4614 resultaten.
IK wilde ik kon u iets geven
poëzie
3.0 met 44 stemmen 4.597 IK wilde ik kon u iets geven
tot troost diep in uw leven,
maar ik heb woorden alleen,
namen, en dingen geen.
Maar o alzegenend licht,
witheerlijk, witgespreid licht,
daal op haar en laat haar nooit zijn
zonder uw zalige schijn.
Zij is zo stil en zo zacht
als gij en niet onverwacht
zijt ge voor haar -- zó is
het water voor een…
De zon is op en 't is hier stil
poëzie
3.0 met 26 stemmen 4.163 De zon is op en 't is hier stil.
Alles is fijn als een schil
van iets. -…
Bij het denken aan de liefde
poëzie
3.0 met 56 stemmen 6.484 Bij het denken aan de liefde
Heb ik de liefde lief,
En 't is de liefde tot u, Geliefde,
Die mij tot die liefde hief.…
Toen de tijden bladstil waren, lang geleen
poëzie
3.0 met 23 stemmen 3.879 Toen de tijden bladstil waren, lang geleen,
is ze geboren, in herfststilte een bloem,
die staat bleeklicht in 't vale lichtgeween, -
regenen doen de wolken om haar om.
Ze stond bleeklicht midden in somberheid,
de lichte ogen, 't blond haar daarom gespreid,
de witte handen, tranen op meen'gen tijd,
een licht arm meisje dat lichthonger…
Ik kom om 't groene hout
poëzie
3.0 met 8 stemmen 2.437 Ik kom om 't groene hout. Daar is de vrede
voor me, in malingen de bochtpenseelde
lucht en de zon de hoge ongesteelde
bloem en der hoogste bladen lucht'ge schreden.
Het liggend blauwe met zijn vrouwenzeden
strekt zich en lacht met de uitdove weelde
verflauwend tot het niet veel meer verscheelde
van warmte en wolken die het maken heden.…
MIJN handen zijn zo heet
poëzie
3.0 met 22 stemmen 4.271 MIJN handen zijn zo heet -
mijn ogen branden zo moe
diep in mijn hoofd, ik weet
niets meer, ik ben zo moe.
Er zijn stemmen op straat,
wind en hemellicht -
om me is droog gepraat,
mijn gehoor zwicht.
En er is niets in mij over
dan het arme hongrig' verlang -
ik heb het zo lang, zo lang,
het wil niet meer over.…
DE DOOD VAN MEI
poëzie
4.0 met 14 stemmen 4.057 En in zich voelde zij het laatste: wil,
De allerlaatste wil der stervenden,
De wil tot doodzijn die het zwervende
Mensengeslacht doet stilstaan en hen drijft
Van zelve naar de grond waar ’t lichaam blijft.
Ze duizelde en in die duizeling
Werd ze zo licht, een veer die uit de zwing
Der duive valt: ze daalde en viel niet:
Zo valt een riethalm…
In de zwarte nacht is een mens aangetreden
poëzie
4.0 met 20 stemmen 5.529 En al die kinderen en die ouden
hadden het niet gedacht,
en ook niet de stem die boven de wouden
nog zong in de nacht -
die was altijd in 't leven geweest
haar enig lam,
die blaatte nu nog als een eenzaam beest
of ze bij hem kwam,
die was het enige vuur geweest
voor haar handen,
daar kwam ze 's avonds erg bevreesd
uit de menselanden,…
Vreselijk is het lot der mensen
poëzie
3.0 met 14 stemmen 3.666 Vreselijk is het lot der mensen.
Tussen hen woedt eeuwige strijd.
De machtigen strijden om het bezit
der aarde en offeren de massa,
de arbeiders,
de miljoenen,
op in de strijd voor het niet hunne.
Vreselijk is het lot der mensen.…
Zo stil moet het zijn
poëzie
3.0 met 6 stemmen 3.205 Zo stil moet het zijn
om de dichter,
dat, als in de schijn,
het duizendvoudig gelichter
der fantasie die in de stilte bloeit,
- het schoon en rein
beeld van de wereld richt er
zich op - hij het hoort in het fijn
ruisen der stilte. Verdichter
heet hij, omdat hij bijeenbrengt en boeit
het gezicht dat hij hoort in zijn oren
en het…
Dat kouwe vlees van een ander
poëzie
2.0 met 8 stemmen 2.390 Dat kouwe vlees van een ander
tegen m'n droge handen
en mijn ogen onzichtbaar in de nacht -
dat koele sappige vlees - en al de kracht
van me de nacht in - 't is als dood,
alles zwart, geen wit, geen rood -
mijn hele hoofd lijkt wel koel,
er is nergens een doel -
zo lekker zwart is de nacht,
zonder ogen, zonder gedacht,
dat natte…
Toen bliezen de poortwachters op gouden horens
poëzie
3.0 met 8 stemmen 2.453 Toen bliezen de poortwachters op gouden horens,
buiten daar spartelde het licht op 't ijs,
toen fonkelden de hoge bomentorens,
blinkende sloeg de Oostenwind de zeis.
Uw voeten schopten omhoog het witte sneeuwsel,
uw ogen brandden de blauwe hemellucht,
uw haren waren een goudgespannen weefsel,
uw zwierende handen een roôvogelvlucht.…
Verdoemd!
poëzie
3.0 met 21 stemmen 3.815 Verdoemd!
Allen zijn klein,
Geen is er groot,
Beter weg in de dood
Dan verdoemd met het kleine te zijn.…
Soms, als men buiten loopt in zee van zon
poëzie
3.0 met 27 stemmen 4.375 Men zou voor de mensheid, die duizenden makkers
Zich willen geven in een brandend vuur,
In een afgrond van diepte of van hoogte.
Men loopt te denken op de zwarte akkers,
Of er niet iets bestaat waardoor men moog te
Leven voor hen tot aan het laatste uur.…
De stad verhief zich...
poëzie
4.0 met 9 stemmen 1.953 De stad verhief zich uit de wijde sneeuw,
En ‘k zag een donkre schaar uit het loodgrijze
Komen op het geelwitte van de sneeuw.
Het leek een groep van afgematte slaven.
Het waren arbeiders en ‘k sloot mij aan,
Zoals een broeder doet,
En door het donker licht trokken wij daar heen.
Ik kende hen allen door het schittrend licht,
Dat de Liefde…
Men zegt...
poëzie
3.0 met 20 stemmen 3.545 Men zegt de Absolute liefde
Kan niet bestaan in een Mens.
Maar mijn Liefde voor U, Geliefde
Geest der Mensheid, is zonder grens.…
En overal ontstaat deze verschrikking
poëzie
4.0 met 10 stemmen 3.298 En overal ontstaat deze verschrikking,
Misdaad, Laagheid, Vergaan der Ziel tot Niets. -
O donkre macht van 't Kapitaal. O Avond
Van heerschappij. O toppunt van de macht
Van mensen op mensen door der dingen macht.
O Natuur, die in handen van de mensen
Geworden zijt tot de vreselijkste vloek,
Die èn heersers èn beheersten beheerst.
O…
De ganse dag ...
poëzie
2.0 met 10 stemmen 2.231 De ganse dag vliegen om heel de Aarde
De proletariërs voort.
Een grote dorst drijft hen, de dorst naar geld
Der niet-bezittenden.
Een grotere dorst drijft hen, maar niet hun eigen.
Het is de gouddorst van de heersenden.
Een grotere dorst drijft die, maar niet hun eigen,
Een allergrootste wereldgrote dorst,
Het is het dorstig Monster…
Vier joden
poëzie
3.0 met 14 stemmen 2.882 Christus, die 't absolute van de liefde leerde,
Spinoza 't absolute van 't heelal.
Marx, die het relatieve van 't gevoel
En van de geest des mensen leerde, - Einstein van het heelal...
Welk een ras, welk een stam!…
LEVEN
poëzie
3.0 met 6 stemmen 3.672 LEVEN, zoele omsomberde even inschitterde,
in de luchten, de regene, de zachtstrijkgevederde,
o leven het gevende altijddoor stillende,
o leven dat toch schijnt het altijddoor willende,
het inzwevend kameren, het volop verlichtende
de wegen, waarlangs gaat het eenzaam uitzwichtende,
klaar, nimmer dromende ogenbewegen,
armstrekkend leven…
Het licht is nog niet geworden
poëzie
3.0 met 17 stemmen 2.485 Het licht is nog niet geworden,
de hemel is bleek en vroeg,
de maan en sterren verdorden,
er is nog geen zon genoeg.
Maar van af de wolken gaat
een warmte, en doet blozen
van uit het hart, wie eenzaam staat
en voelt, zoals de roze,
dat ook voor hem dit schijnsel schijnt -…
En ik zong bij mij zelve:
poëzie
2.0 met 12 stemmen 2.617 Zonde en schuld bestaan niet,
Elk ding is schuldeloos.
Begrip en Liefde
Komen uit
De Gelijkheid van het Heelal.
Zij stijgen dus samen,
De een door de ander,
Hoger en hoger.
Zij stijgen nu
Tot hogere hoogte
Dan zij ooit waren.
Zij stijgen nu tot absolute liefde.…
Mij brandt dit ene grote verdriet
poëzie
3.0 met 20 stemmen 3.564 Mij brandt dit ene grote verdriet,
ik kan niet vinden,
wie eens om mij het leven liet,
die jonge hinde,
dat jonge kindje, die jonge bloem,
die ochtendwolk, die nachteroem,
die witte ster, die bloemewinde,
die jonge hinde.
Ik ben gegaan de werelden door,
ik kan 't niet vinden
waarin ze schuilt die ik zo minde,
zij is te loor.…
Zo stil moet het zijn
poëzie
3.0 met 18 stemmen 6.615 Zo stil moet het zijn
om de dichter,
dat, als in de schijn,
het duizendvoudig gelichter
der fantasie die in de stilte bloeit,
- het schoon en rein
beeld van de wereld richt er
zich op - hij het hoort in het fijn
ruisen der stilte. Verdichter
heet hij, omdat hij bijeenbrengt en boeit
het gezicht dat hij hoort in zijn oren
en het…
ERGENS moeten toch zijn de lichte waatren van haar ogen
poëzie
3.0 met 13 stemmen 2.575 ERGENS moeten toch zijn de lichte waatren van haar ogen -
Mijn handen zijn zo hete en droge -
en het lichte water van haar stem -
mijn keel is in dorre klem.
Het kan toch zo altijd niet duren
met de brandende uren -
mijn stem is schor,
mijn ogen dor.…
Stil zit ze, kijkt voor zich
poëzie
2.0 met 13 stemmen 2.531 Stil zit ze, kijkt voor zich
langs hare wangen rood,
haar vingers bewegen zich
op hare benen bloot.
Haar lichte haar is stil,
de ogen zijn niet te zien,
haar borsten staan stil,
niets te geschien.
Onder haar kin is rood -
warme schaduw,
en in de lichte schoot
donkerder schaduw.…
Mei
poëzie
3.0 met 9 stemmen 2.981 Ik wist niet dat dit alles was zo mooi.
Zo staat ook wel een meisje vol in bloei,
De bruigom loopt om haar en streelt het haar,
Zijn spitse ving’ren door haar gouden haar:
En loopt nu onwetend heen en zoekt in spel
Matheid en slaap. Dan treedt op zijn drempel
Een bloot beeld: onder ’t witte bedgordijn
Glijden er blikken en een woordentrein.…
Een meisje
poëzie
3.0 met 10 stemmen 5.112 's Morgens op het witte laken
doet er een gelaat ontwaken -
dat ligt daar als een waterlelie
op een golf water, op de peluw.
's Middags loopt ze in het bos te schijnen,
haar ogen tussen bladen als twee kleine
vuurjuwelen, kijkend in een laan -
bladen ruisen weer dicht, ze is gegaan.
's Avonds lacht ze in een stille
kamer,…
Wanneer ik ...
poëzie
3.0 met 13 stemmen 3.303 ‘Wanneer ik in Uw ogen staar,
Geliefde,
Dan wordt mij het Mysterie klaar
Der Liefde.’…
En haar verlangen...
poëzie
4.0 met 5 stemmen 2.483 En haar verlangen werd zó groot, ze kon
Al deze aardse dingen niet meer aanzien
Van tranen en van liefde, en in waanzin
Voelde ze in hem ieder ding: ze snelde
Op een boom aan, hem denkend, en ze stelde
Zich voor die, armen open, en ze viel
Tegen die aan en kuste en een ziel
Voelde ze in hem; in een sloot die open
Langs bomen lag, stortte ze…