Alle inzendingen over Günter Demnig

tranen zijn bitter of zilt maar soms ook zoet in blijdschap geplengd…

pas nu kort voor tijd ontdek ik met verbazing het charisma van poëzie een dichteres die ik hoogacht en bewonder opende mijn ogen die ik eerdaags net als zij onlangs voorgoed sluit daarom benut ik nu zoveel mogelijk de mij nog gegunde tijd er is opeens nog veel te doen…

als het ademen stopt het bewustzijn verdwijnt dan begint de laatste reis door het universum in een tijdloze staat misschien is de ziel overal en nergens zowel gelijktijdig als apart oneindigheid is eeuwig en ze kent geen grens kosmische ruis voelt als weldadige stilte geen irritatie, geen zoeken en ook geen verlangen naar . . . zo…

In het jaar 2006 zette ik de eerste schreden, ongeoefend en aarzelend langs smalle paden; mijn eerste gedicht op deze site, het laat zich raden kwam niet in de buurt van hoe anderen ’t deden. In mij school geen dichter, maar zestien lentes jong creëerde ik verzen tijdens mijn ontluikende liefde voor mijn eerste meisje. Een stel vlinders doorkliefde…

Wie weet mijn lief hoe ‘t eens zal zijn in het hiernamaals, of gene zijde ook genoemd; dat is en blijft voor ons slechts gissen. Zullen we daar ‘t aardse en elkaar ook blijven missen? Is er een paradijs dat in geschriften wordt benoemd, waar men voor eeuwig mag vertoeven zonder pijn? Zijn wij, die decennia geleden voor elkaar vielen aldaar…

als klein jochie uit de stad woonde ik vanaf mijn zevende tot bijna mij elfde levensjaar zeer tevreden en onbezorgd in een klein bergdorpje als de lente was begonnen vond je overal op de weilanden resten van de baard van Koning Winter sneeuwklokjes waren de voorbode van ‘s voorjaars volle bloemenpracht sleutelbloempjes, vergeet-mij-nietjes…

Hoeveel ‘glazen’ al duurt mijn leven? Hoeveel keren is de ‘loper’ al gedraaid? Hoeveel keren is al lichte vrees gezaaid Dat plots de ‘loper’ het zal begeven? Gebarsten glas, zodat het poederzand Niet langer meer door het gaatje loopt, En daardoor, zij het nogal onverhoopt, Sijpelt door de vingers van mijn hand. Lang geleden en voorbij de…

Tegen het einde van de rit, met nog onbepaalde tijd te leven, delf ik haast het onderspit voel me in een hoek gedreven. Gedachten, die soms ietsje maar, en toch reëel op Heimweh’ lijken, bedrukken mij dan hinderlijk zwaar en méér dan ik wil laten blijken. Ik woon nu al ruim 67 jaar op deze gastvrije mooie grond, ruim drie keer langer,…

Wolkenkrabbers storten in Reuzenkeien zijn kiezels voor kruiend ijs, kastelen en tempels houden geen stand onder bang en boos geweld Elke angst gaat ten onder aan zichzelf, kan niet blijven binden en raakt verdeeld Wetten worden gebroken maar niet de liefde waarin wij wonen, vrij van chaos die ruimte neemt voor eigen gemak steeds…

Ook in Leek worden ze van huis opgehaald, de Holocaust begint bij de eigen voordeur. De Drachtster tram brengt ze naar de Stad, vandaar gaan ze met de trein naar Westerbork, Laatste halte vóór Auschwitz, laatste halte voor het allerlaatste einde. Veel te eten en te drinken zullen ze niet krijgen onderweg, misschien bij aankomst Een…

het voorjaar tijd om te schrobben en te struikelen over de stenen straatvuil sneeuw en regen verduisteren het geelkoperen bestaan struikel nu val stil bij het kind van twaalf tere lentes in de knop ik noem je Marion ik noem de naam van een gebroken kind dat werd vermoord…