Alle inzendingen over verzonken land

hoe geduldig het wachten kaal zo verzonken hoe langzaam de dagen lengen in kruin en tak…

De waterschildpad mint én schuwt de felle zon, drijft half verzonken.…

Wanneer de zomer het land doet trillen, de boer de bollen uit de modder zeeft, weet ik dat dit land alles heeft en mijn honger direct zal stillen naar iets dat lonkt in de verte, ben ik een diepgelukkig mens, want dit is mijn land, dit is mijn land, mijn Noord-Hollandse land.…

Vaak brandde de woestenij Was het land leeg Bloeide de nacht zonder zin, ijzig Hunkerden de wortels naar licht, het droomrood van een teder dagen Toen kwam jij, liefste Weet je nog hoe we dwaalden in het maanlicht in het zilver van de zee verzonken zacht vuur uit een dauwkelk dronken Herinner je je nog de geheimen die wij elkaar schonken…

de as verschoof in het verzonken vuur en zie een vonk de eenzame monnik gaat door de deur naar de nacht…

Hier zit ik dan, in gedachten verzonken, ontnuchterd, maar misschien ook dronken. Gelaten wachtend op de dingen die komen.…

Rampzalige spiegeling Stuitert voor mij uit Mijn stappen gaan voort Mijn lichaam wordt onttreden Armen schreeuwen houvast Zich vastklampend Aan strohalmen Rustig wiegend aan de waterkant Het rimpelende watervlak Overdenkt mijn daden Ik hoef alleen maar Te verzinken…

Zondoorschenen bewolking sluiert, vlindervriendelijk opgelost in ijle slierten. Aanrollend, donderwolkend grijsgifgroen, smijtend met vuurlansen, aarde geselend. Beneveld bos, kletterend, klaterend zingt de zilveren beek zich een weg door mos. Aardkorst splijtend, lavavuur, kolkt en wolkt alles mee, natuur, heel puur, ziedt stomend…

hoe het oude verhaal onder klater- goud en neonlicht bedolven lijkt hoe het ons nog wakker streelt zich in ieder mens ontvouwen wil wanneer in een schamele stal het licht ontstoken wordt, het verzonken verhaal zich weer vertellen laat rond de kribbe en ’t pas geboren kind…

Sarcofaag verzonken in de hal, en jij alleen op de boot in de nacht. Generatie in steen, de jaren gehakt uit graniet. Je schatten versleept naar een andere oever. De mummie ontwindseld, het gezicht naakt: door priesters gelooid, verkocht op een ansicht. ---------------------------------- uit: 'Alsof ik stof ben', 1989.…

Verzonken gedachten repeterend in herhaling, denkbeeldig verzonnen zonder verlossing. De kern aanschouwend met een luchtig hart, verlangend zich te vullen slechts met smart. Onvoltooid in de toekomstige tijd, emoties blokkeren harmonie in haar volledigheid.…

Wijde rust beheerst de ijlblauwe avondlucht met witte strepen, waar wegen van vliegtuigen elkaar luid brullend kruisten.…

van die dagen uit een grijs verleden die hem zo nu en dan nog onderhuids betasten bij vlagen strelen van die dagen die hem soms nog laten verwijlen in verloren jaren die zijn bestaan ooit met fierheid kleedden van die dagen die stiller en eenzamer worden, geen uitzicht meer baren gaandeweg zonder hem verglijden…

wil ik schreeuwen tegen al wat lijdt zich schuwt tegen de goden die de wegen dragen op hun gehaakte schouderstukken langs berm en onbehagen geschurkte bomen maskeren twijfels die ik wil uiten, doch de stereo is geen ontvanger die met mij het pad wil kruisen, de nacht spiedt zich in mijn binnenspiegel en leest het gedicht dat in rouw verzonken…

Gemijmer in de vallende avond, of in de invallende avond, mijmer ik wat voor me heen het vallen van de avond valt als een donzen dekbed om me heen. Momenten die alleen van mij zijn van niemand anders, dan alleen mijmeren omdat het heerlijk is te overdenken, heel stil heel sereen, alleen van mij. Mijmeren over toen, nog meer toen wat…

Het vroegere muntgeld van Nederland rinkelde luid om mensen te verblijden. Guldens en rijksdaalders toonden zeer bescheiden vier woorden "God zij met ons" op hun rand. Deze korte zin is voorgoed beland in 't gebouw, dat hetgeen is verscheiden, wil bewaren en kijkgenot bereiden voor wie het oude met liefde omrandt. Die kleine spreuk kan weleens…

Een kaars verlicht mijn wereld niet, als die verzonken is in tranen, tranen van verdriet. Verdriet van alles,alles wat is geweest, alles wat niet meer terug zal komen, is nu alleen nog geest.…

De stilte, nu de klokken doven, Wordt hoorbaar over zondags land En dorpse woningen, waarboven Een schelpenkleurge hemel spant. De jeugd keert weer voor d' in gedachten Verzonkene, die zich hervindt Een warm, van onbestemd verwachten, In zondagsstilte eenzelvig kind.…

op tast ligt een kleine rij wolken als een witte kroon verzonken. zo ver te zien grijpt rimpeling aan lichte koorden die dringen naar waterkringen. er is een begin aan geluk onder een vlekkeloze hemel, zonder tijd, de uren op land, bij een visser langs de kant. hij laat het snoer ondergedompeld in oneindigheid lopen.…

maan en sterren spiegelen op de golven heimelijk dein ik met ze mee in wiegend licht verzonken ben ik vol maan en zee…

een vochtige deken verblindt het zicht van polder en lucht ganzen verdoezelen hun vlucht in doffe klanken verzonken leegte…

BINNENMEER rankende helmbloem langs de oevers van het meer wassend – het water vlei ik mij daar neer verzonken in het landschap wacht ik - op de nacht…

Op de vleugels van mijn gedachten zweef ik de einder voorbij verzonken in stil verlangen.…

Wat ik wil naar dit land elk jaar!…

zoals het oude land hier nog dommelt langs een verzonken waterloop door noeste handen ooit gegraven waar akkers en bossen louter stilte baren vroege vogels het zonlicht uitbundig begroeten en bezingen terwijl de bonte specht met veel tamtam de beuken kastijdt, zo vurig gemutst langs stammen en kruinen scheert zoals ik hier gedurig…

vaak ontwaken kerk en kroeg nog gemoedelijk bijeen daar bruist mijn stad onder alle daken tot over het plooiend land eromheen weet zij mijn hart steevast te raken (ode aan Bergen op Zoom)…

De schim van stranden, van lage landen, verzonk, verdween. Wij turen, turen door eenzame uren en dan, een wijl, - als vanuit dromen tot ons gekomen, - verschijnt een zeil. Wij zien, - een rimpel in 't licht, - de wimpel hoog in de mist voorbij ons drijven. Daaronder blijven als weggewist de vage lijnen, die weer verdwijnen.…

Laatste woorden voor de slaap gaat, ga je onder verzonken in het donzen dek verholen, hol je mij nog even in laatste woorden en je gaat onder Dag.…

Verzonken in het kerstgedoe Verdwijnt de armoe in de stad De lichtjes schijnen welvaart toe Aan hen die nog geloven In vrede op aard’ en meer van dat En zegening van boven…

Flesje, helmpje, jurkje, stoere schoenen met een zomerse blos Mijn meisje zit daar in gedachten verzonken als in een sprookje in dat grote bos. Wat is ze mooi...…