Alle inzendingen over onder dekens

Mijn droom bedekt met wollen dekens, de nacht vergrijpt zich aan mijn strijd Het lichtloos dreunen van de twijfels, verspreid doorheen een radeloze tijd Het hoorbaar kloppen van mijn polsen, verloochend door een nutteloos bestaan Mijn graf zal de gebreken stelpen, in droom en daad tot rust vergaan De nacht zal gratie schenken…

dicht bij elkaar in een vertrouwd gebaar liefelijk ligt het gazon te genieten van de lage zon hoog in de kale bomen hangen nog de dromen leeg en onbeschut als zwarte nesten maar wie goed luistert hoort nog het gegons als zij zich behaaglijk naast elkander nestelen steeds als hij zijn been gaat strekken wil zij harder aan de dekens…

afgeleefd beslapen zijn mijn dekens nu nog louter het uitgerafeld sprei van mijn dood waar de dag zich weet en bewogen uren telt het haperen van dagen op randen van de nacht sluit zich nu aaneen in lange rijen de tijd loopt langzaam leeg in jongstleden uit elk ongesproken woord wordt nu botweg het oude verdriet geperst dit afscheid…

Het is ochtend en veel te vroeg om op te staan maar toch duw ik langzaam de dekens van me af. doelloos loop ik door de kamer ik doe de gordijnen open en zie dat mijn ramen bedekt zijn met ijsbloemen. de morgendauw hangt nog in de straat, en de ochtendzon probeert door te breken en laat een roze gloed achter in de lucht.…

de witte wereld gaf geen zicht op warme tenen of een veilig dak de afgezakte ranken van mijn oude klimop lieten meer te wensen over en het ongemak van dikke dekens drukte zwaar tot waar een spreeuwenvolkje zichtbaar kouder werd, liep er slechts wat warmte tussen opgepakte veren zoveel keren al gaf de voederplank niet alleen maar wat…

reizen voorbij de vleugelslag van overvliegende ganzen tot de rand van het bevroren meer waar de sneeuw de stilte onderstreept als zij van de takken glijdt reizen naar de ijsgrens waar loodzware leegte de ruimte ondoordringbaar bedekt met zwarte dekens reizen onder de verzengende zon die het hallucinerende leven meedogenloos smoort…

En als we daar samen liggen In het vertrouwde duister van ons thuis De dekens als vrienden om ons heen geslagen De rest enkel zachte ruis Dan begin jij waar ik eindig En ik begin waar jij mij raakt En als ik niets zeg en jij zwijgt Praten onze lichamen welbespraakt Een taal onbekend maar zo vertrouwd De magie van de nacht die zich ontvouwt…

iemand trok een streep in het zand en maakte iedereen wijs dat het een grens was iemand oefende het woord liefde en zette deuren open iemand zonderde zich af onder dekens van zielenpijn iemand voer een vloot vol verlangen maar meerde nooit meer aan iemand was gevleugeld en had handen gevuld met licht iemand wist van de broosheid…

Wat is er aan de hand Fluister ik zachtjes tegen mezelf Mijn bed bonkt tegen de houten wand Het klopt overal In mijn kamer Wanneer ik met mijn hand Onder de dekens ben beland Bonkend tegen de muur Op een mooi einde gebrand Het resultaat welgemikt in het zand Van het strand tussen mijn benen Jouw lange benen, de geur Het bed tikt tegen de…

Straks versteen je weer in mij, doods en kaal, een teken in een wereld van tekens, zuiver gefluister in de dodentaal, restbeweging onder honderd dekens, naam van het niets, herhaling die telkens mij roept maar zonder klank in dit bestaan. Ik wil jou voelen, nooit van mij vandaan.…

Beschermd onder onschuldige en zuivere dekens. Duizenden heksenogen kijken tegen de ingewijde maagd op, terwijl ze de Opsafortis in het geheim onder haar hoede neemt.…

Dolend land in tranerige mist, berustend onder vochtige dekens en zich nooit vergist. Een wachten met voortekens op een naakt valend bed, zo leeg gelegen, afgeschreven, slapers eruit gezet, alle vruchten weggegeven. Moet nu de kilte komen in koud grijze lucht, waarin onttroonde bomen met ijzige zucht hun bladeren ontnomen?…

Gluren van onder de dekens. Blank en groot. Beetje behaard ook. Fraai. Ik zie ze al jaren, verstopt tussen leder, leggen ze mijlen af werken, ploeteren, ook voor mij, zo trouw. Plots komen ze in beweging, dribbelen door de kamer, en verdwijnen uit het zicht. De voordeur slaat.…

ze trekt de dekens tot aan haar gezichtje, legt haar hoofdje rustig neer. weet al wat hier vandaag nog speelde, dat is er morgen ook wel weer. ze blijft nu maar stilletjes liggen, duikt zo diep in de onbezorgde nacht. beleeft dan zoete dromen, wetend dat de ochtend wacht.…

Ik wil nu echt weer leven Ik heb zoveel liefde te geven Waar ik kan zijn zoals ik ben Bij wie ik ben zoals ik ben Grenzen zoeken en weer terug Ik wil soms echt veel te vlug Ik voel me openbloeien Voel mijn lichaam gloeien Hunkerend naar ultiem genot Gevoelens niet op slot Verlangend naar de golven Die zo lang waren bedolven Onder zware dekens…

Het zoemen van een mug gauw onder de dekens en wel vlug het is een irritant geluid maar je wilt je bed niet uit dan maar een lichtje laten schijnen in de hoop dat de mug zal verdwijnen ik denk dat ik lang kan wachten hij bundelt al zijn krachten en zoemt lekker voort beest je maakt mij gestoord dan maar uit bed raak, de mug zit op de muur…

Wanneer hij van afgunst smelt En zich door spijt gekweld bekijkt Om de rijken met hun bakken geld Wiens existentie zo geweldig lijkt Traceert hij het levenspad achter de rug En hervindt in hem het kind zich retrospectief In zijn verdrongen verjongingsbron terug Lief steppend door de lang geleden straat Of met een boek onder de dekens Als…

in de zee van mogelijkheden dobbert een verlaten boot veilige aankomst vervlogen in oceanen van overvloed varen cruiseschepen verveelde dromen na op het eiland van verlatenen waait een kille tegenwind dwars door zielen en dekens heen in havens van hebzucht meren superjachten voor gouden kansen aan in baaien van bezinning stromen…

De morgenstond stond koud en blond Bij mij op het venster te kloppen Bomen en vogels besproken haar naam Als hielp ze beholpen de rozen uit knoppen De wind preste haar boezem ineen op het glas Nieuw besef kwam als zuurstof mijn lijf in gegleden Dat onder de dekens, gekruld als een vrucht Naar het diepere land van de droom was gevlucht…

Weerpiazza toonde zich gisteren een onbetrouwbare metgezel Een hopeloos beslagen glazen bol van perfide computermodellen verwachtingen drijfzand onder dekens van mist niet te voorspellen Zon en buien tuimelden als lastige vliegen over elkaar heen druipende kletterende klaterende snottebellen Een laag hangende wolken leek…

"Dat is dit nog mag meemaken" Ik ga weer liggen en denk "Dit wil ik niet meemaken' Trek de dekens over m'n hoofd en waan me in een heuse schuilkelder!! Geschreven in mijn hoedanigheid als Rijksdichter van het Koninkrijk der Nederlanden…

Hier tussen de witte lakens liggen de zieken gevangen in hun bed, hun graf naar vrijheid te verlangen Wetend dat vrij zijn nooit meer kan want in het huis vol pijn en verdriet, kan men dat niet en tot het einde zien zij alleen nog maar het wit van de dekens en elkaar de zusters met pillen en hun woorden die hun verlangen willen…

Lekker onder de dekens kroelen. Ik wil je hele lichaam aanraken. Ik wil je zoveel geven. Ik wil je opgewonden maken. En een mooie nacht met je beleven. Ik wil je deze nacht horen. Als we de liefde bedrijven. Je gekreun weerklinkend in mijn oren. De passie van onze lijven. De warmte die wij uitstralen. Je ogen die wat zeggen.…

Je ligt heerlijk onder de warme dekens Zo lief zo ontschuldig en zo klein Telkens als ik naar je kijk ben ik zo trots jouw moeder te mogen zijn.. je ademhaling zo heel rustig je buikje gaat op en neer zachtjes verlaat ik jou kamertje Morgen dan zie ik je weer..!…

op het bed schikt vader bloemen in vergane zin van verlaten koude dekens tot de ochtend innig schijnt en de stelen streelt als zinnen op stelten in een bries tintelen zijn wortels het schouder blad schokt valt van de tweede tot achtste rib voorbij het bot in een adem tocht de zomer uit de aarde als de herfst het dekbed teder…

Terwijl het licht zich een weg baant Door mijn gordijn, langs zijn neus Draai ik mij nog even om, En laat mijn blik over zijn schouders glijden De perfectie van een mens, Hier naast mij onder dekens weggekropen Terwijl het zonlicht probeert, Ons leven binnen te dringen Ik sluit het nog even buiten Nu nog even niet Laat deze perfectie zijn…

tussen muren en glas huist de kamer, breder door het zwart; kouder in gevoel, nu licht verstoken blijft alle ruiten ademen elke deur verdraait de glans van kleine denkvermogens even lijkt het, of mijn slaap verloren raakt maar dan kruipt warmte onder dekens tussen lijven die de nacht bezoeken en de zinnelijke nood te raken waar…

lichte lach besluipt me ’s morgens vroeg onderbroken door de nog kale slaperige bomen van het naastgelegen loofbos het is een pogen mijn hart te gaan bereiken – o god wat doet dit mij goed dit wonder schudt in mij de zin van het leven weer los nooit vermoed dat die jonge lente al zoveel kracht in zich had ik duik nog even onder de dekens…

Lopend en al zingend Laat ik mijn gedachtes buiten rusten Ik zie de bomen, zo groot als zij zijn Ik zie de wolken zwevend als wollen dekens Mijn hart klopt door mijn lichaam Maar de rust in mij laat hem weten dat het goed is Om alles te herpakken De lucht is koud maar mijn lichaam warmt op Door het lopen probeer ik weer te genieten En ik…

Ik geef mijn stem mee aan de wind Langs de dagen en de nachten Langs een droom en werkelijkheid Ik geef mijn warmte mee aan de winter Langs lage wolken en vederlicht gemijmer Langs witte dekens en roerloosheid Ik geef mijn bladeren mee aan de herfst Langs de lente en de zomer Langs een traan op papier Ik geef mijn liefde mee aan de nacht…