Alle inzendingen over Achterberg OR verbondenheid

in de ijskelder verzaagt hij gruwelijk, grote ijsblokken tot wonderlijke leguanen en zeeschildpadden het ijs, verhard verzet, te trots om neer te gaan, geeft zich verbeten over aan de verbeelding verstilde fauna van spookachtige, melancholieke schoonheid ontvouwing van het verhaal buiten stroomt het overweldigende, onophoudelijke…

Ik ben met je verbonden Ik voel je pijn, je angst , je lach We hebben elkaar mentaal gevonden Maar samen zijn is iets wat niet mag Ik weet zelfs hoe je er uit ziet Jou op straat vinden is nu simpel zat Maar onze paden kruisen helaas niet Er is een reden voor onze verbinding Maar wat?…

een pad gebaand we proefden rozen in zachte liefde wijnen met gevangen zomers zo zorgeloos, zonnedromers soms liepen we naast elkaar zoals het ons beliefde steeds omarmden we onze kinderen herkenden hun vreugde en pijn die we niet konden verhinderen al was het ons verdriet en tranen onze levensvreugd en verlangen een diep verstaan in verbondenheid…

Soms ben ik bang dat ik vergeet hoe je aanvoelde, je geur je stem, je ogen, je kleur ik ruik aan je spullen en wil me vullen met je aanwezigheid ik lik m’n wonden ik ben je kwijt maar op zielsniveau zijn we verbonden en voel ik je...altijd…

Geen expressies tussen diverse aanhalingstekens onze verbondenheid was zonder een puntkomma we waren als een koppelteken eensgezind nu ik je weer bewonder starend naar een dia.…

In rekbaar begrip van afstand Spiegelen aan de natuur Voldoening mag je er uiten In ieder avontuur Voel prettig Omgeving aangenaam Het groen is er zo prachtig Invoelbare rust maakt bekwaam Spiegelen aan het beeld Voldoening speelt Verbonden gevoel Zomers doel Scheppende waarden Het groen laat je aarden Het maakt innerlijk voldaan…

of je levend bent of dood maakt niet veel uit je hebt mij aan je vastgeplakt je ogen bij mij ingeprent je nagels in mijn vlees gezet je stem verborgen in mijn oren of je levend bent of dood ik raak je nooit meer kwijt…

Diepe vragen Die hoofden En de geest Doen verwarren waarom is ieders Geest Op zijn eigen reis Incompleet Dat is wreed Dat explodeert En bezeert Mondt uit In stukgelopen relaties In hartenzeer door emotioneel onweer Door het verlaten van de ander Die er ooit was Er voor jou stond Het alleenzijn Is met het waarachtige leven een diep verbond…

ik luister naar wat men niet vertelt ik vecht voor stille witte dagen ik tel vogelsporen in het zand ik zie vleugelslagen van een meeuw ik hoor tromgeroffel rrrataplan ik kijk in het donker en tast in het duister…

alles wat je verloor ontvang je dubbel terug in liefde voor jezelf gaat alles door zo mag je aan de zijlijn kijken mag je achteraan sluiten hoef je niet meer in prestatie te vergelijken want alles wat je wint of al gewonnen had mag je openbaren je bent niet onbemind er is zoveel betekenis ondanks verlies wees dankbaar voor de verbintenis…

Eerlijk en heerlijk in de buitenlucht komen een met de natuur.…

Samen blijf je verbonden ver voorbij de lijn.…

Pak moment van rust in deze drukke wereld contact met natuur Niets is zo mooi wanneer natuur met al haar fris en groen ontwaakt uit een winterslaap Er is nieuwe tijd aangebroken waarin allerlei zaadjes beginnen te ontkiemen in een heel eigen tempo zodat een jong leven het levenslicht zal zien. Luister naar de eerste geluiden die om het…

Ontsnapt aan de rijmen van smachtende heethoofden (anekdoten die qua lolligheid niet voor elkaar willen onderdoen) sta ik recreërend aan het perspectief van de leegte: het Dwingelderveld (daar waar het oog van Achterberg je terzijde staat) Hier moet het toch lukken verbale vormen om te zetten naar nieuwe sentimenten, Gerrit?…

Ik heb vannacht met u gewandeld in de dove lanen van de slaap, en nu het morgen is geworden is er niets veranderd, dan dat die twee, die in den nacht tesaam volkomen bij elkander waren, mij weer alleen gelaten hebben in den morgen, en samen verder zijn gegaan.…

( voor Gerrit Achterberg ) Hij verzonk voortdurend in de wereld die hij aangreep zonder te vallen of aansturend op dit zwaarmoedig gedweep met een dood die hem op de hielen zat. Onder het ijs vergaf het moordhuis de man die om bevrijding bad van een rekkend Golgotha, een vierde kruis.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

'Weilanden hebben avond,' zegt Achterberg. Maar kun je dat wel hebben? Misschien zoals je een ziekte hebt: avond. (Iets met de ogen: alles veel te donker zien.) Maar ook 's ochtends is het niet voorbij. Zie je weer veel te klaar, maar wat je mist. November. Elke ochtend is een morgue, elk woord in dit gedicht een kist.…

-------------------------Gerrit Achterberg ook al gun je hem de maaltijd niet, hij mosselt je, secuur en minachtend zoals enkel een Hollander dat kan. waarom nog dit aantijgen?…

De mens is voor een tijd een plaats van God. Houdt geen gelijkteken nog iets bijeen, dan wordt hij afgeschreven op een steen. De overeenkomst lijkt te lopen tot deze voleinding, dit abrupte slot. Want God gaat verder, zwenkend van hem heen in zijn miljoenen. God is nooit alleen. Voor gene kwam een ander weer aan bod. We zijn voor hem een…

Over zijn strenge cirkels heengebogen eigent hij zich de middelpunten toe Hun trots bezit staat in zijn harde ogen Hij wordt de mathematica niet moe waarmee elk nieuw uitvieren zich voltrekt om elke nieuwe inkeer op te vangen Zie hem in rustige beslissing hangen boven het tijdeloze dat hij wekt en kantelend in tegenkringen leidt voor het…

Met leven toegerust voor beiden, liep ik vannacht de gangen in, die naar u leiden. Het ondergronds geburchte droeg een stilte, die met tegenzin mijn tred verdroeg. De muren stonden als verzadigd van ruige schimmel; lucht en licht, voorgoed beschadigd, beten mij uit; de wil alleen bij u te zijn in 't jongst gericht, hield mij ter been.…

Van dood in dood gegaan, totdat hij stierf. De namen afgelegd, die hij verwierf. Behoudens deze steen, waarop geschreven: de dichter van het vers, dat niet bedierf. -------------------------------------------- uit 'Osmose'…

Zij kent de onderkant van kast en ledikant, ruwhouten planken en vergeten kieren, want zij behoort al kruipend tot de dieren, die voortbewegen op hun voet en hand. Zij heeft zichzelve aan de vloer verpand om deze voor de voeten te versieren van dichters, predikanten, kruidenieren, want er is onderscheid van rang en stand. God zal haar eenmaal…

In de zon is de dood begonnen. Hij heeft het zoete vreten aangevangen. De warme velden worden donker overronnen. Wij lopen nu met vrome voeten over naakte wegen en zijn van zijne majesteit doorzegen. Ergens is er een onderspit gedolven. En iedere vrouw is ons genegen haar bloed te mengen met de zwarte zonnen, die van de zomen van ons bloed…

Gij hebt het hoog geheim doorbroken, Heere Jezus Tussen ons en den Vader, naar Uw Woord mogen wij zonder zonde zijn en nieuwe wezens wat er ook in ons leven is gebeurd. Ik deed van alles wat gedaan kan worden, het meest misdadige - en was verdoemd. Maar Gij hebt God een witte naam genoemd met die van mij. Nu is het stil geworden, zoals…

De schemer valt als grond. In Holland loopt een hond. Een hond met lange tanden. Er gaat door alle landen een grote zwarte hond. Wij liggen in het rond. Niet langer van elkander. Wat ons tezamen bond stierf tussen onze tanden. De schemer valt als grond. -------------------------------------------------- uit: Blauwzuur, postuum verschenen…

I laat mij aan u ontstaan, wezen van zestien jaar. Ik heb nog niet geleefd dan enkel maar om dood te gaan, als ik mijn naam niet heb gegrift onder het vers, dat in u ligt. Het vangt met deze strofe aan. II Wezen buiten de wet. Afspraken met sterren en eigen leden voor eeuwig en zonder reden. III Van het meisje van zestien jaar…

Hier ligt het grafje met de zoden glad. Het is het sluitstuk na een kort ontwaken: een meter aarde om gelijk te maken, wat voor een ogenblik verheffing had tegen een moederarm, niet meer dan dat. En beide armen langs het lichaam slaken en denken, denken: waar moet ik geraken met kinderstoel, commode, wieg en bad? Ruimteverlies in rekening…