Alle inzendingen over Accent grave .......

Ik passeer in golven van gevoel de getijden waarin ik ben verdronken maar ook telkens weer ben geboren Mijn vele graven die ik telkens weer ontvluchtte, scharen zich nu allen aan mijn zij Geleerd heb ik niet om dood te zijn ofschoon mijn masker suggereert, jij bent mijn Ik laat en onderga de tellen van de tijd, en assembleer mij met…

ik ga de gouden blaren leef het loslippig loof zie de doden staren vanaf hun stenen alkoof zullen we vandaag de vaders vinden tussen tinten van de tijd die herfst heet, tussen linden en platanen, langs lanen eeuwigheid en moeders die we minden broze briesjes blazen of woeste waaiewinden lijk droeve oude dwazen ik stap het stille sterven…

Stenen bedden Markeren de plek Waar lang geleden Mensen geprepareerd werden voor vertrek Graven van aarde Voorzien van stenen exterieur Omsloten hun lichaam Ontworpen door oudheidkundig ingenieur Groene heuvels Geven ons een indicatie Over de plek van onheil Van een vervlogen generatie Stenen reuzen Staan voor altijd stil De buitenkant…

Het regent nu, ook op de graven.…

Tegen het eind van Wat een nacht moet Zijn geweest - in de Barensweeën van de Schemering die de Ochtend moeizaam Geboren doet worden - Word ik op het kerkhof Van gebroken graven Begroet door een oude Man met een schitterende Zilveren baard die mij Het verhaal van zijn dood Vertelt - en terwijl de Eerste zilvermeeuw boven…

(Naar Klopstock's rijmlooze Ode, die frühen Gräber.) Peinslust-kweekster! schone en kalme speelnoot van de stille Nacht! Zilvren Maan, mijn welkomstgroete zij u hartlijk toegebracht! Hoe, ge ontvliedt mij? O,vertoef toch! Blijf een poosje nog bij mij!- Zie, ze blijft! Een donker wolkje gleed maar aan haar rand voorbij. Ach, de zomernacht…

Grave... beneden de sluis het bleek er plots beslist niet pluis.... Schippers, schepelingen weten er van varen van afmeren In dichte mist kan 't verkeren de sluis gemist op stuwen....…

Meewarig schudt hij 't oude wijze hoofd Hij hoort ze aan, blijft mekkeren en malen Hij weet, 't Is lastig met die dode talen Waarin hij, een der weinigen, gelooft Hij hoort een podcast op de radio Op zijn mobiel, dus via internet Maar heeft het uit frustratie afgezet Ze weten 't niet, zelfs op het hoogst niveau Kijk, dit horlogemerk…

Hij wilde graven maar armen en benen weigerden.…

Waarom zo graven in het verleden Komen er dan nog lijken uit de kast? Ik bedoel kist En als er gecremeerd is Zal dat dan nog veel stof doen opwaaien?…

als geblazen glas een baarmoeder van sneeuw en ijs warm en koud gelijk…

elke ochtend staat zij, een dag rijker op, en schudt de bedden, poetst en schuurt tot alles glimt en blinkt in een simpel ritueel tussen ontbijt en het middagmaal ligt een blanke zee van tijd waarin haar energie tomeloos kolken slaat met koffie als hiaat maar na de morgen kruipt gestaag iets van twijfel in haar kleine zekerheid…

alweer verkouden meer bacillen in de lucht dan centen op zak…

hier teken ik een mond met lippen en daarboven ogen blauw met zwarte stippen en dan de neus klein en fijn; van voren op haar hoofd loopt een diepe rimpel, papa zegt dat komt van de pijn dan komen de schouders met twee armen in een warme jurk met heel veel kleuren, want die vindt mama het allermooist; ze is nu wel kaal maar ik maak veel…

eeuwenlang geschuurd door water gladgeslepen juweel van zwerfsteen…

over het duinpad worstelt helmgras geduldig op zoek naar ruimte…

dertien papavers knalrood wuivend tussen graan al bijna in slaap…

op hoge veulenbenen stapt zij vastberaden dwars door de spiegel van de aarzeling en uit de scherven van haar meisjesbeeld ontstaat voor de eerste keer een vrouw met haar kinderogen nam zij foto's van een nabij verleden waarop wat druppels van een mengsel vol haat en liefde schaduwvlekken maken, die tot voorbij het heden raken nog is…

de herfst is lijden al die vergane kleuren treuren op de grond…

in de kleine werkplaats verft de zon de krullen goud, terwijl de hand van de timmerman snijdt en zaagt en schuurt aan het kruis van hout, waarop hij nagels ziet en bloed en 's-nachts als in de hoek het manshoge kruis te wachten staat op wat morgen zeker komt, droomt hij vreemde dromen vol van geweld en tranen, maar niet op zijn gezicht…

springvloed na schokgolf de aarde rekte haar spieren nieuw landschap ontstaat…

blauwdruk van vroeger verstild slapen de dieren gevangen in steen…

waar je ook belandt, je wordt - nu of later teruggevonden in het woestijnzand of in het zeewater in Parijs of Londen maar ben je in transito het spoor verloren, gewoonweg in je eigen geest verdwaald dan ben je, vrij vertaald, voorgoed incognito het beeld dat angstig naar je terugstaart uit het spiegelglas toont alleen maar wie je…

zo zonder schaamte lig je daar lonkend met je ravenzwarte haar, dat pronkend over het kussen spoelt daartussen je gezicht met ogen fonkelend vol heimelijk vuur ongerepte bruid ik tover raadsels op je blanke huid en luid kreunend strekt je lichaam zich wellustig kronkelend onder mijn lichaam uit de ultieme zonde voor de val sluit…

helblauw van de lucht bekroont het goudgele graan de zon lacht voldaan…

stil sluipt het water bedwingt rotsen en bergen haar wapen is tijd…

loodgrijze sluier bomen legen hun takken van stervende bladen…

een grammetje "G" voor wat uurtjes van bevrijding veel te duur betaald…

een tuin van stenen verzameld door eeuwen gevangen in ijs…

avondrood sluimert nacht aarzelt op de drempel zonlicht neemt afscheid…