Alle inzendingen over Annabel

Haar beeld ontgroeid en nog het meest in haar gedachten zoekt zij bij twijfel naar de vertrouwde blik maar de jonge fotograaf van 3 kijkt even snel voordat hij achteloos op camera vastlegt wie zij is zij is de koele hand op 't warme voorhoofd en de knuffel die hem kust zij lacht met hem verzonnen woorden en hoort hem in zijn drift…

In deze zomer had ik willen wonen als een kasteel om vrolijk in te zijn met romantiek en stille dromen en zoveel kleur door zonneschijn maar als ik terugkom van mijn zwerven door zompig veen en schrale hei dan zie ik steeds het donkere water en het stramme riet dat staat langszij de stappen die ik toch ging zetten ze komen nog niet los…

zie de keizer komen o, lezend onderdaan kom alsjeblieft toch snel we zullen ons vergapen aan schoonheid van dit dicht dat in al zijn naaktheid voor ons te lezen ligt applaus is oorverdovend zo ook het cijfer-commentaar maar slechts een twijfelaar kan zich zijn scepsis permitteren want wat ziet het weifelend oog na beter observeren…

wat doet het wanneer je berust in de nacht wat geeft het als je verdwijnt in het duister wat rest er nog net niet terug bij af wat een energie gedimd licht op eigen kracht…

De beker met het groen venijn staat al weer klaar en moet vandaag nog leeg zo kan ik met dit gallisch vocht misschien mijn kwaal nog enigszins bestrijden dit bitter vocht het knaagt en vreet zuigt aan mijn hart en schuimt totdat er niets meer overblijft van al mijn dromen je stralend uiterlijk dat maakt me ziek je lacht van oor tot…

laat de oude bomen mij opnieuw verleden geven als ruïnes die nog huiveren in verlaten land oude schuren armoe spreken in de stille dorpen, harken aan de kant oude handen met hun vouwen dunne haren grauwig grijs boven de versleten ruggen verdroogde huid in vochtig huis laat dit alles overstemmen wat perfectie heet, het niet meer…

Het lege veld ligt voor de dichter in mij spreekt het aan nog zó ver om te gaan de paden moeten uitgezet maar welk leidt naar het doel? na flinke storm is uitzicht beter, het onkruid weggewerkt ik kan de oude landweg gaan met kuilen waar verdriet blijft staan het oog verblind door tranen of kies ik voor de verre droom wegwijzers dwalend…

kom dichter, lyrisch over herfst schrijf dat het blad verdort en sterft en dus de dood je even meeneemt je weet, een goede musicus voelt als hij speelt de liefde in zijn lijf, de heimwee en de pijn verzoening met het leven hij voelt de klank, zo diep vanuit de snaren de trilling door zijn bevend hart het ritme, kloppend door zijn aderen…

jij bent, mijn kind, in woelig water mijn stek om veilig door te gaan zonder te weten voor ons niet zozeer doel-bewust want zonder baat of plan was jij daar altijd al op juiste afstand zo dat ik zelf kon lopen niet leunen, hooguit rusten om daarna durf te hebben voor een nieuwe stap…

Ik pluk verlate bloemen uit eigen rozentuin en oogst van schrale malus de allerkleinste appels de rode berberis omrandt het dunne gras in 't veld waar onkruid nog wil bloeien maar muurbloem wacht op herfst toch tjirpt in stille middagzon de krekel mateloos en is de snelweg verderop nog nauwelijks te horen als ik me neerleg bij de…

De Chippendales in Hoogeveen!!! het theater gaat mij nu verleiden en stuurt al sexy ingevet een wasbord naar mijn scherm Wat windt je op, vraagt mijn vriendin, en brengt voor jou de stoute fantasie zijn het die gladgeschoren lijven of moet het veel subtieler zijn zoals de grijsbehaarde pols die heel voorzichtig zoekend van het stuur afglijdt…

wat heb ik te willen nu jij in mijn nachten je zinnen laat schijnen even achteloos als de dood die verdwijnt nu jij me verwarmt met je tijdloze klanken mijn rusteloze hart heelt mijn hongerend lijf kom, geef me de toegang tot jouw verste verzen en pas ze diep in mij als waren ze nieuw wek me met een morgen die niets onbesproken…

zó het landschap willen beschrijven dat het dorre droog en stekelig verhard is door de tijd met verweerde bewoners als verkromde olijfbomen er middenin staan óf hoe het land zich kussen laat door de kalme zee, Aphrodite naar haar hand laat dingen de geheimen nog niet prijsgegeven alle raadsels komen laten zoekend verdwalen tussen de…

het liefste koester ik de liefde niet de herinnering eraan en evenmin het sluimerend gemis als was er zon achter de wolken niet het verdriet dat onverwachts mijn hart bezeert, nee dat niet meer ik baad mij in de lach van hem die zich ook warmen laat door mij drinkt van mijn lippen als zijn wijn paart aan mijn geur zijn adem laat vertroetelen…

Gelukkig mocht ik door de krant vernemen dat ik me rijk mag voelen op mijn plek want waar een mens niet zonder kan zijn de contacten die wel zwak, toch sterk onmisbaar zijn voor ieder mens De betekenis van die contacten besef ik nu ineens heel goed de buren in de straat, die al zo lang mij groeten en ik hen ook terug de zus van een vriendin…

herfstbos maakt iedere schrijfster inkerig tot zichzelf zij spiegelt zich in donker water en ziet haar schraalste vers vraagt zich in arren moede af wat haar bezielt de criticaster in haar hoofd zal als excuus de uitlaatklep wel weer gaan halen of het ego dat moet worden opgefleurd waardoor zij ach zo mededeelzaam is onder het mom van…

mijn ware Jakob wacht sindskort niet meer op mij hij weet wel beter waant zich gelukkig laat de vrouw voor wat zij is eeuwig op zoek naar hem…

Al wat nog overtollig is weer eigenhandig teruggesnoeid kijk, dat geeft buiten lucht en licht als was het ruimte in mijn soms tobbend leven De kale bomen langs het pad verraden weer de weg naar huis voor ieder die zich spoedt naar warmte En evenals het blad verstilt ga ik vanzelf andante spelen het tempo van mijn leven gelukkig zo…

vanaf het eerste moment dat zij mij zag straalde ze in het flauwe licht van haar rozenlampion net als ik genoot zij van iedere noot ieder woordje 11 november is de dag…

wat nu nog doolhof is voert naar ik vurig hoop tenslotte naar jouw bron want alles wat nog buitenkant of overwonnen slechts bevochten meeslepend of mislukt als tweede huid nog bij je hoort ja, dat zou je dan achterlaten om weer te keren naar je dromen de passies van weleer toen je nog jong was en zo onervaren weer naar die bron waaruit…

mijn vriendje is terug wat schichtig nog kijkt hij vanuit zijn territorium naar binnen hij trekt mijn blik met trotse stap zijn borst, zo dat al kan, nog vuriger dan vorig jaar hij weet: er valt bij mij nog zoveel in te halen maar 'k hou hem kort, geef niets kado laat hem maar scharrelen…

gisteren nog dook ik een schuilplaats in als vlucht voor dreigend zeer woog ik de grote woorden af met aan het tegenwicht de molensteen van het verlies was ik nog van een and're wereld waar stervelingen het niet kunnen om zo hun liefde uit te zingen om te beseffen dat die woorden vooral ook een belofte zijn…

kom, laat me slapen om even weg te zijn van hier langzaam te wennen aan het vale en ingedommeld licht de warmte in mijn huis omhult me als een deken en in de morgen is er alleen nog de muziek…

de windvlaag van de tijd doet mij en jou beseffen dat wij met alle streven naar geluk en ondanks vaste tred zó kwetsbaar zijn voor dreigend onheil de rode draad door ons zo achteloos geworpen die je bij 't ruwe weer vertrouwen geven moet blijkt vaak en eens te meer slechts uitgetekend in ons hoofd en vastigheden als een huis zo…

vandaag speel ik mijn mooiste lied ik tast de juiste toetsen als zachte haartjes op je huid jij hebt mij in 't licht gezet vandaag zing ik geen afscheid ik hield je dicht bij mij al was het in een droom we speelden ons weer vrij…

al zou je willen, lief, de liefde is toch niet te dwingen de warme deken trok je met gemak over ons hoofd maar met de barst in beider ego's hoe spijtig de ontdekking werd juist ons falen weer ontbloot…

Zou je me kunnen zien dan was het in dezelfde kleuren als in het vorig jaar het voelt nog net als toen ik ben niet veel veranderd misschien mijn haar dat grijzer is dan ooit de tuin ligt er nog net zo bij veel vogels die mij vergezellen de rust daalt neer in jouw geliefde boerenland december, donker in mijn hart herinneringen, die…

Tijd voor een goed verantwoord dus goed doordacht gedicht dat volgens kenners pijnlijk en tegelijkertijd verheffend is Over het strompelen in de tijd de kou in al mijn botten streeds strammer gaat mijn pas en donker is de weg Nee, 't moet nog pijnlijker: de "rugzak" wordt nu ook te zwaar en trager wordt het lopen aan het eind mijzelf…

Van verre klinkt een eenzaam lied, kapitein, je schip passeert mijn haven maar hoe betoverend ook de nacht als ik in strelend maanlicht je mijn haven binnenloodsen zou, in mijn kasteel kwam je niet slapen zo voer je steeds in andere gedaanten mijn huis en haard voorbij op zoek naar waar je af zou meren en iedere keer bij het lokkend lied…

kom, hoor de voetstappen van hen die aan de vrede bouwen rustig en vastberaden gaan ze doelbewust maken ze verschil hoe goed is hun goed-nieuws-gesprek hoor die voetstappen brengen wonderschoon klinkende toekomstmuziek…