Alle inzendingen over OR verbeelding OR werkelijkheid

in de schaduw van de tovertuin doemt vergrendeling op verwonderd peinst de boer over de os die plots viool spelen kan met vuur en magische veer schrijft een nachtelijke dichter onverdroten voort kinderhanden tekenen het ei in de buik van de rode hen de lantaarnpaal neemt de benen samen met het licht een man met één voet…

verblindend weerkaatst de werkelijkheid het grillig schijnsel van zijn verbeelding tot ongekende krachten die mij roerloos ontvoerden in de leegte van de ruimte waar verdwaald uit het vertrouwde mijn fel begeerde leven haar gezicht verloor in de wisselende kleuren van herinneringen vervloeit het verleden met het heden tot een verlichting…

Ik bouw grote luchtkastelen Met torens glanzend van hoop Droom mezelf daarin gelukkig Verbeelding als een ware soap Ik denk de liefde in mijn hart Verzin de warmte om me heen De werkelijkheid is kil en leeg Voel me zonder jou zo alleen In mijn slaap lach ik roze geluk Onbevangen en vrij van alle pijn Maar in de morgen besef ik weer Ik…

ik ben verdwaald en kan de weg niet vinden - zou er nog iemand zijn die werkelijk naar me zoekt - nog steeds laat ik me door verdriet verblinden verbeeld ik me dat jij mijn naam nog roept het lukt me niet, ik kan je niet uit handen geven ik wil de sneeuw bewaren; besef dat het niet kan mijn hart schreeuwt nog om jou, terwijl mijn zinnen beven…

dit gegeven drukt mij met mijn neus op de feiten vandaag zit de poëzie toch werkelijk op dood spoor…

ik zoek de liefde, zij is ze leeft in mijn adem, mijn zucht, in een opgedroogde traan je raakt me aan, zo nu en dan in het wezen van mijn bestaan zij kent geen woorden noch gebaren met de hand ik droom in de echo van de nabije oorden doch immer aan de buitenrand van een verbeelde werkelijkheid in het wezen van mijn bestaan het is zeker…

Een werkelijkheid die geen verbeelding laat.…

vol met zelfverzekerdheid begeef ik mij door straten van geluk alles zo prachtig dat vergelijkbaar is met Rembrandts meesterstuk willen pronken met al het schoon dat wij op ons levenspad tegengekomen zodat een ieder mag mee genieten waardoor ze even van hun angsten mogen bekomen de illusie van veiligheid loopt dan vol overmoed…

De kracht van de verbeelding huist in mijn hoofd zij draagt mij met vleugels op de wind waait mij naar verre landen met gouden torens vreemde klanken nieuwe kleuren en ander licht naar verre kusten woeste zeeën en verstilde stranden met reusachtige bergen drukke steden en kleurrijke straten mijn verbeelding is breekbaar…

ik zal plaats maken kom binnen raak me maar aan wees niet bang snij wat je nodig bent mijn poëtische verbeelding of mijn liefdevolle hart tast toe en en geloof in mijn laatste schaarse glimlach voel de feiten mijn geschenk aan het vernieuwde licht…

tussen beeld en nabootsing in de lijnen der ijdelheid in de sentimentele verbeelding van het bezopen geheugen in die kronkels beweeg ik mij op zoek naar geschikte woorden het is aan mij wanneer ik mij aan een frase waag als een onbevreesd roodborstje dat tegen het raam tikt zo tik ik mijn poëzie in een nest van zinnen van het brein…

een land waar paarden bloemen kussen terwijl de pad de stoel versiert om te zien hoe elfen bankjes schilderen Imagine een land waar de blinde muggen ziet terwijl de schol eksters vangt en ma de liefjes vertroetelt Imagine een land waar de nacht vlinders baart terwijl de aal bessen draagt en de week dieren telt Imagine een land waar…

tussen beeld en nabootsing in de lijnen der ijdelheid in de sentimentele verbeelding van het bezopen geheugen in die kronkels beweeg ik mij op zoek naar geschikte woorden het is aan mij wanneer ik mij aan een frase waag als een onbevreesd roodborstje dat tegen het raam tikt zo tik ik mijn poëzie in een nest van zinnen van het brein…

alsof ik zingend naast je loop je moeiteloos in mijn verbeelding naar me toe kan halen zo waan ik je bij mij en laat je dan weer gaan bij ieder woord dat ik verschrijf bestem ik je in het verleden maar kom je ook weer dichterbij beelden en zin wisselen op rij maar ik voel mij vrouw en vrij in mijn gedachten…

ik schep deze letters in de schaduw van mijn hand het blad is met naakte maagden gevuld al maar meer vervliegend in droog blauw een zilte traan valt te laat uit aardse dauw…

in gebroken licht sieren lijnen mijn avondbloem die haar tinten tonen, verbeelding beschijnen en zwoele zuchten nog verder bevruchten schaduw verschonen van een belegen dag zo’n fluistermoment maakt van tederheid gewag schept vertraging die tot verwenning leidt…

Vogel vliegt zover als ver beelding doet reiken. Op de maan dood gegaan wegens gebrek aan leven.…

hou de ogen dicht betreed paden en blader het bos verzand in duinen dicht letters toe aan het wit en stijg boven taal uit…

blijf kijken, blijf bestaan, zie er gaat een lijn langs ogenblikken, water langs griploze lucht een einder zonder ooit te snijden, om met vlakke stem te dempen, te liggen roerloos, ondeelbaar te reiken zonder te raken…

soms is het er weer in mijn zoldergrot tussen de uitgehangen was voorzien van spijtoptanten dat grijsblauwe schijnsel door 'n ontijdige poort dan kijk ik een film in de bek -tanig en tandig- zoals dat past bij verbazing en misschien ook onbegrip laat ik het geen metafoor noemen maar een meteoor uit zelfverzonnen ruimte ploffend…

dit spektakel had ik willen aanschouwen, haar lijnen die fijntjes haar tekenden op het scherm van ver voor de horizon zelfs had ik haar nog meer kleuren willen geven, ach ik beken, haar aanraken in de bevalligheid van mijn streken haar zien willen bewegen zoals een vrucht op het zachte wiegen van de wind, haar roze wangen willen plukken…

ze zeggen dat de dag eindigt bij het lage licht dat je verdwijnt in de radius van de nacht en uiteindelijk weer opduikt bij beter zicht maar ze zeggen zoveel dat loopgraven zullen dichtgroeien bijvoorbeeld en dat het gedicht bij verbeelding begint…

En het kleinste levensteken Misschien als ik bij herhaling Dit in de krant weer herbeleef Kan ik werkelijk accepteren Dat hij dood in water dreef…

In heldere eidetische dromen waar ik gebeurtenissen oproep waarvan het beleven voelt als werkelijkheid - verzeil ik in dimensies waarin tijd en afstand door verbeelding geslecht mij inleef in Vincent zijn strijd - arriveer in Arles waar ik hem de hand reik maar zoals elke keer in een gevaarlijke tremor steken blijf - mij…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

trekt voor weinigen ben ik te vangen want zoals de Myranese bisschop ben ook ik een werkelijkheid..…