Alle inzendingen over Stenen bladzijden

Bladzijden met ezelsoren, verkleurd van wit naar bruin. Ik zal het lezen binnenkort, om te weten hoever jij was.…

Een mooie droom op een verloren dag een zwarte bladzijde in een vergeten boek een loden voetstap in het drijfzand, en jij die altijd bij mij blijft ook als liefde overdrijft, de mens verlegen maakt in toekomst van zijn wanhoop.…

het boek is gesloten ik moet jou laten gaan je leest nog voor maar ik kan je niet meer verstaan de bladzijde met letters vormen geen woorden meer zinnen zijn stuk ons levensverhaal is uit zijn kaft gerukt ik lees nog wat verder maar het boek boeit me niet meer…

Een wolvendraaiboek heeft het licht gezien En als dat helemaal is doorgenomen Dan weet u; 'Mocht ik er een tegenkomen, Bladzijde dertig, aandachtspuntje tien': 'Niet voeren en vooral geen pootjes geven Keer om en ren vervolgens voor uw leven.'…

Nu sla ik af en toe een bladzijde om En kleur ik een mooi hartje Heel voorzichtig, binnen de lijntjes…

bijna die bladzijde sla ´k om dertig plus één zomaar een jaar omgeslagen bladzijde in mijn leven mijn verhaal moet nog veel leren ´k ben namelijk pas begonnen dus voorlopig nog niet klaar bijna vergeet ´k jou mijn anker in een zee vol van tranen mijn veld in de ochtend mistig met dauw bijna dacht ik te kunnen dichten de wereld wat verlichten…

De laatste bladzijde is omgeslagen, Het nieuwe jaar ruikt naar het frisse groen, Ik denk aan wat ik anders wil gaan doen Dit jaar: driehonderdvijfenzestig dagen. Maar eerst heb ik volop het glas geheven, En roep ik uit: “Lechaim! Op het leven!”…

een zwaar verwrongen beeld van hoe het hoort hullie tegen mij lijkt het door gebrek aan spiegeling nog donkerder dan te voren bladzijden wegen zwaar waarin de waarheid schuil gaat uit het niets vraagt de stilte mij ten dans…

de betovering van wie wij samen waren is voorgoed voorbij herinneringen als uit een ander leven blijven voor eeuwig maar in dit leven slaat de bladzijde nu om naar een nieuw hoofdstuk zonder jou of ons met alleen mezelf en mij eindelijk weer vrij…

Zwarte bladzijden uit vergeten boeken herinneren leegte in ondenkbare dromen en in vleugelloos vliegen blijven onvergetelijke nachten liefdeloos ondergaan wat er zonder woorden ademt achter stilte van ’t bodemloos antwoord.…

We moesten, als het even kon, verbinden, De Koning had dat zelf met Kerst gezegd. Komt van zijn woorden doorgaans niks terecht, Met oudejaar wist men elkaar te vinden. Daarbij zou men elkaar ook flink verwonden, Niet vaak is er die nacht zoveel verbonden.…

Bevrucht door aarde, gedijende bij tijd, wordt hij geboren door druk, ondanks dat wrijving hem slijt Hij is hard als hij valt, aangetrokken door zwaartekracht Hard wanneer gegooid of gevangen, wees op hem bedacht zijn leven is lang, en staat schijnbaar stil Kritiek doet hem niets, hoewel geen ijzeren wil Laag bij de gronds, zijn omtrek…

tijd is niets dan vlijtige wisselingen het wachten op of onder handenwringen van gesloten keien waarbij geen verstand scherpte vindt geen snijdende openingen ik weet niet genoeg uit stenen te knijpen ze zeggen alles in hun eigen woorden over eeuwen die moeilijk te begrijpen zijn zonder ze verstandig bij te slijpen soms denk ik iets van hun…

hakken wil ik tikken vorm laten groeien door weg te nemen als Michelangelo eruit halen wat er in zit laten vallen wegspringen wat overbodig is…

hij schonk hem omdat enkel een steen hem onsterfelijk scheen een steen zomaar een kiezelsteen ze kust hem en gooit want zo alleen verliest ze hem nooit…

In de tuin lag reusachtig een steen van twee doorsnee bij één. Doopvontig was hij, een slordige ster met een mond. Ik liep door de tuin met een boog om de steen en keek ervan weg. Toen stond hij op, vernielde perk en gazon terwijl hij achter me aan de terp op klom.…

als een steen die jij in de vijver gooit naar beneden zinkt en kringen maakt rimpels op het water steeds wijder uit elkaar hoor je dan wat ze aan het zeggen zijn roepend mompelend stil of weet alleen de eeuwigheid waarom we lawaai maken om te zwijgen roepend mompelend stil…

Hen wil het blijkbaar beter lukken, kon niet m’n glimlach onderdrukken: ''Een steen fladdert uit de boom''.…

er zijn zoveel mensen op de wereld mensen geven me haat mensen laten me alleen en daar word ik zo hard van als een steen…

Wanneer een vallende ster een brandende meteoor ontmoet versmelten magma en straling in onnavolgbare stromingen Bloeiende erupties ontstaan geven boeketten rood en oranje licht Laten zij het heelal nog een keer knallen zonder zwarte gaten te veroorzaken De gesmede komeet reist verder geen grenzen en ongeremd…

ik leg een steen en nog een steen één voor één ik bouw een vloer een vloer van steen steen voor steen één voor één en nog een steen leg ik…

die steen is mijn moeder niet die steen is niet mijn pa verweerd en hard en koud ik hark en plant verdriet alweer opnieuw verweesd keer ik terug naar het leven…

soms voel ik mij een kruik waar de dop van wiebelt het warme water gutst eruit als ik niet alert blijf schroef ik mijzelf te stevig vast dan koel ik af van binnen…

zinnen die mij bij blijven van binnen maar ik zal blijven denken en niet in een steen veranderen…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten.…

Onder een steen Uit het zicht Zitten beestjes Krioelen bewegen Schijnbaar zonder doel Zo is soms een Gedachteleven met Een onbestemd gevoel Kruipt het liefst Onder een steen…

Duizeling De Middellandse Zee als een kerkhof zonder herinnering en geen stenen met memorie, altijd vreemde…

Aan de rand van mijn water vind ik een steen. Ik raap hem op, houd hem in mijn handen; zijn naam wordt me ingefluisterd. Ik sluit mijn ogen en voel weer de navelstreng die ons verbond in het donker voor onze geboorte. De steen brandt in mijn hand en ik scheer hem weg – negen keer ketst hij terug en zinkt dan naar de bodem.…

De steen ligt daar al een eeuwigheid nooit kon hij zijn verhalen kwijt aan de reizigers die hem links lieten liggen het is ook maar een steen hier gekomen toen hier nog zeeën waren gebleven toen woestijnen het overnamen leg je oor eens te luister hoor hoe de wind golven van water en woestijnzand opjuinden de razernij van de natuur.…

Nee, hij is niet van steen Dat nu ook weer niet Misschien meer als was in handen van erbarmelijke lieden die als steen om zijn nek hangen Samen zinken ze diep in het half lege glas…