Alle inzendingen over OR eenzaamheid OR dood

Als het hart alleen nog klopt En de rest al niet meer voelbaar is Een dode geest in het bijna Dode lichaam woont Dan is de eenzaamheid Huizenhoog zichtbaar In de mens die zichzelf Reeds verloren heeft Net als veel van zijn beminden En niet meer weet hoe Hij het leven, en zichzelf, Terug moet vinden…

Dat een mens niet ervaren kan wat het is om dood te zijn, kent gevolgen. Oorzaken van verdriet. Dat een mens wel ervaren kan wat het is om te leven, kent oorzaken. Gevolgen van liefde en geluk. Wie kent?…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

ik ken jou wel maar zien doe ik je niet onhoorbaar ben je toch raak je mij vooral in stilte snij je nog dieper dan oosten wind tegen mijn schrale gezicht gelijk de verkleurde kalender boven het dressoir omarm jij mij iedere dag opnieuw…

glas van de altijd lege kamer verveelt de regen mij die saai de uren maakt niksend hang ik rond de zondag verspillend die als zovele dagen zich nat verdrijven laat terwijl er niets gebeurt knaagt stilletjes vragend mijn geweten en gemoed wat of ik nou toch doe veel te snel en veel te ver rijd ik in mijn auto rond om de zin van eenzaam…

Ik slip, glijd vertraagd af op mijn verplettering -- De tijd breidt zich uit.…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

Doeschka is dood zo ineens Ze vond d’r bazin hier niet schrijft haar in memoriam schrijver Je kunt het ook zonder stellen De ultieme eenzaamheid van je leven zien, ondergaan, verteren Zoals iedereen misschien Een aantal vrienden van me die zeker wel Net als ik nu In zwaar levensweer niet alleen wel eenzaam…

het lijkt mij dat de dood dichterbij is dan de klaarheid die ik zoek in mijn bestaan dichter dan ik zou kiezen en toch gekozen worden door de dood zou me nu liever zijn maar wat is liever als alles er niet meer toe doet wanhoop mij ten deel is en ik eenzaamheid te over heb wat is dan nog liever dan hunkeren naar droge ogen en onvoelbaar…

Niet nu en niet later zal ik lachend omhoogkijken en geloven dat levens en momenten nooit eenzaam voorbijgaan wanneer ook de dood niets meer vraagt en ik weet waarom ook mijn schaduw steeds vager wordt…

eenzaam verlaten en alleen er is niets dat me nog kan raken niets dat ik nog voel mijn hart voor eeuwig afgesloten niemand vind ooit de weg niemand kan me nog helpen niemand kan iets doen aleen ... de Dood…

eenzaam schijnt men te moeten zijn in deze dode landen, het leven dooft in kaars na late nachtkaars uit.…

Ademnood, ademnood, ademnood en dan volgt de dood. Met gerochel en gepiep is hoe het leven afliep. Een week geleden nog volop in het leven gestaan, nu in quarantaine eenzaam heengegaan.…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

levens-rivier vergezellen witte vogels zijn zwarte paard dat adem hapt in diepste dromen van dood en leegte, onzin en verderf in cirkels van eenzaamheid slaat dat donkere paard op hol en vertrapt de laatste grijze zwanen nog voor zij werkelijk een doden-lied kunnen zingen ze verdwijnen in het niets van modder als nachtmerrie over verschenen…

Dat het ons lot is onze eigen dood te sterven, lieten ze weten. Als waren ze vertrouwd met een afweging als deze. Anderen strooiden met woorden van liefde. Als zou je de moed in de eenzaamheid het moment en de keuze niet proeven.…

"Wie bepaalt de grens tussen leven en dood?" Ze luistert, dwaalt verder in haar mijmering en verdwijnt in dieper verborgen motieven van het ´zijn´, waarin vreugde en leed afwisselen en als schaduwen hand in hand met elkander dansen. Haar blik op oneindig weet ze dat haar emoties verscholen liggen achter peilloze ogen.…

eenzaamheid is aan de mens eigen wanneer wij blijven zwijgen of schaduwen zich door de jaren heen aan elkander blijven rijgen of hangt er om je nek een dode steen?…

Zo eenzaam als de dood, is de nacht het hart vermoeid, verward in het zwart van de hemel lijkt het zinloos. Zelfs de lichtpuntjes ooit zo mooi schijnen niet . Maar alles wordt lichter het ingrediënt is slechts tijd.…

Heen zonder afscheid en nooit weer te vinden — 'Dood' heet men u, mij eenzaam jaren reeds; Blijde onafscheid'lijk trouwe vrinden — Heet ons mijn eigen hart, zo zonnig leeft ge er steeds!…

Of vlucht met een eenzame echo van verlossingen. Want hij is het antwoord en de belofte van de warmte die alles vermengt en haar mond kleurt met een eenzaam verlangen naar een koud weerzien met de volgzame dood die haar dromen nog minder verlossend maakt.…

Ik zwem mij langzaam dood. Mijn laatste woorden zijn gedacht ik kan niet meer en spreken gaat niet hier. Het is eenzaam. Aan deze kant. Van het papier. Het is zo eenzaam hier. ------------------------------ uit: Vos onder ijs (1990)…

Even verdween de mist uit je ogen, toen je van mij werd weggeleid, de dood kwam vol mededogen en ik deelde met jou de eenzaamheid. De dood geeft het leven zijn enige zin, maar is hij het einde of juist het begin?…

Een ieder wordt alleen in eenzaamheid geboren, slaakt zijn geboortekreet in ademnood, klemt zich aan de rand vast van het leven, de eerste strijd, ontsnapping aan de dood.…

Nu weet ik, wie gij zijt, de Jongen die ik eenzaam zag te Woudsend en daarna, nog op dezelfde dag, in een kafee te Heeg. Ik hoor mijn Moeders stem. O Dood, die Waarheid zijt: nader tot U.…

Eenzaam ruist de duistre zee,- langs der duinen ruige kruinen, als met droeve dodenklacht zucht de nacht. Eenzaam, eenzaam ruist de zee, slaat de kuste zonder ruste,- moeder aarde ligt alom doods en stom. Op het woelend vlak der zee wislend dansen kille glansen- starre lach der dode maan staart mij aan.…

Eenzaam ruist de duistre zee, langs der duinen ruigje kruinen, als met droeve dodenklacht zucht de nacht. Eenzaam.,eenzaam ruist de zee, slaat de kuste zonder ruste, moeder aarde ligt alom doods en stom. Op het woelend vlak der zee wislend dansen kille glanzen starre lach der dode maan staart mij aan.…

Oude oma zit in haar stoel voor het raam Maar daar is eigenlijk niet zo veel te zien Ook is het erg donker en triest bovendien Oma voelt zich verdrietig en heel eenzaam. Wat te doen met de komende Kerstdagen Zo helemaal alleen in haar grote huis?…

leven is Bitterhard als edelsteen Het valt niet mee Het te verwerken Als je haar dood gevonden hebt Emoties moeizaam te beperken Geen woord werd er nog gerept Het is alweer een tijd geleden Erbij stilstaan deed ik niet De tijd is daar dat ik dat doe Zo eenzaam sterven zonder warmte Wens ik nimmer iemand toe…

't Is niet eens zeker dat de dood verenen Kan wat het leven onmeedogend scheidt, En er bestaat niet, van Parijs tot Wenen, Een koffiehuis 'In de Eenzaamheid'!…