Alle inzendingen over varens

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen hadden gezet; dagelijks geluk van rust en geborgenheid; thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd, wilde hop lager de varens, oude mossen, wilde lelies de trap hing moederziel alleen; boven was gezonken in de hel van geweld en haat een rode kastanje…

wandelend door het bos ruik ik de wierookgeuren de krachtige balsems van den, beuk en eikenhout langs de paden een zee van varens als in een woud geniet ik van de grijsgroene tot roestbruine kleuren in één nacht van regen en wind kan veel gebeuren als de dagen zonder licht worden, kort en koud wandelend door het bos ruik ik de wierookgeuren…

Mijn stille gedachten worden weidser alsof het landschap van haar sterven zich uitstrekt tot aan de blauwe rivier even hoor ik weer haar oude stem droom lustig in schetsen van verbazing laat ik haar los om te dwalen in de bossen waar haar kinderavonturen tot leven kwamen daar ligt nu haar as begraven onder het mos tussen groene varens,…

Op een mooi zwart paard gezeten begeleid door glanzend witte duiven rijd ik in nevelen gehuld door het drassige gebied de varens knappen modderspetters spatten hoog met souplesse ontweken door de snelle duifjes op een open plek blijven we staan en plotseling zie ik door de slierten mist kantelen en een ophaalbrug opaalblauwe stenen…

Op koninklijk versierde tegels groeien grijze varens. De adem van een snipverkouden wind tegen de ruit en klanken zwemmen vlinderslag mijn oren in en uit.…

Bij 'n beekje met veel volle varens en 'n omgevallen oude dikke boom biggelen dik en nat mijn tranen om het uitspatten van mijn droom:: "Nu je echt voor die ander hebt gekozen wil ik al mijn zoute tranen lozen en laten meevoeren zwaar en loom in die troebele treurige beekse stroom" Ik schrik op en knipper met mijn ogen m'n liefde…

Stemmen fluiten vloeiend, soms met hoge stoot, noden de zoekers naar fijne bladspijzen, te slapen onder varens, een dag lang.…

Een moede zucht dwaalt door dit verlaten oord, strijkt langs dorre varens, mint eeuwige strijd, zakt puffend neer, tot heengaan bereid. Dansen op zijn stem toonkunstvlammen voort? Felrode blaadjes vol taaie herfstkracht jagen elkaar na, vluchten tezamen. Hun gloed siddert licht, wentelt traag, zingt zacht.…

de mens is als het varen zeldzame exemplaren aan het oog onttrokken zitten te diep in de put één Utrechtenaar werd het voor ons gewaar in het putje naast zijn huis floreerden ze niet per abuis alle putten op een hoop blijken ideaal als biotoop varens kek op schemer moeras duiken onder in riool met dras aan bloemetjes en bijtjes…

we wieden niet, maken distels en brandnetels tot bondgenoot, storen ons mateloos aan het zevenblad en heermoes volgen slaafs onze eigen paden en raken hopeloos verstrikt in hagewinde en klimop schoorvoetend banen we ons een weg en rusten uit op het groene bed van mos en varens hier regeert de waanzin, haalt wanorde, orde in ontredderd…

De varens trilden daar; zij kroop tevoorschijn bij de linde, die sluierfantasie, dat elfje. Zie je, zij bestaan! Een elfenkring bij volle maan, dat is allemaal geen waan. Die Godina, sneller dan een kind, bevallig als een hinde. Terwijl ze vliegt, verguldt de zon haar lijf en vleugels.…

draait lelijk door, wij vegen onze voeten, graaien met handen vol gaten wat de nacht niet haalde; alleen in het voorbijgaan zich tonend: een vlaag de ochtend, een lichtspel de middag een doek over de kop een droom, wie slaapt wordt vroeg of laat wakker als een ander (met kleurige veren beplakt of begroeid, de oren gespitst) springt uit de varens…

geschakeerde grondpalet waar donkergroen van mollig mos speelt met glinsterend bruin van afgevallen takken en bladeren zachte zomerbries verspreid prikkelende rijke geuren de oud bemoste plank over brede diepe greppel die als lange groene laan gedachten ver het bos door laat dringen ziet langs diepe greppel aan hoge kant de varens…

winden stemmen hele koren kippenvel de sjamaan tapte van het rendier een aan muscimol rijke urine trippelde als een Raspoetin door de poedersneeuw nu ze haalt m’n lul uit d’r mond en pauzeert ook haar neus is rood hou hem stijf mompel en ik gris naar een thermoskan truffelthee laat ons de takken en hazen de appels en zwijnen de varens…

Tussen distels en varens draven de volbloeden. Hun dooraderde halzen Hun glimmende flanken Kunnen wij in hen een voorteken vermoeden dat de liezen jeuken van verveling?…

Michelbach, idyllisch als geen één… je bent een zeldzame parel, Michelbach, in een dal verpakt, met tatoo’s van ’t verleden… hier kan ik staan waar ik wil, kan ik doen wat me zint, niemand kan me storen… hier kan ik zijn wie ik ben, als een den in de wind, op een bedje van varens… Michelbach, idyllisch als voorheen, met je eenzame…

schone uithangborden in Pajottenland markeren onze tocht, op zoek naar de geuze en de kriek, vertelsels en liedekes gevels mee varens en muurleeuwenbek den subieten Dood, den ouden Spijtigen Duivel, het Stroblommeke van Papier en Het Vossegat, hoeveel kriekskes brengen ons naar den ondergaande zon vandaag Suuske van Looi geeft een bazenbierke…

We gingen er soms met de fiets naar toe Mijn vader op zijn trommelrem-Gazelle De Posbank over, klimmen, dan versnellen Het doel bleek een verrassing: Burger’s Zoo Nu koninklijk. En ja dat ga ik vieren Ik woon in Utrecht maar… ik kom uit Dieren!…

Tussen de varens dartelen eekhoorns, ze zoeken naar hun ontbijt. Deva’s dansen hand in hand, en gaan op in zaligheid Het gouden ochtendlicht daalt nu, op hun zijden vleugels neer. Terwijl hun haren vrolijk dansen op de muziek van weleer. Bosgeesten verzamelen zich, en je hoort de harten van de bomen slaan.…

De pokkelige schijf heerst iel over de desolate vlakte waar tussen varens en wat schriel gewas verdoken leven huivert om wat komen moet. Want als de volle maan het goddelijke oog versluiert ontwaakt het oude bloed en splijt de wig der waanzin het broze breukvlak tussen mens en beest.…

Maar ook haar vele varens en longkruidbloemen. Ook rozenkransjes groeien er en vele madeliefjes. Hoogeveen het grote dorp is vol van lieve en onnozele mensen. En daar groeit en bloeit een schoot vol met madeliefjes. Hoogeveen, ik mis Hoogeveen,de stad is zo stil,zo bescheiden. Altijd zo vol eenvoud en altijd zo gemoedelijk.…

Klimpo en varens luisteren, maar nauw De hooge boomen, die zijn altijd vol Van zonschijn en van wind en 's avonds dol Van spreeuwgekwetter. Maar laat in den nacht Is 't water hoorbaar als de boomuil lacht. Als een wit vlindertje liep zij daar heen, Door bonte vlekjes licht, op 't witte been Bevend schakeerend.…