Alle inzendingen over rose aus

Je stem vervaagd langzaam Je woorden vallen zachtjes neer Op het zachte mos waar wij zaten Aan de oever van mijn meer Je schaduw vlucht voor me weg Mijn handen grijpen in het niets Starend naar de oever van mijn meer Zie ik alleen mijn eigen fiets…

Kleine handjes grijpen krampachtig Naar het rood bevlekte gras Zoeken houvast tussen de stenen Slaan in doodsangst van zich af Kleine handjes, gebald tot vuisten Ogen dicht om niets te zien Mondje heel stijf dichtgeknepen Als ze stil is, heel misschien… Kleine handjes, rapen voorzichtig De resten van een rok bijeen Mond nog steeds stijf…

Mensen zien me, maar kijken net niet ver genoeg.. Ze houden van de buitenkant, en stoppen hierdoor veel te vroeg! Daar binnen heb ik iets verstopt, een chaos heeft zich opgehoopt.. Het zijn gevoelens door elkaar, die ik heb opgekropt.. Dus wat ze zien is maar een beeld, ver weg van de werkelijkheid.. Wat ze zien is slechts…

spreid mijn vingers armen wijd vang de dromen om me heen van de mensen, die als vlinders overal even komen kijken dromen die op alles lijken toch apart zijn en alleen begrepen worden door de mensen die moeizaam sparen tijdens hun lange leven de vele jaren alle dromen op een rij zorgvuldig weggeborgen achter luiken in het hart soms komt…

Zacht geruis de wind onder mijn vleugels glijdend naar de horizon Kijk nog een keer om duistere vormen vervagen als ik me een weg baan naar de zon…

Gefluisterde woorden die alleen met gespitste oren en een open hart te horen zijn brengen ongevraagd een warme gloed naar mijn wangen waar stille tranen zich langzaam een weg naar beneden banen…

Ongesproken woorden Galmen in mijn hoofd. Als ik kijk Naar de verhalen Die zijn ogen laten zien Ik hoef niet te horen Om te luisteren Kan het voelen Heel misschien…

Geen grip op de toekomst.. Niks zelf in de hand.. Leven in onzekerheid.. Niet wetend waar je belandt... Nooit kom je uit die cirkel, doorbreken lukt niet meer.. Je blijft maar afscheid nemen, Telkens, keer op keer.. Je weet als je begint, is het einde al dichtbij.. Hechten heeft geen zin.. voor je het weet is het voorbij..…

Verdrietig, bang en kwaad.. Een lachend masker wat ik draag.. Het leven is mooi, Het leven is een hel, Het leven hangt af van vandaag... Het uiterste houdt mij in stand, Of alles, of niks..Of dat, of dit.. Niet grijs, maar alles zwart of wit.. Van goed naar slecht, van slecht naar goed.. Ik lach, ik huil, ik haat, en snij.. Ik snij, en…

Ze was nog jong en wild, nog niet toe aan vastigheid.. Ze genoot nog van het leven, wou haar vrijheid nog niet kwijt.. Ze danste zonder schaamte, met de mannen om haar heen.. Ze kon iedereen krijgen, maar was nog steeds alleen.. Ze maakte mannen gek, heel onschuldig, zonder doel.. Ze danste close met iedereen, zonder lust, zonder gevoel…

Heeft iemand God bedacht, of is Hij er toch echt? Hoe kan ik het nou geloven, als het alleen maar wordt gezegd? Waarom zegt Hij niks terug, als ik tegen Hem praat? Waarom gaan er mensen dood, als er een God bestaat? Het is moeilijk te begrijpen, dat er iemand is die je niet ziet.. Toch voel ik dat ik word gedragen, in dagen van verdriet…

Mailen en chatten, sms'en en bellen.. Wanhopig gingen we elkaar, steeds meer vertellen.. We raakten verslaafd, aan een luisterend oor.. Dat het soms iets te ver ging, hadden we beiden niet door.. De drang werd steeds groter, om elkaar echt te zien.. Het feit genegeerd, dat het fout was misschien.. De eerste ontmoeting, ging verder…

Vandaag negentig jaar, de tijd loopt hem voorbij. Het leven valt hem zwaar.. Alles wat hij heeft zijn wij. Wazig kijkt hij in het rond, naar de mensen om zich heen.. Vorig jaar nog kerngezond, en onafhankelijk van iedereen.. Nu niks meer in eigen hand. Alles wordt voor hem gedaan.. De kaars is langzaam opgebrand, wacht stilletjes om uit…

Voetsporen van jou en mij. Steeds verder het geluk voorbij.. Voetsporen van ons bestaan. Steeds verder bij elkaar vandaan.. Voetsporen van vier naar twee Stil dragend het verleden mee..…

Blauwe lucht bedekt met wit. Met wolken waar verhaal in zit.. Mijn moeder daar die naar me lacht.. Vanaf de aarde zelf bedacht.. Mijn vader met z'n glaasje bier.. Het lijkt net echt zo vanaf hier.. Ik maak ervan wat er niet is. Dat wat ik hier beneden mis..…

Ik heb je jaren niet gezien, jaren niet met je gepraat.. Ik wilde zoveel zeggen, maar nu is het te laat.. Ik zit met zoveel vragen.. Waar is het mis gegaan? Waarom hebben wij elkaar, toch zoveel pijn gedaan? Pa, misschien dat je me hoort. Ik mis je, meer dan ooit.. Weet hoeveel ik van je houd, ik vergeet je nooit...…

een nieuw boek wordt geopend het nieuwe leven begint de eerste bladzijden worden beschreven daar waar de bepaling van het leven begint de hoofdstukken die volgen geven richting aan de levenszin hoe het boek zal eindigen bepaalt de zingeving van het begin…

Stoer stapt hij Naast zijn moeder voort De bloemerij in, Voor een roos zoals dat hoort Met Valentijn, Kusjes erbij, Mam, ik schaam me dood, Hou vast voor mij, Stel dat iemand me zo ziet, 's Middags gaf hij dan zijn roos Aan zijn blond vriendinnetje Met stoer bravoure Een roos die hij zelf koos.…

Slaap als een reus slaap als een roos slaap als een reus van een roos reuzeke rozeke zoetekoeksdozeke doe de deur dicht van de doos Ik slaap…

een laatste roos wil ik aan jou nog geven haar hart bepareld met mijn tranendauw zij was niet bestemd tot het eeuwig leven een laatste roos wil ik aan jou nog geven Het goddelijk zaad werd niet tot bloei verheven haar scherpe doornen staken mij in diepe rouw een laatste roos wil ik aan jou nog geven haar hart bepareld met mijn tranendauw…

Op rozenblaadjes speel ik een melodie die liefde kent zo zacht en ook zo warm misschien zoals je zelf bent Je hart kent geen genade ik speel dus geen refrein want dat is een gevaarlijk goed en misschien wel niet zo fijn Ik open slechts mijn rozenhart daar ik jou liefde wil geven die roos mag niet verdorren want nu is dat mijn ware leven…

In velvet roze welt parelwit een traan Elegantie op. Bloemrijk haar blos Sprankelt`t in zonnegloren Zo liefde verwoordt. Verbergend schoonheid Siert haar glans`t tranendal Door weedom gesmoord.…

donkerrode roos pijnlijke scherpe doornen symbool van liefde…

Met een warme en zachte hand streelde het meisje de reeds verdorde blaadjes van de roos Hij zag haar glinsterende ogen die mooier schitterden dan de sterren Hij zag haar lach en haar lach deed de roos weer kracht geven Uiteindelijk zou hij sterven, dat wist hij Maar een ding wist de roos zeker Hij zou het meisje nooit vergeten…

Evenals een roos had jij je gewapend met doornen ik ben er heel behoedzaam tussendoor gelopen en vond onder het vlijmscherpe pantser een kelk vol honing waar ik me dronken aan drink…

Jouw hart is als een roos Die men moet water geven Want water zon en licht Dat doet haar overleven In het donker zonder water Laat ze haar kopje hangen haar knopje blijft dan dicht Zo toont ze haar verlangen Voor jou wil ik het licht En ook het water zijn Zodat jouw roos zal bloeien In heldere zonneschijn Want rozen zijn de liefdesbloemen…

Fluweelzacht, (haar wangen een dieprose gloed) ligt zij op mijn hand. Alleen. Ze bloedt, als ik met een mes haar stengel kort. Samen met de anderen zet ik haar in water opdat het bloeden minder wordt.…

Rosa, Roos totaal veloren raak ik blozend rood jouw geur plaagt zacht mijn zinnentuig als ik beminnend buig voor al die pracht rosa, schijn in zonnetuinen over grenzen raak ons blozend aan en jouw geuren uitbazuinen over onze liefdeswensen…

Rosa, Roos totaal veloren raak ik blozend rood jouw geur plaagt zacht mijn zinnentuig als ik beminnend buig voor al die pracht rosa, schijn in zonnetuinen over grenzen raak ons blozend aan en laat jouw geuren uitbazuinen over onze liefdeswensen…

Dick Cheney zal nu wel het mikpunt zijn En avonturen in cartoons beleven Die gaan over zijn te gejaagde leven Een schot voor open doel op dit terrein Per ongeluk iets raken is genieten Amerikanen laten dat niet schieten…