Alle inzendingen over het weten

als je weet dat je niet alles weet hoe kan je dan nog iets zeggen ? dus zeg beter maar niets is echter waar dat we dan zouden sterven van saaiheid en doodgaan willen we juist niet dan vooral graag kletsen of altijd en eeuwig zwijgen liever echter niet…

Ik weet het niet meer, het is hier ook zo mistig -- Ligt het daar soms aan?…

Als je het even niet meer weet.. weet ik...dat ik toch van je hou! Dus.. als ik het even niet meer weet.. hoop ik dat ik het weer snel vergeet!…

niet meer dan de andere dieren Wij weten minder, wij zijn de verliezers Zij weten precies wat ze moeten weten Wij niet, wij zijn de vergeters…

Ik wil horen, weten en zien waarom de zon voor mij buigt, waarom de hemel lijkt te glanzen, waarom de bomen voor mij dansen. Een bloem die zich ontvouwt is de kennis tot de maan. En ik wil horen, weten en zien waarom de wij hier op aarde staan.…

Mijn liefde weet de weg weer, ik ben niet meer verdwaald. Heb lange tijd geen vleugels gehad, wist niet dat ik ze uit kon slaan, wist niet dat liefde in vrijheid kan bestaan, weet nu weer hoe ik vliegen kan.…

ik weet niet meer waarom het poreuze licht van de lente toen zomaar binnenviel op je gezicht dat witter was dan het kussen ik weet soms niet meer hoe ik in de maat moet lopen met de wereld hoe ik de teugels vieren laat het lentelicht valt zomaar binnen jij mijn liefste nooit meer…

voor mijn eigen leven en mijn hoop dat jij zou weten dat niets jou van jouw plek zou schoppen, ooit zoals je mij wel trapte die verdommenis in, zelfs de dood ik leefde de hoop dat jij dat niet deed ik weet dat jij dat ergens ook niet doet en dat je dit weet…

Dat alles zou ik willen weten, maar weet dat niet. Ik meen te weten wie wij zijn, maar dat zijn we niet. Dat weet ik zeker.…

Met dat beetje kennis, ja, mede- weten. Wat als dat vervliegt? Nergens heen of ergens, ja, weder- keren. Terug naar hier en nu. Anders nu of, beter, ja, uitge- rijpt. Maar toch dynamisch dus. Zodat wij mensen, immer, ja, onont- koombaar, blijven in het ongewis. Weten is meer dan kennis.…

Weten kan ik niet. Wel luisteren en voelen. Ik kan alleen maar zien. Ik zie een eerste vlinder vliegen, en van herfsttak tot lentetakje gaan. Ineens zie ik ook wat illusies zijn. Wat verwachtingen zijn en wat wensen. Ineens weet ik, vanuit de blauwe lucht, dat wonderen wel degelijk bestaan.…

Vissen weten niet, wat water is. Vogels beseffen niet, wat leven is zonder lucht. Alleen kunstenaars weten. Alleen kunstenaars maken. Levensgenieters leven. Dichters dichten. Van niets maken zij iets.…

Weet je wát warm is? Maximale schaamte na een mislukt gedicht...…

we tellen noch noemen de breuken de malen dat Magere Hein met zijn messcherpe invitatie zwaait we delen ongebroken een tere traan van de lenteregen op prilgroen voorjaarsblad we weten wat we gisteren wilden weten de onmeetbare tinteling van droef verlangen…

Niemand weet wat wij weten Maar ik weet meer dan jij denkt En jij weet wat ik bedoel Ik zal je nooit vergeten Het was meer dan een moment En het was altijd met gevoel Wat wij weten blijft onuitgesproken Want uitspreken voegt niks toe De wetenschap heeft mij gebroken Het maakt niet meer uit wat ik doe Jij hebt het vuur in mijn hart…

Dat hoor je te weten In zijn doodstrijd is hij gegleden Met palliatieve zorgen, zonder gebeden Verlangend naar ’t einde, zeker weten. Als jij nu weet Wat ik nu voel… Als jij nu voelt wat ik nu weet.. dan weten wij, jij en ik dat zijn inzet niet te vergeefs is geweest.…

Weet je zelf wel wat je aanricht weet je zelf wel wat je doet want weet je, dit is ongekend En nu, na maanden vraag ik me af of je het zelf wel door hebt Schat, weet je zelf wel wie je bent?…

Ik weet nog hoe de mensen keken de oorlog was voorbij, de angst nog niet vergeten, maar diep van binnen blij en diep van binnen weten: dit nooit meer. We zijn vrij Vandaag is het als toen gebleven: daar staan ze, bang en blij, de mensen die nu leven met jou en mij erbij de doden niet vergeten bij 't feest om vrij te zijn.…

is het mysterie, ik weet het niet woorden warrelen om mijn hoofd ik heb geluk als zij verdichten…

Een boom een berk en een beuk een landschap bossen in volle wintertooi een schaap graast in een vuile wintervacht je handschoen geworpen je voeten in de middagzon een avond met een belofte op morgen de wind schreeuwt om een sneeuwvlok ik weet het ... maar je vlecht het rijp in mijn haar zonder te weten waar, waarom te zoeken naar wie…

Ik ken de boeken van de wijsheid en de regels hoe te leven zonder afgoden en toch bescheiden ik weet: een koning doet er toe, hij maakt trots en onderdanig, hij zit op een troon van geweld ik weet: mislukking verdeelt nationalisten in fanaten en fantasten, hun bitterheid likken ze achter muren van verstokte…

Zou ze weten van mijn smachten als ze 's avonds slapen gaat en in mijn morfineuze nachten minzaam,zachtjes met me praat. Ze is mijn muze en mijn baken, ze is mijn wrede koningin. Aan haar blijf ik voor altijd haken, ze blijft zo koel, verroert geen vin. Zou ze weten van mijn hunker, zo heftig en haast animaal.…

daarom dat ik lig en me grondig leeg maak om mij te ontdoen van jou, niet dat het lukt, ze houden ons lekker samen filmpje zien, onszelf als mens daarin weten te vinden, emoties laten verbasteren. weet ook - gezegd in alle tederheid - dat ik niet van je houd, omdat zoiets me telkens in de rug schiet.…

Weet je nog, dat voorjaar? We kregen onze eerste zoon. We huilden van geluk. Ons leven kon niet stuk. Het was er toch zo heerlijk, ik denk dat steeds maar weer. Er groeiden zomaar grote bossen narcissen, als een kind, zette ik ze overal neer. Ik vraag je: "Weet je nog?" Dit was wel zestig jaar geleên.…

Vergetelheid rest voor weten, Litteken in geweten, In gedachtegang gesleten, Tergend traag wordt vergeten.…

'k Denk dat ik voel Wat ik weet Daar ik denk te weten Wat ik voel De geur van jouw lijf In genevelde dampen 'k Weet dat ik denk Wat ik voel Moeilijk onder woorden Te brengen Ongenadige Echt' liefde. Meedogenloos 'k Voel dat ik weet Wat ik denk 't Leven soms hard. Liefde Verduiveld Soms zeer zwaar.…

pak je biezen pak je spullen het draait niet om de snelle pas enkel weten niet vergeten wie ik ook nog even was…

Ik weet niet wat ik in hem zie maar het is iets wat anderen niet in hem zagen, het is alsof onze wegen gekruist en altijd langs elkaar, voor ons lagen.…

Niemand weet Dat ik het lang gezochte geluk bij jou vond En dacht dat je een engel was, die God me zond Niemand weet Hoe jij me met je groene ogen aankeek En dat je liefdevol langs mijn wang streek Niemand weet Dat jij me heel voorzichtig zoende En dat ik me dan als een hulpeloos kindje voelde Niemand weet Van de pijn die ik nu voel…

Meer van het ding en het mysterie weet ik niet. Hoe in naam van wat dan ook, Hoe kan ik er meer van weten? En dit weten is een klein weten, voeg ik er aan toe, Een klein idee hoogstens, klein In zijn gevolgen Voor de tijd. Als aan de ene kant staat het ding En aan de andere kant het mysterie, Is de wereld duidelijk.…