Alle inzendingen over ontploft

Nog al te vaak ontploft de taal. Op slag klinkt in ons spreken een goddeloze tong banaal en barsten er gebreken... Dan liever een heilsoldaat die schreeuwt dat Hij onze Heelmeester is. Terwijl het bolwerk van de heilige vader dogma's koestert, dilemma's wekt, celebreert men Christus' komst op aarde...…

Of uiteindelijk niet de hele zaak ontploft Een gaswolk verleden achterblijft Dat zien we dan wel weer.…

Doemdenkers bleven discuteren wanneer weer iets zou exploderen. Na 't BP-geval klonk opnieuw een knal : Barrack mag weer strandjutter spelen.…

De Jumbo Jet ontplofte. Ze hoorden, dat een engel sprak: 'U had geluk bij pech, want kwam ten hemel met gemak: u was al flink op weg!'…

Als laffe gemakzuchtigen laten ze de techniek het zware werk doen, terwijl ze zelf spiernaakt inmiddels op ontplofte paddestoelen lijken.…

Het speelgoedvliegtuigje ontplofte, toen de kleine Antoine naar zijn mama schreeuwde, toen zijn papa niet meer naast hem vloog, toen er feitelijk niemand meer toekeek.…

Nabije woud, op de steile trotse bergwand, ontploft explosief in groen en bruinrode abondant. Smal riviertje, glanst kristalhelder altijd weer, drupt vlot zenuwachtig dansend naar het grote meer. Een buizerd, cirkelt hoog in de lucht, valt laag en wiekt muiszwaar naar zijn burcht.…

Een wolkje dat tenslotte als een luchtbel op het puntje van je neus ontploft. Je zal je dan zwaar voelen worden (zoals een ruiter op een kreupel paard.) En de aarde zal zijn binnenste over je uit- storten (zoals slaap dat met ons innerlijk doet.) Misschien zal dit laatste voor jou nog net te volgen zijn. Voor ons al lang niet meer.…

hun kind vermoord doodgeschoten hun kind nu blind granaat ontploft het is niet eens genoeg te willen vluchten het leven de omgeving gezuiverd achterlatend zelfs recht op vluchten hebben zij niet meer is dit ver weg?…

" Je ontplofte van woede, en zei: "Stap maar snel weer in rij maar heel gauw weg en vergeet je niet te gorden!…

gebak met koffie Bij het ijsbuffet verdwijnen de bollen onder omhoog spuitende slagroom MEER, MEER, MEER Het ontbijt en lunch met publiek doen er niet voor onder Op alle eetmomenten zwieren zwaaien luchtige niet opwaaiende zomerjurkjes camouflerend de ‘zwangere’ vrouwenbuiken De mannen vooral de oudere spannen erom of hun buik ontploft…

Na het ontwaken is één blik genoeg ontwakend ook weer het vuur de vonk die de avond tevoren oversloeg opnieuw oplaaiende hartstocht rolt als een lawine door me heen je kruipt met je knie langs mijn bovenbeen glijdt met je hand langs mijn kruis heel voorzichtig, teder en langzaam tot het kookpunt wordt overschreden dan ontploft ons innerlijke…

Door dat kleine woordje van jou, is mijn hart ontploft.. En loop ik starend de straat uit.. Ik baal ervan dat ik niet meer durfte te zeggen.. Waarom durfte ik het gewoon niet.. Ik ben bang, bang om voor schut te staan? Iets anders kan ik mij niet bedenken.. Ik zou eigenlijk helemaal voor je moeten gaan..…

Je was nu eens niet vol fake, maar heel duidelijk jezelf, ook dat waardeerde ik, maar engel van mij, we zijn beiden teveel engel om in elkaar op te gaan, zulke bovenaardse liefde ontploft nu eenmaal en je weet zelf wel hoe destructief onze passie escaleerde, ook al wensten we naïef het tegendeel, wonderwerken van de goden en godinnen, kusten…

Jij ontploft nog eens van je honger naar seks! Dan wens ik nabij te zijn, lijkt me jammie-jammie! Van jouw heiligdom wens ik slechts te dromen, want in de werkelijkheid klappen alle vreugdeballonnen kapot en daarbij; een naïeve engel wens ik niet te ontvleugelen, laat staan te genaken.…

wil je voelen, jou omhelzen Weten hoe ik aan kan voelen of je boos of bang of blij bent Of je mij liever hier of weg hebt En wanneer ik je mag zoenen Geef mij tijd, dan weet ik zeker Dat mijn zintuigen ontwaken Dat de kussens de gevoelens in mij raken En jij langzaam meer leert kennen wie ik ben en wat ik voel Een voorproefje: Mijn hart ontploft…

felle blauwe bliksemschichten De knal van zeer nabij is oorverdovend Zo moet in theorie de aarde zijn ontstaan Je voelt je bij zo’n klap zwaar overdonderd Over de megaflitsen toch al verwonderd Barneville-Carteret een smalle tong in zee Een atoomcentrale schoot door ons heen Dit spektakel van geluid en licht is geen natuur De centrale moet ontploft…

zie hoe sterren achter mij steken blijven en langzaam doven terwijl ik vuur uit mijn duizenden haren pers dunne buizen over mijn gehele lijf mijn hoofd brandt voor jou mijn handen zijn tien pennen van stralend vuur ik stijg op eigen kracht dit is niet meer naar boven ik kom eraan mijn lichaam smelt mijn botten ontploffen als hete lucht ontploft…

Je draait een half jaar om de aarde, een bijna-dood- ervaring van jewelste, meer en meer raak je bewust van je voorgeboortelijke- en hiernamaalsbestaan, stel dat de terugkeer mislukt, stel dat je artificiële wonderwereldje ontploft, stel dat je een hartaanval krijgt, zoveel stellingen benauwen je vrolijke karakter, maar je laat het aardse…

Op school ontplofte ik van verdriet help me toch, HELP... is er niemand die het ziet ?!... In het ziekenhuis aangekomen, je lag in coma na een tijdje was iedereen er, van neefje tot oma ...…