Alle inzendingen over moed en hoop houden

Verloren in het niets, Schreien voor het onbekende, Hopen op een toekomst die er nooit was, Streven naar de vrede met geweld, Houden van maar niet mogen, Zoeken naar de vrijheid die niet bestaat, Hoop bouwen maar weer verliezen, Begrip tonen maar niet krijgen, Zijn maar niet zijn.…

ik voel het groen in jouw zonnig lied ik ruik de klanken van je nieuw verdriet je wilt wel spreken maar je durft niet goed iets houd je tegen je ontbreekt wat moed om het mij te zeggen: ik hou van jou…alleen het groen ging leven en het verdriet… verdween!…

Is 'houden van' belangrijk? is liefde 'heel gewoon'? Is voor elkaar klaarstaan een utopie? Is haat dan onderdeel van 'houden van' dan is geen mens echt gelukkig omdat men net zo goed, houden- als haten kan?!…

Geef mij de moed om onrecht te onderkennen, Ook waar 't door eeuwen van gebruik gewettigd wordt, De vaste wil aan onrecht nooit te wennen, Ook waar de macht, het weg te nemen, schort.…

De Moed is meer dan kracht waar ’t uitgetogen zwaard Het pleit beslissen zal de arm der Helden waard. De Moed grijpt hart, en ziel, en boezem aan, en zinnen, En doet op de overmacht de palm der zege winnen.…

Het betekent nieuwe moed, voor de genezing van mijn kwaal.…

een oude man kijkt verkreukeld naar de lente waar is mijn moed om weer een jaar te moeten? lammetjes en verse blaadjes dartelen het leven…

Een heel gewone vrouw moet, wat te veel aan haar betaald was, dus wél retourneren. Maar Eef gaat (zonder ‘moedwil’) incasseren wat haar niet toebehoort. Dát mag formeel. Kom Herfkens, toon karakter en besef desnoods dat iets bestaat als UNICEF.…

Zie 'k heb de moed om niet te klagen, Om iedre vreugd en iedre pijn Glimlachend aan mijn hart te dragen: - De moed om een blij mens te zijn, De moed om zelf mijn lot te lezen, Tot het mij dood van 't vechten vindt - O zon! Ik wil gelukkig wezen - Een diep gelukkig mensenkind!…

het breken van een ei vraagt niet veel durf maar welk een warmte en geduld vereist het broeden welnee, u bent geen kip en ik geen kuiken in de dop ik hou mijn broze kop omhoog vraag niet mij te behoeden voor alle tegenslagen een beetje zachtheid anderzijds wat mildheid bij het kijken stel dat ik dát zou vragen… zou het op moed gelijken…

Moed zou men moeten kunnen maken, er van proeven en het goede smaken, zonder bitterheid brandend in de ziel van het individu. Had het leven niet anders gekund Met druppels als parels, geweven in een liefdesweb waar alles met goedheid bleef kleven?…

Versleten in het leven, Was het ongeschreven opgeheven. En mocht men gaan schrijven, Waar liefde hen toe zou drijven. Niemand wist wat er gaande was, Enkel degene wiens innerste de les niet meer las. Opgeslokt door het leven Bleef daar zijn hart beven. Het spel in zijn hoofd werd langzaam Uitgespeeld en schade werd ongedaan. Zijn hoofd…

Beginnen is zwaar. Maar de herfst toont verleiding. Het blad valt gekleurd.…

Steun gij mij weer, Keer het ten goede, Ik ben zo moede - Ik kan niet meer…

het ritme van de akkoorden van het leven uw vingers het klavier bespelend Wat een moed om uw handen in bevroren jaszakken te steken zinderend van verdriet toch het levenspad te blijven bewandelen met opgeheven hoofd Wat een moed…

of vraagt het moed van je hart een moordkuil te maken en toe te zien hoe hij wegzinkt en drijfzand hem de mond vult?…

Ik heb moed om te leven ook moed om mezelf onvoorwaardelijk weg te geven. Ik heb moed om te proberen om verdriet te incasseren en om uiteindelijk te leren.…

Mijn oorlogspad brengt me hier Tussen bomen, langs water Vrees koude noch pijn Nu wacht ik hier Eenzaam in deze bittere stilte Het geschal van hoornen Banieren in deze sacrale wind Ze kondigen ons aan Gelederen van krijgers en vechters Op mijn oorlogspad…

Je geeft toch ook niet zomaar een verkrachter de vrije toegang tot een opvang-pand, onder het mom van “Wij zijn tolerant”? Voor vluchtelingen zijn wij torenwachter. Het pleit werd op het nippertje beslecht: Jack Mikkers hield zijn rug voorbeeldig recht.…

O, laat mij gaan, waar gindse duinen rusten, waar koele westenwind nauw ademhaalt en matte herfstzon zilvertintig straalt en vrede murmelt aan de kalme kusten! Hoe laaft mijn lijf, o eeuwig onbewuste, zich aan de wind, die van uw kruinen daalt, en vallend lover lispelt en herhaalt, dat eenmaal rusten mag, die nooit mocht rusten. Want achter…

verdekt opgesteld in digitale loopgraven vuren ze anonieme aanvallen af verpakt in modder en het slijk van de aarde woedend vastgelopen op ijzige wegen op de dingen zoals ze lijken te zijn en nu de moed om slijk modder en de loopgraven te verlaten en dan de dingen zichtbaar beter te maken dan ze zijn…

Ik heb de moed me over te geven aan de lusten van het leven; Ik open mezelf brandend van verlangen naar jou, om jou te mogen ontvangen op m’n gevoeligste, meest kwetsbare punt neem ik gretig wat me wordt gegund; Ik laat intens zinnelijk genot door mijn lichaam stromen en word kronkelend opgetild boven mijn stoutste dromen, ik laat…

nog altijd houd ik van jou wel op ’n afstand daar jij mij niet meer velen kan gedragen in ’n hart dat je met pure liefde omringde raakte je verstrikt in jouw eigen web de moed die je je eerder toegeëigend had gaf je aan de wind jij wist wel beter…

Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw, Ik ben mij zelve moede en ik ben Het zoeken moe naar God, die ik niet ken, En die ik toch zo gaarne kennen zou. Ik ben mijn zwakheid moe en mijn verdriet, Mijn arbeid en mijn hoop en mijn genot, Maar bovenal het zoeken naar mijn God!- Ik ben het zoeken moede - maar God niet.…

Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw, ik ben mij zelve moede en ik ben het zoeken moe naar God, die ik niet ken, en die ik toch zo gaarne kennen zou. Ik ben mijn zwakheid moe en mijn verdriet, mijn arbeid en mijn hoop en mijn genot, maar bovenal het zoeken naar mijn God! - ik ben het zoeken moede - maar God niet.…

Een stem begint moed in haar te spreken heldert op wat duister was en geen uitzicht bood want verdriet is zomaar niet in één klap vergeten doch het schaaft af bij nieuwe moed en hoop.…

Een stem begint moed in haar te spreken heldert op wat duister was en geen uitzicht bood want verdriet is zomaar niet in één klap vergeten doch het schaaft af bij nieuwe moed en hoop.…

soms kent mijn hoop slechts sporen in zuigend modder getrokken mij vergaat dan de moed het licht uit de nacht te lokken als de duivel mij overmant en ik niet kan dreggen in tranen van overvloed daar mijn verstaan is gestrand en ik mij onkundig weet de schaduwrijke overstroming te weerleggen…

Een bloem, gekneusd fragiel buigend voor het leven Het hart scharlaken gekleurd hunkerend naar zonlicht en verschiet Een aureool gevat in hoop en stalen moed gesterkt door brandende wil en alles kunnen geven Icoon van liefde en intens naasten verdriet beklijf Het moet……

Omarm de nacht in Langgerekt vertrouwen Houd in het duister Vast aan hopen op Het vroege licht Dat in wanhoop Uitzicht biedt…