Alle inzendingen over Marjolein

los van jou lees ik als een uitgescheurde bladzijde vol ononderbroken zinnen over vrijheid van leven geïllustreerd met foto’s, wolkenluchten boven zee al weet ik zeker dat ik dat ben, je weigert mij te kennen dichtbij jou zong ik notenbalken vol eenzaamheid toonladders van wanhoop met hoge tonen liefdevol de partituren op de vloer - bewijzen…

je legt het afscheid opgerold in handen om ’t niet te groot te maken onder ogen scherpe kantjes ingepakt – zo gaat het best alle wegwijzers in dezelfde richting maar jij kiest als altijd voor je eigen weg de rollen wegen zwaar maar ongeopend het voelt of je nog heel even blijven zult al weet ik wel beter, je ziel vertrok allang de strikken…

mijn hart bloedde zachtjes terwijl de aarde de laatste tranen ving in haar warme schoot er was de zon, hoog aan de wolkenloze hemel en de kilte van het marmer aan mijn handen ogen vastgeklonken aan het einde begon ik te lopen in de richting van jouw eeuwigheid er was een schaduw, achter de gesloten ramen de bergen die meekeken over mijn schouders…

tegenwind verwarde me en daarna was je verdwenen transparant geworden tegen de achtergrond van glas zette mijn handen aan je mond omdat ik schreeuwen wilde met jouw stem, blijf bij me - of ben je mij nu al vergeten wanhoop kleurde woorden rood en als bliksemschichten gierden stemmen door de zwartgerande tekeningen, zover ging de moed verloren…

ik laat de regen mij doorweken, storm verwart me veegt met koude vingers het haar uit mijn gezicht in mijn adem woont de rust van voorbije dagen onzichtbaar, omdat de ramen niet beslaan vandaag ogen wijd open en gedachten gespitst op de verte de nacht versloeg mij niet, ze is een bondgenoot gaat niet voorbij want schemerhanden strelen nog heel…

zocht iets van stilte om aan je te denken misschien een gehavende vleugel te strelen ontelbare malen gezet om te schrijven (aan jou over jou, voor jou) maar alles blijft blanco terwijl mijn vingers zweven boven de toetsen zou de mooiste stukken kunnen componeren als de muziek mij alleen maar vinden wilde even zo vaak stelen zinnen mijn akkoorden…

heel zacht komt de nacht aan haar einde getekend door zonlicht langs zwarte randen verleden hemel blauw zal je verblijden deze dag en zich in rood en goud verdwalen tot de avond valt in zwarte lucht elke ster een glimlach zeldzaam als de wens die langs je snelt als hij valt en jij vraagt in stilte om geluk…

voorbij de wind waaide mijn gedachte buiten bereik van mijn hart en in het nu ademde ik winter waar lente was beloofd ijsbloemen op mij ziel verkilden de dagen zo breekbaar als het dunne glas van een kerstbal die schitterend wacht op zijn moment van stralen ligt de toekomst in mijn nog warme handen en beslaat voorbij de dag droomde ik de…

woorden blijven hangen deze winteravond ze sluimeren door de nacht als in dromen onrustig in wakend slapen of andersom vluchtig als lucht, raakbaar als steen vergeet niet de hardheid van de dag gisteren een onafgemaakt meesterwerk vandaag zijn de stukken weer als nieuw zoals in het begin, of is het slechts schijn om jou de moed niet opnieuw…

voorbij het vervaagde landschap richt ik mijn blik naar het zuiden terwijl dromen hun glans verliezen grauwe wolken razen door de lucht nemen de gedachten met zich mee het gevoel verbergt zich achter mij niet onzichtbaar, slechts beschermd te kwetsbaar voor de openheid deze weg voert naar oneindigheid ver van wat ik nu nog weten kan zelfs…

ik dacht aan de zee en dat kleine bootje waarover we spraken, weet je nog we vonden geen woorden je proefde het zilt van mijn lippen, ik de jouwe je tedere groet verloor zich in de ruisende branding ik stond daar je keek niet om…

toch was het liefde toen ik jou eerst mijn boze rug toekeerde onmacht verpakt in woede om de tranen te verbloemen de nacht die voorbij ging zonder slaap en in het duister dat geen bescherming bood tegen de kou die ons bed beheerste die uren het rood van de zonsopkomst bood slechts letterlijk verlichting voor een pijnlijk weerzien daarna…

bedrieg ik mijn ogen als ik ze opsla in verwarring, niet wetend wie dit is verloren wie ik was, op weg naar wie ik worden moet en daar ben jij midden op de weg, kalm en rustig onbevreesd voor de zekere gevolgen weet je dat ik je tegenkomen moet maar omhels me niet, het zal me deren losmaken wat vast had moeten zijn als je me draagt…

schemer verwart zich met duister van de nacht die nog niet viel hoe onzeker is de afloop nog balancerend langs de afgrond dagen wachten zich in stille uren nu de tijd plots lijkt stopgezet vast in kleverige sporen spijt onmiskenbaar veranderde alles voor de naakte waarheid bekende gevlucht naar het laatste zwart verloochend is de liefde…

mijn hart, het heeft te vaak gebloed ontroostbaar in verleden tijd en te opstandig in het heden wil ik nieuw en anders om de lijn te trekken die weer een nieuw begin markeren zou zoals het daglicht dat ik niet verdraag omdat ik in donker beter lieg dan zo zelfs als ik de waarheid in ere herstel ben ik naakter dan in het eerste begin voel…

- ik heb nooit geloofd in toeval, alles heeft een goede reden – het regende die dag en nog dagen daarna, en jij spatte door de plassen op de straat het leek nooit anders te zijn geweest op de glanzende keien trok je sporen in het patroon van je schoenzolen zodat ik je altijd wel herkennen zou zelfs als de maan haar stralen brak op het randje…

tot daar en nog verder, zevenmijls-passen verwijderd ik volg een gestalte in de ruiten van de winkels hier spot is mijn deel – met mijn zomersproeten – goed dan strijk de krullen uit m’n gezicht, tem me maar, durf je? onstuitbaar voortrollend door straten vol glanzend schoongeboende stoeptegels (nog altijd stap voor stap) hangend aan de laatste…

zonlicht klaterde overvloedig de ochtend in het kleine meisje met de bal danste door ‘t gras (ik droomde nog, dat ik dat was) en vlinders waar je keek, het leek een spel van regenbogen witte wolken wiegden langs strak hemelblauw schaduwen bereikten de fietser langs ’t water hij voelde het niet, pas later (toen de regen viel) en de uitweg al…

later zou er niets meer zijn dan de stilte die tastbaar achterbleef, schurend langs de tegels op de keukenvloer of de deur- klink met het vaag verlangen ingebed (soms leek het warm, daarna ijzig koud) de kledingstukken in de kast, vergaan achter dichte deuren in de loop der tijd en schimmel in de voegen van de douche- wand die ooit zo keurig…

deze dag zal anders zijn want wij bestaan uit meer dan handen en voeten – mijn hoofd, het jouwe doen mee, als onze harten kloppen voor twee (of meer, even) jouw buik ademt op en neer en ik kus je navel om erbij te kunnen zijn adem mij, adem jou, adem ons, zucht het leven terug naar waar wij ooit begonnen en breek me (niet weer) zo lief als…

Televisie, nieuws, niks is meer echt Er is niemand die echt meent wat hij zegt Op een CV wat mensen beweren Er is toch niemand die dat zal controleren Een goed cijfer voor Frans zal dat dan wat zeggen? In ’t land zelf zullen ze nog steeds in het Engels uit moeten leggen De wetenschap, alles gebaseerd op pure theorie En ik? Is het dan wel echt…

In de hoop dat niemand nog iets wil Blijf ik liggen Doodstil.…

Was 't een bosje van jasmijnen, Dat U 't eerste zag ontluiken, Weemlend woelend uit die struiken, Om, waar Gij de grond komt raken, Tijm en marjolein te smaken?…

De tuin wordt opgeschoond voor de winter komt de beuk en buxushaag nog even wat bijgeknipt de laatste herfstrozen geschikt in een wit-roze boeket alleen de stekelige hulst mag niet worden in geknot de vuurrode bessen moeten de winterkransen kleuren tussen sparrentakken, rozenbottels, klimop en marjolein die met rode strikken worden opgehangen…