Alle inzendingen over Hanny

Schilder mij niet in jouw kleuren Boetseer mij niet tot jouw beeld Verhuis mij niet naar jouw kamers Spin mij niet in jouw web Vang mij niet met jouw woorden Laat me vrij en ik zal je bandeloos liefhebben…

De zon verzwakt in rood de dag Haar kracht verliezend aan de nacht schaduwen verstillen Lome warmte hangt in halfduister uur Vol tederheid zoeken handen als vanzelf het zacht gebaar der golvende contouren zo nabij zo tastbaar Monden spreken liefde zonder woorden gedachten verstillen.…

Mieren koningin ademt leven in de bruidsvlucht en breekt haar vleugels…

In volle schoonheid bloeiend als nooit tevoren draagt zij liefde uit…

Kleine kinderen die zijn overgeslagen mochten niet vragen…

Kom kleine vogel Zing in kristallen klanken jouw lied Ik zal je echo horen Kom kleine vogel Laat je vleugels dansen op de wind Ik zal jouw schaduw vangen Kom kleine vogel leer mij leven zoals jij Zweven, zingen dansen Vederlicht de hemel proeven vluchtend vogelvrij…

nog een keer je hand vasthouden samen stil genieten in het warme zand De windstreling delen luisterend naar het zachte golfgeruis Ik zou zo graag je ogen nog eens zien als spiegels van de zee waarin ik verdronk als je vol liefde naar mij keek Ik zou zo graag nog eens de vormen voelen van jouw krachtig lijf dicht tegen het mijne…

Zijderups kweker het poppenhuis ontwikkeld spint er garen bij…

Aaltje zit met zijn maatjes gezellig aan in het met netten behangen visrestaurant Weet je, zegt de volle lipvis, waarom de vissers mij altijd laten gaan? Ik doe alsof ik ze wil kussen en pers uit mijn ogen een traan Oh zegt Aaltje, ik hou me gewoon dood Ze halen de haak uit mijn bek Ik begin te sidderen en te kronkelen en glibber weer lekker…

De grootste liefde leeft in deurloze harten ongeremd en vrij…

In de kelder van mijn herinnering slapen geesten in een grijze droom Soms gewekt dwalen ze geluidloos door mijn kamers zwerven rond als plaatjes uit een versleten prentenboek Verscholen achter mijn ogen tonen ze ongekleurd beelden uit het verleden Miljoenen korte flitsen door mijn geesten voor altijd vastgelegd vormen samen de ongecensureerde…

Zijn verstand zei nee Zijn lichaam zei ja Het vlees won en stortte zich in een wilde nacht met de vriendin van haar Het late ochtendlicht bracht hem de kater Koppijn en schuldgevoel tergden zijn hoofd De loden last van een gebroken belofte drukte zwaar op zijn hart Uit liefde voor haar bekent hij zijn schuld en hoopt op vergeving…

De oostenwind fluit door winterkou bevangen in mineur zijn lied…

Uitgemergeld schonkig vee vindt slechts gebarsten aarde waar zich de bron bevond Donkere dorstende ogen zien de geblakerde leegte op de plek waar zij zich laafden Gelaten door stofnevels omgeven treuren ze bij elkaar Het zwakste dier zakt door zijn hoeven zijgt snuivend neer Gekrijs vult de stilte in de dorre lucht Gieren…

Mijn ouwe opa is gek op sneeuwballetjes het hele jaar door…

Als een superatleet sta ik in de startblokken en sprint er als een haas vandoor maar mijn tijd komt niet op de klokken De horden die ik moet nemen staan op de verkeerde plek Als ik denk dat ik de juiste lengte heb donder ik steevast door het hek Met kracht slinger ik de kogel door de kerk Een ziedende pastoor hangt aan de grote klok brullend…

brand geschilderde vogels landen op het zwarte meer takken breken in het achterland niets zal blijven schrijft de gifgedoopte ganzenveer…

Kleine kiezels in maagdelijk wit bedekken de smalle oevers van het klare beekje Sierlijk glijdt een oranje gevleugeld visje door het kalme water Haar schubben glanzend als zilver strelen het parelmoer van de bodemschelpen Ze voelt de stroming langs haar zijdestrepen wanneer ze tussen het watergroen verdwijnt Daar wacht een partner…

Een glimlach die met mij speelde Een warme hand die mij streelde Een mond die mij teder kuste Een heerlijk lijf dat mijn zinnen bluste Er was eens die grote liefde tot de dood mijn hart doorkliefde Meedogenloos nam hij zijn deel en liet mij achter met een ijskoud luchtkasteel Er was eens ....een sprookje…

Sterk verzwakt wankelt het geraamte van de eeuwenoude kerk in haar laatste uur Wilde wingerd bedekt het grauw gelaat waaruit miljoenen tranen zweten Haar middenschip draagt nog het geluid van diep begraven leed onder de rotte gewelven Kermende geesten kunnen hun doodsangst voor het helse vuur nooit meer vergeten…

Mijn bloemrijk dorpje met uitzicht verder dan een kinderoog grote lindes langs de laan reikend tot de hemelboog Zij is op sterven na dood Het licht is uitgegaan van baksteen is de horizon dampend grasland platgewalst begraven onder asfalt en beton Achter de oude ligusterheg rest slechts het houten kruis met de getaande tekst treed…

wie op het rechte pad wil blijven laat de zijwegen links liggen en kiest het hazenpad indien er beren op de weg zijn…

Als de stormgod raast buigen jonge twijgen diep doch zij breken niet…

in zijn blote bast is de tamme kastanje om op te vreten…

Ik haat ijverige schrijvertjes die goochelen met cijfertjes vermenigvuldigen en keren pennenlikkend masturberen plussen en minnen delen mij in kwadraat bestelen Uitgerekend door een breuk geveld kom ik afgemat en uitgeteld gevierendeeld en dwarsgelegen mezelf in tweevoud tegen Verdomme, ik zal die schrijvertjes van dubbel en dwarse cijfertjes…

koude mist leunt zwaar op de besneeuwde aarde ijsbloemen groeien…

De ober dekt een tafel voor twee aan het raam met uitzicht op zee Een oudere heer schuift stilletjes bij legt een witte roos op het bord aan de overzij Hij heft het glas alsof hij wil klinken en leegt zijn hoofd door dubbel te drinken Telkens weer reikt zijn getaande hand naar de witte roos aan de overkant…

klaar sprankelend licht omsluiert het hemels Kind engelen zingen…

paardenbloemenzaad gedragen door zwoele wind schildert zomers goud…

vers gebakken lucht gevuld met loze zinnen hoe verkoop ik dat…