Alle inzendingen over verhuizen

in de hemelse gordijnenpoort waar de jaren zo mooi vervlogen moest de tijd toch komen om het belichte pad te verlaten zoals de natuur het bespeelt, want het is de hoogste tijd om mijn vleugels open te slaan waarin ik fladderend in de natuur mijn eigen wegen ontvouw met een verfrissende uitdaging in het leven…

Dat huis waar steeds vol liefde werd gewacht op mijn bezoek, waar ik de geuren rook van chocola en eierkoek en warm in de veranda onder ’t aura van de zon de mantra’s van de wind en van de vogels horen kon. Dat huis waar de tuin een fresco was van bloemen, fruit en groen waarin we heerlijk speelden elke warme “zondagnoen” en…

Komt u maar binnen. Hier is dus de hal. Hier hangen alle jassen. Voor het winter is, voor als ze passen. Hier is de kamer met de bank, waarop ik laat en moe Afghanistan nog zie op de tv of iemand die een eind weg praat met aandachtsgeil op camera gericht gezicht. De deuren. Mooi bedacht toch deuren, zo eenvoudig gaan die open en weer…

Mijn oude huis zat vol met verdrietjes gevuld met smekende vergeet-mij-nietjes in iedere hoek hoorde je wel een snik schrik niet: dat was ik de ramen waren beslagen van iedere puf van verdriet konden ze me bijna niet meer dragen. Mijn nieuwe huis zit vol met hoop en kracht Als ik binnenstap voel ik liefde en macht Doe ik het licht aan, voelde…

De platte grijze stenen in het pad in het midden. Het grasveld links, waar ik menig uurtje in de zon heb liggen dromen. De moestuin rechts, tegen de coniferenheg. Daar heb ik eigenlijk altijd een haat/liefde verhouding mee gehad. De grote vierkante vijver, waar in de zomer de Boerenpronkers uitbundig feestend de kanten bezetten, enkel…

Ik ga toch maar niet Daarvan heb ik wel wat verdriet Niet heel erg groot hoor Wel een schuldgevoel daardoor Zou eerst gaan, maar heb me bedacht Hier een zucht en daar een klacht Toch niet zo mooi daar in dat land Voel me er niet meer thuis in dat zand Stiekem hoor ik nu hier Al 10 jaar een gewoontedier Een vreemde eend in de bijt Is…

Zeg kids, sinterklaastijd is voorbij Er kan niks meer bij Dozen aan de kant Alle pakketjes vierkant Gestapelde doos Sterker nog het maakt me boos Waar moet ik het allemaal plekken Al die zooi kan verrekken Mijn rekken zijn vol En ik word hoorndol De rek is eruit Ik koop een klerekast En iets wat past Een stapel en stapel onvermand Toch…

En het leven gaat door Ze belde om dat te vertellen Dus ze belde niet zomaar hoor Nog een kind zou haar vergezellen Hoe staat ons leven er dan bij? Woon ik dan nog hier? Is hij dan nog bij mij? Ik met hem kerstmis vier? Zij heeft dan haar kind en ik woon in mijn nieuwe huis En heb alles achter me gelaten, Dan voel ik me vast al thuis…

de lucht is benauwd het ademen valt je zwaar alweer geen regen te bekennen en het wordt er niet beter op volgens buienradar tja, ik denk dat ik maar naar het buitenland verhuis om te verlanden in een buitenhuis of zo en anders de koelkast in- loop om daar te chillen ja, je moet toch wat, je moet toch wat met je spaarzame tijd…

hij is van haar het is scheepsrecht geen schip te zien ze voelt het anker de berken wiegen het zijn haar golven geen weeën meer er is geen zee…

Je hele leven moet je keuzes maken, welke school, welke baan neem ik nou... Zelfs je partner... Dan een ander huis, doe ik 't wel of toch maar niet... Je wikt en weegt, voors en tegens, dan komen er kinderen 2 of toch meer? Wanneer doe je het goed? Na je scheiding...na een andere relatie? stoppen met werken, vanwege een mooier huis. Om daarna…

een makelaar loopt door mijn huis met een flitsende fotograaf lampen moeten aan en uit voor het mooiste plaatje de tuin vertoont zich in de zon we maken samen geintjes maar ondertussen jank ik al bij het denken aan verhuizen…

Vandaag krijg ik een nieuwe kamer, Al mijn spulletjes gaan daar naar toe. Mijn stiften en mijn hamer, Mijn bedje en mijn knuffelkoe. Gelukkig hoeven we niet alles te dragen, Dat is natuurlijk veel te veel. *TUUT!* Daar is de verhuiswagen, Zo blijft al mijn speelgoed heel.…

Er blinkt iets Een nieuwe sleutel tot geluk Maar ook een kleine traan van iedere herinnering De deur gaat dicht maar niet van het hart dat dit huis omsloten heeft De deur gaat open Een nieuw begin Geluk & liefde een traan blijdschap Vult de kamer…

koel en kaal kamers zonder verhaal muren die me omsluiten nog naakt en nieuw onbeschreven door het leven ramen kijken met geschrokken ogen naar beladen dragers levens verpakt in kartonnen dozen onwennig en ontheemd kamer na kamer ga ik begroeten kamer voor kamer trek ik aan plant behoedzaam de eerste sporen en begin eraan…

Kinderspeelgoed rondom onafgewerkt huis moet er nog zand zijn?…

Dag straat, dag boom, aan jouw bloeiende takken hing ik dagelijkse dromen in het passeren Als verstomde kracht verhief jij je in het druk gefluister van het heen en weer langs dragende armen Zo deinden wij gezamelijk als een sluier op de ademtocht van het getij van grotere stromen nooit gescheiden Maar steeds verder dwaal ik vind…

Eenzaam en alleen, door erosie neergestoken. Interne bloedingen door lekken in de goot. Je schouders ingezakt en ribben gebroken. Toen ik je vond, was je op leven na dood. Waar anderen je liever zouden slopen, Zag ik de schoonheid en karakter in je nokken. Met mijn laatste centen besloot ik je te kopen Om je waardigheid te behouden en…

later als mijn Hollandse kater volledig is uitgejankt wegspint in berusting hoop ik zijn echo te horen wordt zijn roep herzongen als weerklank van mijn protest heeft dat toch wat uitgehaald verliet ik niet voor niets mijn nest…

Ik schrijf mijn woorden in het zand En ik weet dat de tijd mijn geschrift zal vervagen Hier schrijf ik de zinnen, die ik niet zeggen kan Want ik weet dat de zee ze wel verder zal dragen Ik wil je wat vragen, neem geliefde en kroost zo nu en dan eens mee naar het strand Misschien lees je woorden van liefde en troost Het zijn de gedachten, uit…

dat ik nu voorgoed afscheid van je nemen moet je uit mijn leven verdwijnt verboden terrein wordt jij die mij jarenlang met open deur verwelkomde verwarmde en beschutte getuige was van mijn verdriet in jou mocht ik wonen bij jou was ik thuis in je wijdgespreide armen vond ik blind de weg naar huis…

De kreet kaatst tegen kale muren trilt na als sonar op het trommelvlies die in verlaten echo de leegte peilt op leven de stilte lang en breed in diepte meet Het is lang geleden dat er stappen klonken de kraan, soms ruzie, een daverende lach Tocht betrok de woning naast ons heden waar stof het voortgaan van de tijd verzacht Maar nu klinkt…

en zonder spijt of aarzeling gooit hij zijn voorbije jeugd in enkele schamele dozen kleding, knuffels en cd's trofeeën van de sportclub passen niet in 't nieuwe leven alsof vroeger nooit bestond niet de spullen zal ik missen maar het aanklevend gevoel die opflitsende beelden uit ons kringloopgeheugen…

In de taal van mijn jeugd aan de andere kant van de grote oceaan wonen nog altijd mijn kinderjaren waarin mijn moeder ook nu nog piano speelt in een kamer vol bloemen en verhalen over alles wat ertoe doet in mijn bestaan. Zij leerde mij de klank van fiets en Scheveningen , niet wetend dat ik later aan diezelfde zee zou staan…

koekoeksklok in hondenhok doos met bestek in druiprek aktetas op matras plastic zwaard in hobbelpaard veel snuisterijen donkere schilderijen lampenkap op doedelzak ansichtkaarten bontstaarten tafelvoetbalspel oude tafelbel sentimenten loslaten geeft gemak alles kan in de vuilnis stortbak 1977.…

tergend langzaam stervend opnieuw geplant in een ander land draai om dag en nacht tot je weer lacht…

Stress omdat het alles in één keer moet omdat er zoveel nog moet gedaan, behang en verf tegen de muren, nog geen gordijnen voor het raam en de dozen moeten leeg en de kasten moeten vol en niemand die de leut ervan in ziet echt, er is geen lol. Stress want de verhuizing is in gang de helft staat hier, de andere helft daar je zoekt je gek…

onze bibliotheek druk bezig met verhuizen werd gevraagd is de planning wel compleet of zitten wij in het hoekje van de vergeet zo konkelden van oudsher bezorgde muizen was niet haastig met natte vingers geschat het hol-aan-hol bericht liet te veel te raden het voornemen ons allen in één auto laden was door ons niet ingesproken - duidelijk…

verhuizing van volkeren is als van bibliotheken boeken die zich lang misplaatst weten of wanen trachten zich met alle geweld een weg te banen in de plankorde waar niet alleen wordt ingekeken op het oosterdok kwamen meteen wanklanken van temerig zeuren tot smartelijk kreunen je zag ze wringen ontsteunen plots leunen ieder die poolshoogte…

Zij flitst voorbij de blik vooruit gericht een lichte vlek op weg naar school zij zet zich vast voor altijd op mijn netvlies brandend kleindochter lief zij mist mij niet zoals de zaken zijn zoals het hoort: zij weet mij hier volgende keer wanneer zij weer passeert ben ik verhuisd maak ik kwartier Ik ga voorbij de blik vooruit…