Alle inzendingen over Zelfbeeld OR Eenzaamheid OR Puberjaren

het leven is een feestje als onbezorgd nog de kinderjaren zijn het leven is een feestje als groter groeiend de wereld wijdser wordt het leven is een feestje als in puberjaren zich de kalverliefde meldt het leven is een feestje als na jaren van leren het werken beginnen mag het leven is een feestje als hartstochtelijke liefde zich…

niet anders willen zijn niet raar, niet bijzonder niet leven bij het wonder niet meer alleen op een lege bank in het overvolle park niet een dwaling een eenzelvige gestalte frêle hangend in de mist niet verloren in een geschapen wereld die niemand kent niet de grijze droom tussen de blozende slaap maar weten wie je bent…

de tsaar verkeert verkeerd in dromenland waar Oekraïne deel is van zijn Rijk de werk’lijkheid geeft daarvan echt geen blijk hij zit gedwongen in zijn dronenland zijn trumpse zelfbeeld spiegelt hij aan god maar langzaamaan gaat heel zijn droom kapot…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Wanneer een mens, zijn zelfbeeld moet laten vallen, dan zit hij bij de scherven neer. Dan heeft hij zichzelf verloren. Dan is hij pijnlijk ingestort. Dan is hij niemand meer. Wanneer een mens, de gebroken illusies op durft ruimen, dan ziet zij gesloten deuren opengaan. Pas dan kan iemand, vrij en van zich bewust, op gaan stáán.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Voorbij is het floreren Ze is als een spin zo kwaad Het is de neergang die ze haat Een God die futloos gadeslaat Ze weet zich eigenlijk geen raad Ze is hem kwijt haar rode draad Haar zelfbeeld demonteren Niet langer meer creeëren Is dat wat haar te wachten staat? Ze weet zich eigenlijk geen raad…

In mijn puberjaren Liep ik de hele dag Te schelden op de wereld Want in hoe ik de wereld zag Had iedereen het mis Tot ik in de spiegel keek En zag dat mijn eigen gedrag Ook werkelijk nergens op leek Als iedereen nou zo was Zoals wij moesten zijn Dan had geen sterveling Meer dan dood te vrezen Gooi die eerste veldsteen maar En…

Ik moet denken: ‘ik kan meer’, mijn zelfbeeld moet zonder dralen voortaan het ‘kunnen’ uit gaan stralen… dan voel ik: kijk, ik ken me weer!…

In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg.…

Het is doodstil doch de kalme golfslag van het bloed voel ik als mentale kracht door mijn aderen stromen de tijd gaf me de ruimte daar aan te bouwen misschien bovenmenselijk om te dragen maar toch het kan je innerlijk sterk maken hoewel de botten kraken het juiste woord vond bij de bron waaruit ik kracht ging putten nu in mij latere…

Ik doe de deur open en ga naar binnen Jij bent er alles gesloten Dat voelt zo eenzaam…

mijn liefde een kleurschakering op haar palet van woorden waaruit haar penseel herinneringen opdiept die ze neerstrijkt op het doek van haar zelfbeeld niets weerhoudt mij te beminnen niet haar vlammende blik die mijn ziel schroeit niet haar treffende woorden die mijn hart verwonden ik een levenloos lichaam deinend op door liefde en bloed…

De strijd is hard De pijn wordt verbeten Het onbehagen gevangen In een net van twijfel De toekomst is somber Verarmd in zijn geheel Vernietigend zelfbeeld Hoewel je het niet ziet Vertrouwen verloren Gewoon de mist ingegaan Zomaar, zonder Voorafgaande verwittiging Het blijft maar duren, Mijn geduld is op Laat iemand de sluier…

Ik heb me zo vaak afgevraagd Waarom heb jij me zo geraakt Jouw verpletterende eerlijkheid Jouw weergaloze kwetsbaarheid Jij haalt het kind in mij naar boven Ik had het nog niet eens gemist Maar toen ik het wist Moest ik er aan geloven Je haalt de mens in mij naar boven In alles wat jij hebt verteld Heb jij je kwetsbaar opgesteld Ik durf…

Zon verscheurt de nacht waarin je kon ontkomen, wreed smelt kort geluk van veilig duister dromen Spiegels ontweken maar nooit ontsnapt aan ogen, doorweekt van tranen menige dood overwogen Geboren door geschater jij eigen lichaamhater, gekerfd haat in jou, brandend achter elke mouw Zij weten je te vinden en jij moet het horen, verminkend woord…

ik heb in de spiegel gekeken in mijn hoofd mezelf gefotografeerd aan het beeld getrokken, het gekeerd en de schaduw weten te breken in miljarden stukjes licht deze dan weer gescheiden of op andere plaatsen gericht minuten kon ik het beeld berijden vol hoop en valse edelheid ik ben er zo diep in gedaald dat ik niets meer heb behaald dan…

Een kast vol jassen Mogen wij in ons leven passen De één zit als gegoten In de ander word je uitgefloten Je wordt beoordeeld naar de jas die je draagt Er is bijna niemand die naar de inhoud vraagt Ga je een keer bloot Dan schrikken de meesten zich dood Zien ze je gaan Zoals je eigenlijk in het leven wilt staan Incognito is de jas…

Jouw stoïcijns zelfvertrouwen Verscheurde mijn spiegel Verstrooide mijn zelfbeeld Over de bodem van mijn ziel Letterlijk onder de voet gelopen Je hebt mijn naam geroepen Getracht de snippers te vormen Naar jouw evenbeeld Maar het bleef bedrieglijk Anders Genen in je eigen kind Bleken gemuteerd Tot daadkrachtig wezen Ben je bang dat…

ik was word ik benieuwd naar wie ik nog ben dan kan ik oude foto’s kijken die nu niet meer zo goed lijken ik kan dan dieper dalen in tijd en mijn geheugen met beleid totaal afpellen tot de kern van het verstand en het gevoel met als allerhoogste doel uiteindelijk te mogen reiken naar wat ik zou willen lijken zodat beeld en zelfbeeld…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Ik herschrijf de toestand die buigend zoals het koren de wind bekroont naar haar kunnen en die meegaand de regen terug voert naar een wolkenloze hemel doch is mijn besef dat geen zelfbeeld kan bestaan onder de noemer van pluralisme waarvan ik de wonderen op de bladen van een woordenboek kan vinden ingetogen is het ik naar wie ik onlangs…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

ik ken jou wel maar zien doe ik je niet onhoorbaar ben je toch raak je mij vooral in stilte snij je nog dieper dan oosten wind tegen mijn schrale gezicht gelijk de verkleurde kalender boven het dressoir omarm jij mij iedere dag opnieuw…

glas van de altijd lege kamer verveelt de regen mij die saai de uren maakt niksend hang ik rond de zondag verspillend die als zovele dagen zich nat verdrijven laat terwijl er niets gebeurt knaagt stilletjes vragend mijn geweten en gemoed wat of ik nou toch doe veel te snel en veel te ver rijd ik in mijn auto rond om de zin van eenzaam…

Ik slip, glijd vertraagd af op mijn verplettering -- De tijd breidt zich uit.…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…