Alle inzendingen over Gestorvene

Nu de getouwen zijn gestorven Eens liep ik in de schemer door de straten En luisterde naar een geweven cadans Als vermoeid van overpeinzing werd ik Bevangen door deze industriële dans De straten ademden een zacht dreunen Een mechanisch kreunen van staal dat leefde Het wrong zich gestaag in mijn genen Dat een ritme in mijn hartslag weefde…

Toen ik dan eindelijk gestorven was en in een kano neuriënd peddelde naar de overkant zag ik daar aangekomen een morsig, bebaard iemand die de mensen streng de ogen las. De man zei “ik ben Petrus” en keek me diep in de ogen, hij schreeuwde “ je bent enkel naar hier geroeid omdat je denkt dat de mensen je niet mogen..”…

In het slapende ogenblik was haar droom een vraag die ze verloor toen iemand dacht dat ze eindelijk gestorven was en de aarzelende dood haar niet meer wakker maakte…

Uw mans onderzoek heeft niets ernstigs aangetoond zit tussen z'n oren; had gisteren gebeld, was hij vannacht niet gestorven…

Iets in jou is gestorven vele dagen terug Onmachtig moest ik zien gebeuren. Ergens tussen toen en nu zijn wij ons verloren.…

Verbonden blijven, met wie al gestorven zijn. Liefde geven, aan alles wat nog ademt. Durven zijn, wie ik ten diepste ben.…

Nimmer omarmd,slechts gestorven.…

Ik lijk nu helemaal op mezelf Niet meer op mijn ouders Die gestorven zijn Dat te volle gezicht Met ogen halfgesloten Ik ben nu in mezelf gegoten Zoals ik worden moest…

Het vlees was van een varken dat een prachtig leven had gehad en in zijn stal, der dagen zat, in vrede is gestorven met zijn dierbaren rondom zijn bed.…

zijn, zij zijn het die een leven verdienen, nu zit ik hier alleen, drijfnat in een regen van verdriet, al mijn dierbaren voor niets gestorven, waarom toch was ik het niet.…

Meen niet dat die gestorven is, dus blijft alles heel gewoon. Paul…

ik ben gestorven van verdriet…

Mijn hart doorwond Mijn ziel doorboord Verhef ik me Boven ' t maaiveld Van mijn leven En zie ik Dat ik leef nog - Hoewel 'k zo vaak Al gestorven was…

In de gezegende dagen Van jubelen en van bloeien Wanneer de hartstochten schroeien En hun dorst naar de lippen slaat, Wordt soms ons geluk door vlagen Van sombre weedom verdorven: Dat zijn liefden, lang gestorven, Die beschuldigen van verraad.…

Ieder afscheid is een stukje sterven, door al de stukjes die ik vandaag gestorven ben en morgen nog verder zal sterven is alle energie en vechtlust verdwenen. Morgen blijft er niets meer over……

Wanneer je vrouw, je hoort dat toch van velen Door hoe ze was je leven heeft bedorven Dan moet je, als ze eind’lijk is gestorven Ook nog met haar familie alles delen Verlos de weduwnaar toch uit zijn lijden Door hem postuum te kunnen laten scheiden…

Zij behoren aan de herfst en grote vazen met takken eikenblad die ogen trekken mijn tuin sterft reeds af accepteert geen chrysanten behalve dan de afvalbak als ook zij gestorven zijn…

al eeuwen wonen er boeren onder dit dak er werd geboren er werd gestorven het land is gebleven zag alles voorbijgaan er werd gehooid er werd geoogst nog steeds nestelen ooievaars op het brinkje…

Twee kontjes diep Onder de koude grond Ligt mijn lichaam begraven Naast een eland en een hond Gestorven aan het metalen kruis Het kruis van intense liefde Gestorven door jouw hand En het mes dat mijn hart doorkliefde En nu, decennia later Kijkend vanaf het duister hemelrijk Zie ik in het gitzwarte zand Een roos groeien uit mijn lijk…

Hier leit Vondel, zonder rouw; Hij is gestorven van de kou. - - - - - - - - - - - -- - - - - - -- - - -- - -- - - - - Een grafschrift dat Vondel op hoge leeftijd - toen hij zichzelf niet meer verwarmen kon - had gemaakt. Men mag (zei hij) als ik sterf, dit op mijn graf zetten.…

Anders ben ik/ reeds gestorven voor jij kunt proeven van mijn bloeien. {pety soerabaja, mei 1988}…

Til me op uit die wereld van tranen waar alle doden gestorven zijn waar stlle woorden steeds zwijgen blijven en aan de einder geen morgen gloort. Voer me weg van dat uitzicht op graven waar elke droom ook gestorven ligt naar een plaats waar de bloemen nog bloeien met hun kopjes nog steeds naar de zon gericht.…

in liggende en staande beelden verstard, schijnbaar bevroren kijken ze me aan met uitgebluste ogen waarin elk verlangen naar toendra en oerwoud, steppe en oceaan, al jaren gestorven is…

waarom vandaag waarom niet morgen hij was een oom zonder zorgen ik kende hem sinds mijn geboorte tot mijn twaalfde toen is hij gestorven ik wou dat hij nog bij mij was en ik hem nog een knuffel kon geven ik hield zielsveel van die man en nu nog steeds…

Vaak dronken wij samen zoete wijn, waarom moet jij nu al gestorven zijn?…

Laat me sterven, maak me vrij Ik zal altijd van je houden Tot de dood ons scheidt Maar als de dood zelf is gestorven raak ik jou nooit meer kwijt…

Ongemerkt gestorven Te lang al Dwaal ik over Het kerkhof van Vergeten namen En ontdek in 't Voorbijgaan mijn eigen Naam - en 't stelt Mij gerust want Mijn eigen sterven Was ongemerkt Aan mij voorbijgegaan…

Ieder boek Iedere titel Iedere letter Iedere kaft Is een heldenhaft Een boek is een spiegeling van de aarde Van het onbeschreven heelal Van de gestorven beschaving Die nooit meer terug komen zal…

De duizend doden Die ik ben gestorven Liggen begraven Ver achter mij In de wereld van Vergetelheid, Alle momenten Die mij van mijzelf Vervreemdden - Aan de einder lang En breed verdwenen - Zijn niet meer, Want in het verleden Is de tijd niet meer…

Meen niet dat die al gestorven is, dus blijft alles zoals het was, heel ongewoon gewoon.…