Alle inzendingen over Morgendauw

Eerder draaide de klok terug en het bloed geblust tot ijskristallen, later zou een oude zon zich uit de krimpende hemel laten vallen en in de vertrokken schaduw van de morgendauw ofschoon je stille proza nog steeds in mijn armen rust.…

Eerder draaide de klok terug en het bloed geblust tot ijskristallen, later zou een oude zon zich uit de krimpende hemel laten vallen en in de vertrokken schaduw van de morgendauw ofschoon je stille proza nog steeds in mijn armen rust.…

mensen samen zijn, door het openen van het zonnegordijn weelde gedeeld in die verbindingslijn sloot zich op zonder woord van spijt onze natuur legt een baken in de tijd we draaiden de klok terug en bevroren geweld tot ijskristallen, dan zou de oude zon zich uit een verrukkelijke hemel laten vallen in de krimpende schaduwen van de morgendauw…

o Lenteblomke, ‘et moederhert der aarde eerst uit- gekropen, hoe heerlijk hangt uw halssierraad vol morgendauw gedropen! Hoe blijde baadt mijne ogen beide uw kraag, vol di- amanten; hoe mooi omvangt uw vallend hoofd dit groen, van we- derkanten!…

gekweel van de voltallige vogels staren zich blind op de foto’s van vroeger zien het kind en verzinken in wroeging schrompelen tot mos de fakkel is doorgegeven aan ongeboren leven te oud om nog als leerling door het leven te gaan een vos die nieuwe streken leert de medemens verschalkt en aan het lachen brengt de dag plukt in de morgendauw…

Laat toch vandaag nog even gist'ren zijn met ogen dicht nog even niet door morgendauw ontsloten. De vogels roepen al tot nesten bouwen op zij denken dat de wereld alleen door werken maar kan draaien. Het liefst draaide ik zo'n zangerige kop de nek een kwartslag om en kwakte ook de wekker met een harde klap op stop.…

Helaas, bij gloren in de vroegste ochtendstond verdwijnt je beeld in damp als ‘t glanzend morgendauw gedachten vormen visioenen ‘t etmaal rond want wat ik daag’lijks zie is enkel ’t beeld van jou. Des nachts ben jij het licht der dag en rooft mijn slaap zo wordt mijn dag haast nacht en sta ik te kijk als aap.…

In het morgendauw, langs blauwgroen water graast stil zijn ezel, terwijl de schilder zijn ogen richt op scherpste einders, hij houdt zijn hoofd een beetje schuin, kijkt en kijkt, kijkt nog eens: hoe laat zo'n horizon zich vangen in schilderslinnen?…

De Zomer stroomt van de glanzende lovers, En staat op als een bruid uit de zingende velden, Een zwerm van witte vlinders valt in de klaver, De morgendauw druipt van de struiken, Als van onze wangen de tranen - Want hij is gestorven!…

De vruchtbre morgendauw Droop mildlijk op haar neer, En deed haar welig groeien.…

In mijn schoot is jouw kiem ontstaan Als zondagskind kondigde jij je aan Met pijn en wee,maar al zo bemind Gaaf en fijn,nog vast aan het levenslint Zo fris en vrolijk in je kleutertijd Als een bloem die haar blaadjes spreidt Een dartele vlinder als prille vrouw Op zoek naar een partner in de morgendauw Dan sta je daar,een mooie stralende…

De spin weeft weer met fijne draden in heg en struik haar fijne web van rag Bedruppelt als met kleine parels door zachte nevel in de morgendauw. Nog mooier, dan ik ooit eens zag. Het maakt mij wat weemoedig, ik weet de herfst is weer nabij.…

daden en woorden iets giet van de zoete wijze die zijn hart streelt, — die mengt door al zijn doen een fijne geur van eigenste eigenheid, en een aroom van 't allerdiepste allerschoonst gebeur dat mensheid kent: de zoete liefdedroom, — die blijft zelf door de jaren onverlet, hun hete adem schroeit zijn Borst niet dicht: hij heeft een kelk vol morgendauw…

Hoe jouw strelende woorden mijn geopende handen bereiken en mij de geurige bloesem schenken die jij steeds weer verrijkt met jeugdigheid en energie, ontvang het jonge lover waar gekruip en gevleugelde klank zullen aangeven van morgendauw tot laat in de regennacht.…

ik zie en voel hoe licht jij danst en zweeft langs de morgendauw en de ochtendkoelte, en Venus knipoogt stiekem naar de zon je bent mijn lief, mijn eeuwig lief, je ogen zijn als blauw kristallen, je bent mijn lief, mijn eeuwig lief, je haren blond als gouden golven, je bent mijn lief, mijn eeuwig lief, je stem, zwoel, diep en helder, je…

waaiersteert te pronk en binst de winderige oogstmaand ritslen de loze haverbellen evenals de volle; bekreun u om geen ieftegroen, dat klautert langs de takken van een dode boom; het schone woord is niets - 't oprechte leven alles; de stralen van de schitterlogen verbluffen wel, doch brengen koude aan huis: uw zeggen weze milder dan de morgendauw…

En zo hebben zij veel gesproken gelijk een man spreekt met een vrouw tot de tranen stonden in Pepita's oogen en de venstersteen blonk van morgendauw ¿Porqué, Mária? De zeeman keek haar in haar ogen - Zijn dat tranen, Mária Lécina? Mária Lécina heeft niet gelogen - Zo eindigt het lied - zei Mária ¿Porqué, Mária?…