Alle inzendingen over zee zonder einde

oker ook, felblauw en een ringeltje wit rimpelend straten wolken en de zon klautert beschaamd vanachter de grens met Duitsland overstijgt ons nederig land en kletst bekend rood, eind einder, een zee sist dag dag…

Ik maak schaduwen zonder einde handreikend omsluiten zij mijn grenzeloosheid ronder dan de aarde De ruimte binnenin is groter dan ik ben het overstijgt mij hemelhoog dieper dan de zee Vrijheid heeft een prijs ik betaalde de veerman nog steeds achtervolgt zijn hoongelach mijn dromen Ik neem het voor lief…

een kind in tranen verbergt stille wensen huilt zacht zijn dromen onvervuld het reikt naar sterren droomt van de zee ontdekt zijn angsten aan het eind van de dag waar duisternis valt in gesloten ogen tranen verdwijnen zijn wens verschijnt…

een kind in tranen verbergt stille wensen huilt zacht zijn dromen onvervuld het reikt naar sterren droomt van de zee ontdekt zijn angsten aan het eind van de dag waar duisternis valt ogen gesloten een traantje verschijnt zijn wens verdwijnt…

Eenzame traan in een zee van zorgen, verborgen achter gemaakte vrolijkheid. Iedereen loopt door, maar ogen verraden de waarheid. Het doek valt, naakt en kwetsbaar sta jij daar. Ik wil helpen, je vlucht. Machteloos kijk ik toe, hoe einde nadert.…

Wat het einde van iets is En veel pijn doet Blijkt later nodig te zijn geweest Voor het mooiere nieuwe Wanneer je dat eenmaal weet Kun je zelfs een einde omarmen Om het nieuwe te ontvangen…

Ga dan zoals je gekomen bent naakt de zee in, de nacht in, het niks in, waad door het water, schreeuw, ween en loop heen.…

Mooi Kniertje staat van dag tot dag En breit voor haar deur een kwartiertje: Voor wie dat paar kousen wel wezen mag, Mijn allerliefste Kniertje? Voor wie dat paar kousen wel mag zijn, Voor moêrtje of voor vaârtje? Zucht dag op dag die bleke Krijn, Of zijn ze voor Grietje of Saartje? Wel Krijnbuur! wist je dat zo graag? U wil ik het niet…

Tijden van onzekerheid, Verslagenheid, genegenheid Verloren en vergeten Alsof niets en niemand je wat boeit Niemand anders, geen enkele vis Voor wie je hetzelfde voelt…

adem van de zee streelde het lichaam en de ziel je gaf je over met ontroering de euforie van geluksvervoering heelde door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdween de grens die ik verzon in eindeloosheid wenkte stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven daar aan de zee vloeide liefde tomeloos in een…

in stromen zoals iedere druppel in zee stroomt dat zal het einde zijn van jou stromen dus blijf genieten van de stroom van je leven voordat je zoals iedereen uitkomt in zee…

Vanmorgen vroeg werd je gevonden door wandelaars langs de zee. Er is een einde gekomen aan een zoektocht. Het is zeer verdrietig als je zo jong bent en het leven moet laten. De zee is prachtig maar zo sterk daar is geen mens tegen opgewassen. De zee heeft jou tot zich genomen, het is helaas waarheid geworden....…

(deel 4: voorlopig einde) Gebaseerd op een sprookje.…

de zee, vind daar mijn gedachten en zij gaan met mij mee Tot het einde van de wereld weg van iedereen En de stralen van de zon die stromen golvend door ons heen.…

Je lijf een beetje ouder, je geest soms wat verward. Maar het zien blijft hetzelfde, want dat doe je met je hart.…

Aangetrokken door haar grillen Reisde hij terug naar die plek En zie, daar zijn de blauwe stormen Die ingewikkelde mozaïeken vormen In rust genietend van het kabbelen Waar geen einde aan lijkt te komen Een storm zwelt zachtjes aan Tijd om in haar op te gaan In hypnose door de zee Ging hij immer met haar mee…

Der komt geen einde aan Althans niet in mijn zicht Geen grond waar je kunt staan Geen balans, geen evenwicht Geen reddingslijn, geen baken Zelfs geen teken aan de wand Ik verslap niet, ik moet waken Al heb het zelf niet in de hand Het valt altijd zo tegen Nooit eens een keertje mee Mijn lot is rond te dobberen Alleen op volle zee…

Je weet net als ik dat het rijmt op de zee het lied van de einde loze dei ning van de golven en als de zon straks wordt bedolven dan licht één een lampion van duizend kleurig vermiljoen maar niemand weet wat al die tinten met een ziel kunnen gaan doen…

Er is naar mijn idee maar één manier Om aan Milosevic een eind te maken: Er zitten nog vier cowboys in de cel. Laat die maar vrij. Die pakken hem dan wel.…

Als 't Hoepeltje niet werd gedreven, Dan zou zijn loop zich haast begeven: Zo moet het mens'lijk leven voort; Van kinds af, in zijn oude dagen, Met minder en met meerder slagen, Indien 't zal komen waar het hoort.…

Als levensloop ten einde keert en winden liggen, het tij weer keert dan heb ik een ding echt geleerd Het leven is toch niet verkeerd Als golven stukslaan aan de vloedlijn mijn voeten natten van de zee het water opspat aan de reê en nemen mijn gedachten mee vind ik het allemaal oke…

Een stuk glas dat op mijn hand drijft gevonden op een leeg, koud strand Randjes van pijn weggepolijst door de zoute zee en het zand. Wacht onze ruzie ook zo’n eind? En denk je dat de pijn ooit strand? dat onze liefde weer verschijnt als traangeslepen diamant?…

Als ik kon kiezen tussen één van deze twee, dan spring ik met geen enkele in zee. Want ik wil niet kiezen tussen zwart of wit, ik wil enkel kieskleurig zijn tot aan het einde van mijn rit. Omdat kleur mijn denken is……

Tijdens mijn wandeling langs de zee was ik in gedachten bij de jonge tiener, die nu gevonden is. Een roemloos einde kwam aan zijn jonge leven. Bij heel veel mensen is er groot verdriet. Het afscheid zal zwaar zijn maar gelukkig kan er nog afscheid genomen worden. Het had heel anders kunnen aflopen. Rust zacht lieve jongen.…

zolang de europese wereld leeft en, bloedend, droomt de roekeloze droom waarin het kruishout als een wijnstok rankt, ruist hiér de bron, zweeft boven déze zee het lichten van de creatieve geest.' 1939…

Een vrucht die valt... - Waar ‘k wijle in ‘t onontwijde zwijgen, buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan ‘t stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt. Een vrucht. - En waar ik sta, ten zatte levens-zome, vol als de…

Gelijk een hond die drentlend draalt en druilt om eigen vuil, beruikt met schroom'ge teugen... - Waarom uw avondlijke vreê bevuild met slijk van derf verleden, o Geheugen? Gelijk de vogel die zijn woonst beslecht met peerlen bloeds, door de eigen pluim te plukken... - Waarom, waarom uw beeltenis…

alleen jij en ik een dierbaar moment met jou die mij kent gedachten razen aflandige windkracht elf wandelend met mezelf ik heb je lief je biedt perspectief stelt gerust alles mag ik achterlaten je spoelt het weg als ik je dankbaar gedag zeg is de wind gaan liggen…

Als ik ooit een keer echt doorheb hoe te leven, ben ik er dan nog? Als ik eindelijk begrijp hoe het leven gaat, zal het dan nog gaan? Wie kan mij zeggen: Bestaat er tijd van leven zonder verlangen? Zal ik weer dansen als ik het leven liefheb? Of is dat te laat?…

nabijheid en ik glimlach het beeld zo broos in je gelaat of in dagenverte wanneer, zo licht, ik naar buiten kijken mag heel even zonder geluid vond de tijd de zee in jou en herkende ik het huilen om al het beminnen wanneer is liefde eindeloos, vroeg je, aan het eind van de dag ik wist het antwoord en stierf opnieuw…