Alle inzendingen over Ooit .....

Het mooiste ooit beleven Starend in elkaars ogen Reiken blikken tot in ziel Elkaar t hart gegeven Het samen beseffen niets dit kan overtreffen Liefde zo puur en zonder end Mijn tranen van geluk Strelen jou wangen Weten dat jij die ene bent…

Ooit komt het uur op 'n dag vol zon en regen Steeds dichterbij Het zal koud zijn en warm tegelijk als je iemand dankbaar en jou zo dierbaar voorgoed vaarwel zegt en dan ineens mist..…

iemand vraagt zich af doorwaadt, herstelt, van onbeschreven wildernis niet allemaal honing wel broodnodig, al met al zonder veel opklop iemand schilt een appel snijdt een brood, leest een zoekgeraakte foto het heden ontwijkt zichzelf een muur verteert afdrukken van vroeger, later, ooit…

Niemand echter zou ooit weten, welke woorden zijn vervangen en hoe ik in onvrede heb zitten zweten, om het papier met de juiste woorden te behangen.…

Nooit valt dus uit te sluiten en daarom overbodig, vandaar is de N geschrapt en vervangen door ooit.…

Hoe mooi die menigte hoe in de zon ze wachtten Ik in schaduw in een steegje, in de koelte mensen sprak leuzen las van keuzes Een vrouw liep langs met kind aan hand in d'andere de Nederlandse vlag Dan bewoog de stoet Een juichen, opzwepend Véél rood wit blauw, Veel rode harten, Véél 'k hou van jou Gezonde goede mensen die ergens voor…

Wist je dat toen ik ooit nooit maar echt nooit twijfelde aan jou Toen ik ooit nog niet kon weten wat ik nu nooit meer zal vergeten Wist je dat wij nooit nadachten over ooit We zijn er nu we zijn in ooit en nog lang niet voltooid weet je wat mijn schat eerdat nooit meer ooit wordt zullen we nooit vergeten wat we ooit hebben…

Zo heet als zondag heeft het in april Sinds mensenheugenis niet mogen wezen Zo viel alom te horen en te lezen Het wordt nóg warmer als het even wil De thermometer lijkt weer niet te stuiten Het geeft je echt zo´n warm gevoel van buiten…

Regen en zon, hagel en sneeuw wisseling van weer wisselen van de eeuw we vieren dat we iets geworden zijn, maar: Zijn vergeten dat we ooit ontstaan zijn: uit het grote niets, dat kleine ontkiemde zaadje al dan niet in liefde, tot aan het allerlaatste plaatje! Het grote niets, werd het grote iets!…

ineengedoken zit ze daar grijsheid te vroeg ingetreden ze lijkt haast versteend dromen bruut ontnomen nu de zon is zwart gekleurd vallen harten uit de bomen hangen schommels roerloos zij verstommen evenals ijle stemmen die roepen in de wind…

We leven wel in uiterst vreemde tijden, Want alles lijkt heel anders dan voordien, We moeten elke vastigheid herzien, En mogelijk een nieuw geloof belijden. Ik weet niet meer wat ik nog moet beginnen; Straks stroomt bij Lobith níets ons land meer binnen.…

verstoten van huis en haard dwaalde ze onbegrepen door de velden van isolement waarin het rijk der schimmen de hare werd, zich ontpoppend tot 'n schaamteloze gebruiker kropen stemmen uit pakken melk overal afluister apparatuur de wereld was krankjorum geworden zij verdronk..…

Waar mensenhand zich gewetensvol Strekt naar het oppervlak, Graankorrels groeien Gesteund door milde regen En ochtenddauw, Vogels hun portie nemen Zonder de mens te kort te doen - Is het land nu rijkelijk leeggeplukt, Oogst voorspoedig binnengehaald Drie weken eerder dan ooit Werd waargenomen, en zendt de zon Een goudgele glans…

Elim, mijn liefje My sweet lady sunshine Je bent mijn Eos Mijn dageraad Aurora morgenstond Opkomst der zon Die jou heeft gewekt Uit jouw sluimer gehaald Elim, mijn liefje My sweet lady sunshine Haal mij uit mijn dromen Haal mij uit mijn slaap Aurora wil Dat je bij me komt En dat je mij wakker maakt…

Terwijl ik tussen 't groen vogels zie kijken ik niet laat merken dat ik ze hoor al tonen ze zich als een volledig koor alsof zij onsterfelijk willen lijken vraag ik mij in gedachten af wie zij bereiken. Of ik in mijmeringen deze ochtend iets verloor en belopen ook zij in leven meer dan een spoor, zijn ook zij niet tijdelijk hier dat wat eens…

De katholieken en de protestanten De oudgedienden en de nieuwe lichting De linksen, rechtsen en die zonder richting Ontpoppen zich als echte opposanten En blijven aan elkanders stoelpoot zagen Tot ook de laatste zetel zal vervagen…

Die avond ruim voor het schemeren toen de kalveren ons schuifelend naderden... Je gedachtenpauzes waren nooit veilig te lang, te grillig en aandoenlijk fragiel.. Te vroeg voor alcohol, dat kon zelfs dat hippe baardje niet loochenen Je relaas was schimmig en vertrouwd als de geur van jonge runderen. De maan, schuin boven het nagloeiende…

Aan de Binnenmaas waar tijd en water vallen en opstaande dagen scheuren en blinken wil ook zij het voorjaar terughalen en herbeleven nervositeit inruilen, de nuances helderheid geven. Hier loop ik met haar gearmd als vergane foto met gedachten op een koers die haar steunen. Eenden geven vrolijkheid. Diep in haar schelpen loopt ze door eigen…

Heb ik je ooit teleurgesteld, het moet geweest zijn als een bosrand grenzend aan weiden, een versomberen van licht en geurend gras. Heb ik je ooit teleurgesteld, het moet geweest zijn in de scherpte van een strandwal of een waterkering, dorstige vloek van de najaden. Heb ik je ooit teleurgesteld?…

Wie moet haar nu voorlezen doen vergeten dat ze niet slapen kan Wie moet naar haar kijken als ze elders is bedenken waar ze zich om omdraait Nu ik mijn angst om haar te verliezen ben verloren Nu ik haar niet meer in mijn dromen hoef te zoeken, waar ben je toch? Ga nu maar slapen; zo alleen kan iemand je wakker kussen het glas om je breken…

altijd pijn doet Morgen, ons Engeltje… Net zoals de dag van vandaag, ook morgen Zullen je groene oogjes en je onschuldige lach Ons, vanonder je gekaalde hoofd, aankijken En wij zullen vieren… stilletjes je geboortedag Morgen, ons Engeltje… Aan alles komt een einde Dus ook… aan gemis Als het ons bij jou brengt Is de dood geen duisternis Ooit…

Ik hoop dat hij je kan geven, wat ik verzaakte ooit te doen, en maak ik diezelfde fout nooit meer van mijn leven, want bij haar is het gras, weer nét zo groen.... als ooit bij jou....…

murmelend malende in stromen dat zonder aarzelen of schromen zich voegt bij ‘t natuurlijk woord De lieflijke akkoorden sterven in het buld’ren van de oceaan die met krachtige stem laat weten zijn oorsprong niet te zijn vergeten en de hymne heeft verstaan De zee deint rustig in getijden zoekt in eb steeds weer de bron waar het leven ooit…

als de toekomst in sterren het verleden herbeleeft hunkerend verlangen zichzelf zoekt in dromen zal de tijd ooit beamen hoe gelukkig wij waren samen waar momenten ooit verloren vandaag worden herboren…

begon De liefde van mijn leven verdwijnend weg kwijnend het is me nu nog niet gegeven Misschien ooit...…

Maar ooit komt die ridder, zéker en vast, die op dat mooie hartje van je past ... ... en die je zegt dat ie van je houdt.…

Aan de andere kant van het water Zie jij een man In zijn hand heeft hij jouw dromen Met zijn andere gebaart hij Kom maar Met twee jonge benen Sta je nog in een grond Die in een jeugd vol stenen Zijn oorsprong vond Zorgen, denken Verzachten, vullen Voor de ander, voor de ander Jezelf niet zijn Voor de ander Om hem te doen geloven…

Soms is mijn slap omhulsel flexibel genoeg om op te veren, soms ben ik als anker ingegraven en verstopt. Soms heb ik aan een woord genoeg om over het plafond te lopen en te voetballen met de zon. Soms ben ik te blind om dichter bij te komen, bij te leven, alleen te dromen.…

Traag word ik wakker. Vage straatgeluiden, een streepje licht naast het gordijn. Op jouw schouder rust zwaar mijn hoofd. Jouw warmte koestert mij, door en door. Onderdrukte kreetjes hoor ik slaken. Een halfslapende kus bereikt mijn mond. Weer dringt passie zich onweerstaanbaar op. De vroege nacht wordt opnieuw beleefd, als een durend…

ooit misschien zal ik jou strelend lezen met mijn vingertoppen over heuvels en dalen dan zal ik jou anders zien als jij niet meer zal vrezen terwijl ik zonder stoppen over jouw lichaam zal dwalen ooit misschien zullen wij elkaar ontdekken hou ik dan ook mijn adem in naast jouw kloppend hart dan zal jij mij anders zien als ochtendstralen…