooft Ach, wat een mooie droom slechts een droom verder niets…

't Stof zweeft af en aan in de OasISS-baan. De Winne neemt best zijn Dyson mee.…

de nacht klokt twaalf uur geen mens voor hem met hem hij alleen met z'n kroketje uit de muur met stoppels op 't gezicht in 't neonlicht verdwaalt in zichzelf zweeft zijn 'ik' in wanhoop…

Jouw angst heeft plaats gemaakt voor leegte het schilderij van de dood is veranderd in een witte bloem de armoede van jouw faalangst heeft je vacuüm gezogen alles wat er over is zweeft in de kleinte van een droom.…

Ze zweeft buiten haar lichaam. Onwezenlijk als een luchtspiegeling die zij aanschouwt. Van alle stoffelijkheid ontdaan stijgt zij uit boven ieder ding en gespeend van de wil, is alles om haar heen in rust, in vrede, is stil.…

Het zweeft zijn leven ten dagen tussen hemel en aarde. Het zweeft waar de ogen opzien; doorzien; inzien daar waar kristallen hun op te warmen bronnen tot nu toe altijd spaarden. Met een dagelijks bestaan begaan. Met de hartslag die iedere dag het bioritme aanjaagt; en de energie opwekt waarop een bionisch leven voort kan gaan.…

ze zweeft ver weg naar de zon toe hoog en veilig in haar eigen wereldje vol gedachten vol dromen vol hoop … zo bang voor die ene fatale aanraking…

ze zweeft ver weg naar de zon toe hoog en veilig in haar eigen wereldje vol gedachten vol dromen vol hoop … zo bang voor die ene fatale aanraking…

Het gerucht dat zij maakt bij het opstaan naar het raam gaan, verandert het licht dat binnenvalt laat het bewegen omgeeft haar schaduw met stof dat zichtbaar zweeft in de lucht neen, dansen doet het niet…

Het stinkt hier niet naar gewicht van groen geverfde genieën Een dun doek zweeft van half naar heel stok - buiten bereik Plant zelf de mast met de wereldvlag in je navel - wees vrij!…

feest in de kleine kerk want jij zweeft binnen aan de hand van je vader mooi als een geurige bloem bepareld in de ochtendzon straal je in gewijde schemer waardig in statige eenvoud…

onder de oude notenboom vertellen wij elkaar familieverhalen beschenen door milde nazomerzon in opkomende avondnevel zijn even voetstappen hoorbaar van de twee die niet meer leven zacht zweeft een Memento…