Alle inzendingen over OR onvoltooid

Het lijkt zo lang geleden en voor iemand anders dat jij danste in je brandnetel jurkjes, oogverblindend, met ijzel schoentjes. O Liefde! Kijk naar mij! De oude zottin en boze teef die blijft (aan wat over is) maanbot knagen.…

Nog niet vergeten nog zoveel vragen niet gesteld er is zoveel dat ik moet weten wat je me nooit hebt verteld de weg loopt dood een kans op weerzien is er niet zoveel verlies zo groot de leegte het verdriet ik leid een goed leven krijg alle liefde die een mens kan wensen toch mis ik jou het meest van alle…

kort voor Tarifa rechts kronkelt een nieuwe asfaltweg glimmend haast spiegelglad richting zee daar kruip je dan bijna tot in zee tot op het strand o stad zo diep gelouterd tot in je grauwe stenen het is hier stil het is hier beter niet te spreken want stenen spreken niet met woorden maar met beelden het forum ligt verstomd…

Licht en donker botsen stilte en staal tederheid en oergeweld. Alles is nog onderweg de einders wijken oeverloos verlangen. Stroom en zee eindeloos vervloeien tot klaarheid. Getemde drift en hunkering tot in de nacht. Herboren worden tot licht en vrede regen in de woestijn. Niet te verdragen bron die terugkeert…

Die dag stopte je hart met kloppen en ik je moest afstaan aan de dood Er was geen God die jou bescherming bood Nu stijg je boven alle dingen uit in de onaanraakbare oneindigheid Die dag reis je met me mee in m'n hoofd en in m'n dromen tot ook mijn zijn is gedoofd en we elkaar op een dag toch weer tegen zullen komen?…

Ik wil me wijden aan een droef sonnet Over ontroering waaraan ik heb geleden Over een ver en onvoltooid verleden En van een snaar die toen werd stilgezet Ik wil me wijden aan een boos sonnet Over een liefde die ik eens heb beleden Over een band die toen werd doorgesneden En van het ijs dat daar werd afgezet Voorbij is nu de tijd die mij…

Waar is de loopplank om als dichter bij je aan te leggen, help tijdsbrokken te verleggen in het onvoltooide lied van vroeger, als dwaas te dromen van reizen en te zeggen ik ging vrij jouw wereld rond, wordt die valreep mij ontnomen, hecht ik waarde aan elke herinnering en leg het oor aan elke rechtgeaarde schelp.…

Met het schudden aan de boom treuren tranen in het vangnet van de voorjaarswind, het zijn de wilgen die het lot bepalen tot de waterspiegel hen vindt De witste seringen uit het verhaal tonen de geurigste kleuren van het avondrood in het groenste kroos gaan ze ten onder in de ademnood van de onvoltooide dingen De hemel richt zijn bühne…

Onderhuids blijf jij mij vervellen aan flarden word ik afgeworpen niets buitensporigs maar in wezen kom ik er nooit heelhuids van af…

Tranen glinsteren nog aan je wimpertjes Zoals je daar heel breekbaar en klein Verlangend en verlaten Alleen gelaten in eenzaamheid Zo voor me staat En ik voel Je kleine handje in de mijne Samen zijn we Eén Sla liefdevol mijn armen die troosten en verwarmen veilig om je heen Tot de dag is aangebroken en je dansend verder…

Zij begroette mij onder een sterrenhemel en danste voor mij met een lach als een vallende ster wandelde zij waar wij jaren afzonderlijk sliepen overdag zij praatte met weinig zinnen maar deelde kostelijke woorden we leefden als een God in Frankrijk waar we duurzaam woonden elke vers schreef zij met melodie en zong dit als een nachtegaal…

op de begraafplaats legt de winterstorm het verzwegene bloot een witte bleke steen niet langer geborgen onder laagjes dunne sneeuw het onvoltooide weerloze leven verstopt in inktzwarte schuldige aarde murw van zwijgen en wegkijken zing ik je naam samen met jou, Michel kruipt de ijzige kou onder mijn huid…

Duistere gloed gesloten geest gapende wond die niet geneest De dagen gaan traag en lijken op elkaar ik kijk in een leeg glas dat eens gevuld was Schaduw van dagen waar blijft de tijd? het mes van verdriet snijdt onmenselijk diep.…

buikspreker grijpt plots naar het hart van zijn kniepop, die een doodskreet laat…

In dromen vloog ik tegen glazen hemelnachten, zelf geen vrijheid in gedachten altijd op reis, onvoltooid moeizame vluchten tot in mijn ziel gebonden! Als je in je droom Niet dromen kunt... Dan is het tijd om uit te breken!…

schreiend naast lijken en gebeente leg ik woorden in de kast blaas het stof uit zinnen van verhalen en gebeden de echo raapt een holle schaduw in de hoeken van de kamer schraapt verbleekte maar nog nooit begraven schedels vingers verstijven gegil verstomt geschreven is de onvoltooide grafrede…

zoals het langzaam de zee in glijdt het boek nog onbeschreven, onvoltooid verleden tijd...…

onvoltooide woorden zingen zinnen van verleden heden in mijn hoofd verstilde aderen vergeten gevoel tot in de botten van mijn ziel verdoofd waarom heb ik geloofd in vooraf vergeten beloften beloofd en even heel misschien verwacht dat hij die het boek schrijft naar de maan kijkt aan mij denkt en glimlacht…

Uit een onvoltooid verleden. Vol schuldgevoel en spijt. Opgelucht opnieuw beginnen. Met een schone lei. Bevrijd en onbelast. Onze ware ziel beminnen. Een afdicht heelt een open wond. Afdichten schrijven is zeer gezond.…

water proeft zich aan, dringt tussendoor tot verdrongen ruimte naar volstrekt vergeten, volmaakte droogte tot dorst zich aandient, borden vol honger zich ledigen boven verzadigd vlees in uiteindelijk gemoed als fragmenten zich rapen, zich schudden tot vloeibare scherven zijn geplengd te elfder ure, onvoltooid…

uit gelijkenis gehouwen, zo dagelijks als brood slechts in onvoltooid te onderscheiden toen en nu, dubbelsterren, de sleet van vele dagen het onaangeroerde voegt zich naar het late middaguur de stilte is hardhorend en de tijd in verlenging nochtans het onafwendbare een stukje dichterbij in dagen erna, randen van slaap, ontkennen…

De mens, die machteloze mensen, in de onvoltooid verleden tijd, zijn woord en leven gaf. De man, die sprakeloze mensen, leerde spreken. Die grote Friese dichter, die over grenzen heen kon kijken, spreekt ook vandaag tot ons. Kom samen naar hem luisteren, wanneer zijn standbeeld, ons de toekomst laat zien.…

Vrijmoedige wandelaars slenteren over het slingerende zandpad vol bont gekleurde bladeren in vroege verte zien zij het herfstkind alleen met zijn onvoltooide schoonheid de wildernis op zijn jonge gezicht op zoek is hij naar zijn enige vriend de onvolwassen wolf die met hem speelt en alle nare kinderdromen deelt in stilte.…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

verleden hij was koning - ongezien voor mij een nieuwe God misschien Zag er zijn handen in het donker eens zo leeg hij had geen zorgen onvoltooid was er de God die er mijn aanblik had gezien…

Zo sta ik in de tussenwereld van het heden, met achter mij jouw onvoltooid verleden en ver vooruit mijn toekomst die zich achter alle tijd bevindt.…

we groeien uit elkaar was toch ook een beetje eng die afhankelijkheid van een paar ik koester je steeds meer in onvoltooid verleden tijd met de kleuren van je haar…

het was een oude school, ramen waren hoog de schaduw van de meester boog zich in een kring voorover in de glinstering van het oude stof wij kinderen zongen in onze Friese taal als herkenning bij het uitzicht van het raam kinderstappen in uitgesleten marmer als kind in een onvoltooide tijd waarin niets is verloren gegaan wat ik leerde…

in dit eindeloos coma regeert de utopie. de verkenning onvoltooid. de top onbereikbaar. de afstand onmetelijk. de val onvermijdelijk!…

Jij, mijn sonnet, nog steeds onvoltooid: acht regels vraag en zes regels antwoord verwaaid. Het is niet zo erg, als ik je maar schrijf om je handen, je haren, je ogen, je lijf. Het is niet zo erg zolang ik jou zoek, open eind, open boek.…