Alle inzendingen over OR trein OR laat

Als ik kon, zou ik je bellen, als ik kon, zou ik langsgaan, als ik kon zou ik zeggen, wat ik nooit meer zeggen kan, het is te laat! Terwijl ik dacht alle tijd te hebben, terwijl ik dacht het komt nog wel, terwijl ik aannam dat je er altijd zijn zou, is de tijd op!…

als iedereen slaapt dan zindert het bij mij google ik Fats Domino onder zeil in de schemering maar ik bereik daar niemand mee ik ben altijd te laat…

Wanneer je de lat hoog legt, kun je hooguit komen te struikelen…

De eertste flat vanaf de snelweg daar zal ik staan onze enige uitweg alles laten staan. Een flierefluiter staat buiten de lucht maakt high wie nog luistert. Er waant iets in de maan ochtend dauw maakt lauw hadt ze zich zo vergist. We doen maar wat maar maak! je borst alvast maar nat.…

ik kan niet meer nadenken, ik kan niet meer ademen, mijn hoofd bonkt laat me uitwaaien aan zee, wegdrijven op de windgolven laat me lopen zo hard ik kan weg van alles laat me loslaten, laat me weer vrij, dus... laat me…

dan denk je, shit, ik moet nog tanken, oranje lampje brandt tot voorbij moordend besef van te laat, teneinde…

Ik ben laat Maar niet verlaten Ik heb gekeken Maar je niet gezien Ik heb je aangeraakt Maar niets gevoelt Ik heb gedacht Maar niet aan jou.…

Het is heel stom, maar ik zal eerlijk zijn: Ik heb het laten liggen in de trein.…

Laat vrije baan aan de internationle treinen: zij schuiven de toekomst open als gordijnen, en brengen ons reukwerk, guano en schoenen, de Volkenbond en appels voor citroenen. -------------------------------------- uit: 'In den zoeten inval' (1927)…

We krijgen straks een puntenrijbewijs, zodat die snelle asomobilisten, die zich niet door een smeris laten kisten, de trein in moeten voor hun zakenreis. Nu nog een boete voor die fabrikanten Die race-bolides maken van Trabanten.…

Om drugsproblemen uit te kunnen roeien Haalt de politie deze keer haar gram In treinen van Brussél naar Amsterdam Om er geen gras over te laten groeien Waar eerst de blaadjes op de rails vertragen Daar zijn het nu de blaadjes die behagen…

vogels koersten met de trein vertelde ik, ik vluchtte weg met de natuur zo weet jij dat mijn aard blijft waar zij heengaat gebekte duur ik laat lege bodems achter…

ik schrik op de stilte laat zich even gelden dan ga ik over tot de orde van de nacht in de verte rijden treinen en ook de snelweg keert terug in mijn oren ach ja de stilte ik zou er soms bang van worden…

Was het toeval of voorzien, Was het toen lust of liefde? Op afstand keken wij elkaar plotseling in d'ogen Een heel mooie tijd van nazomeren onderweg naar Binnenkort in de maand mei, leggen verliefde vogels in meervoud hun ei Ook al was het toen eerder op afstand Het maakte mij blij…

Het is nu of nooit Mijn leven raast voorbij in 1 seconde ik twijfel de trein raast door Ik volg mijn spoor met MS toch heel waardevol…

Geen naam. Geen woord. Ik weet slechts, dat hij lachte, Hij lachte, toen hij haastig langs mij ging. Nu door de dagen en de nachten Martelt herinnering.…

Zomaar vanuit het niets Begon ze tegen me te praten. Ik dacht nog: Wat een gezellig mens Terwijl we daar zo zaten. Al redelijk op leeftijd Vertellend over haar zoon. Die een jaar terug overleed het was zo'n lief persoon. Ook ik vertelde van alles Over de dood van mijn beste vriend Tja het is treurig zei ze, Niemand die dat verdiend.…

Ik kan kiezen voor een richting en of ik de trein mis mijn toekomst bepaal ik zelf, door wat ik nu beslis. Zoveel mensen ongelukkig, ik hoor stil hun beklag ik moet nog dit, ik moet nog dat, hoe kom ik door de dag. Ontevreden met hun levenslot en mensen om hun heen het leven zo onrechtvaardig, gevoelsmatig heel alleen.…

De trein snijdt de meloen der wereld Met 't lemmet van zijn vaart uiteen; En blinkend vallen, één voor één, Arcadië, uw schijven open.…

We treinen door nederland in een geel blauwe rups zoeven we over het spoor vliegensvlug Het maakt niet uit waar ik ben ik kom altijd weer thuis Die geel blauwe rups door heel nederland…

En ik ken je niet, nooit gezien, je zit alleen maar naast me in de trein, ik weet alleen je gezicht, en bovendien, voel ik ondertussen pijn. Vraag me niet waarom, of hoe zoiets nou gebeurt, ik geef mijn nummer, ik ben zo dom, toch ben ik van binnen even gekleurd.…

.' En 'k zag mijn vader, met zijn oud gezicht rood opgezwollen, toen het doodsbericht zijn late leven toch nog had bedorven. Voor moeder kwam een eind aan haar pakketten. Zij streed, zolang Jan zat, met eigen wapen, stond aan 't fornuis haar moed bijeen te rapen, zond zeven broden, zeven tegenzetten.…

Geen naam. Geen woord. Ik weet slechts, dat hij lachte, Hij lachte, toen hij haastig langs mij ging. Nu door de dagen en de nachten Martelt herinnering.…

Ik nader de grens Waarna de sleur zich zal hervatten en zij weer denken dat ik ben zoals ik was Gepast zal lopen in het dagelijkse en vergeten dat ik, vergeten was Maar alles is anders en niets zoals hiervoor Ik heb de dagen gezien zoals zij ook kunnen zijn Doch wat ik ook voel, denk en nimmer vergeet… Ik zit nu in de trein…

ze zitten samen maar zijn alleen onderweg staren roerloos door de raampjes naar de persoon tegenover hen achter wie het leven aan hen voorbijglijdt met enkel de herinnering aan waar ze zijn ontspoord…

Licht schokkend glijdt de intercity over zijn vastgelegde lijn Door vale ruiten vol met smoezeligheid grauwt grijze mist over de donkere stad Geroezemoes van geluid klinkt op Ik zit weer in de trein Gesprekken ongeremd door de passagiers verspreid worden plots afgebroken als hij daar binnenglijdt waar nooit een trein zou moeten stoppen…

In de verte een trein beweegt zich voort Geruisloos Door niets gestoord. Er nadert een trein gaat aan de stilte voorbij slokt me op In allesoverheersende razernij. Er trekt aan me voorbij een trein ik loop door geruisloos Alsof ik niets dan stilte hoor.…

t is even zwaar De trein is weer voorbij gevlogen Dat ging weer goed, 't gaat altijd goed Het station wacht rustig, maar op z'n best Geen enkele haast, de tijd staat stil Gepoetste rails, gekamde bogen Waar zou de trein zijn zonder de rest…

2 tassen in haar hand de trein staat klaar ze draait zich om zegt ik moet gaan een traan op haar wang ze verstopt zich in haar kraag ze loopt van me weg een leeg gevoel in mijn maag haar trein vertrekt want hij moet gaan ik kijk hem na blijf te lang staan Kijk naar de grond weg van het perron ik pak mijn fiets draai nog…

In de trein staart de wereld je aan. Maar de bomen die verder staan staren langer. Ze zwaaien naar me omdat ze moeten van de wind. De wind heeft ook een hart daar niet van. Je hoort het zelfs kloppen in de trein. Als ze het kloppen stoppen dan vlieg ik. Ik vlieg over de mensen die de uitgang verstoppen.…