Alle inzendingen over ceder OR tuin OR droom

Zacht branden van de teedre lenden: een wiegeling, een wit satijn aan mijne handen, de gewenden, die met haar leest verzameld zijn tot éne slag en in het stuwen des bloeds niet laten van hun wit. Die stem, die stameling bij 't huwen: wie zijt gij? - En het diepst bezit de tweelingster, haar ogen, weergevonden in de golven en het…

God heeft ons spelende beschreven, als kindren hulploos gaan wij heen. Geen heul is ons in 't lest gebleven, zijn diepe vaderlach alleen. O bloed, bestijg de broze zomen van dit gevonnist, schuldig lijf: gij hebt een koninkrijk ontnomen en gij alleen rekt ons verblijf. Maar hoor, wanneer de blauwe velden der nacht begroeid van…

De man die uwe weelden mint is weerloos als het kleine kind: de wereld ging hem vreemd voorbij als aan zijn borst uw hartslag lei. Maar wat ons saamgedreven heeft is wat in kleine bloemen beeft en gonzend draagt het groot heelal: 't is twee-in-een, en dat is al.…

Mijn kleine, kleine Annabel zij zong zo zuiver en zo schel als fluiten op een glansrivier, zij was geluk en leefde hier mijn kleine, kleine Annabel ik wist uw prille leden wel, de trilling van die bloemenmond wanneer een hand uw haren vond mijn kleine, kleine Annabel de geest is lang, maar wij gaan snel: op 't koude laken ligt uw lijf…

De lucht betrekt, het zand stuift op, Hoog torent zich de donderkop, Die blauw als lei, en koperrood, Dreigt met vernieling en met dood. De bliksem, kort en lang van lijn, Gelijk een zenuwachtig sein, Meldt ademloos: wie vloeke of kniel', Gedenk uw zonden, red uw ziel! Een windstoot, water, vlam, een knal, Alsof de hemel barsten zal…

Ook nu het avond wordt, Heer blijven we op U hopen, Het winterdaglicht kort, Hoe traag de dagen kropen. Het water is zo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul…

Dat waaien, altijd dat waaien de bomen in onze tuin die heimwee hebben naar het bos de lente die in grauwe wolken over het lege landschap jaagt altijd naakt, altijd -------------------------------------- uit: 'Droom in blauwe regenjas', 2004.…

O, kindren, kindren, die nooit wezen zult, Omdat uw moeder alle warmte weerde, En liever ’t hart door eigen gloed verteerde, Dan u te dragen in een schoongeduld… Hoe heeft uw liefheid toch mijn droom vervuld, Als in de nacht de schimmen wederkeerden, Die daags ik uitdreef, naar ’t mijn wil begeerde, Maar die dan kwamen, klagend hoogmoed’s schuld…

Verslagen ontwaak ik, zwetend tussen droom en daad. En een illusie armer.…

Ik lig te woelen, ik wil het warme laken -- tot jouw lijf maken.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Achter de heuvels van mijn dromen staat een huis vol zomerbloemen en in de tuin de beukenbomen van mijn jeugd. Gefilterd licht zachte rust als een moeder in een leunstoel voor het venster ouder wordend.…

Misschien weet ik wel wat ik bedoel maar zonder bomen geen gevoel van lente en een stille droom gewoon het natuurlijke dromen van een statige berkenboom zoals die in de stilte staat gouden zonneschijn op het gelaat grijze wolken rond de hoge kruin een zuurstofsieraad in de tuin die takken als zijn armen strekt tot in het zuiver…

nog mag dromen met blote voeten op het prille gras waar jij vandaag weer tot jezelf kunt komen en kind mag zijn zoals je vroeger was het stille water spiegelt hemels blauw in deze open tuin die wacht op jou met dank aan de open tuin van cees verkerke (zie foto)…

Op mijn vakantie in het buitenland Verbleef ik in een tuin met appelbomen Het rijpe fruit verscheen in al mijn dromen Met zeven Adams, etend uit mijn hand Maar thuis is het snel over met die roes Wel heb ik nog zes potten appelmoes…

ik leg een zwaluw op mijn mond en verbreed de zomer van tuin tot tuin waar stilte niet zwijgt noch verwondt blaadje voor blaadje en zonder haast vertraag jij de aarde voorbij het houten huis waarin ik jou en mijn dromen laat wonen ik raak je aan juist voor de herfst als regen valt wel duizendmaal jij bent er niet ook nooit geweest…

Ik kuste de wreef, toen de fijne enkel: haar schoot geurde wild als zo menig uur. Maar zij trok het hemd weer over haar schenkel en keerde zich zwijgende af, naar de muur.…

En in de tuin en langs de wering Pronkt perk en gras met bloemen bont. De mensen zijn weer jong geworden. Hun stap, gebaren en gelaat, Ook van de droeven en verdorden, Zijn moediger; en het gepraat Van de verstilden en de zachten Doortintelt soms een ijl gelach. Zelfs woorden zwaar van plichtbetrachten Gaan verend onder lichte vlag.…

Ik pieker over de zin van het leven ik heb mijn levensadem verloren in het piekeren over de dood de tuin is mij lief met alle liederlijke planten lieftallige madeliefjes en honingdauw in de zomer waar de libellen van proeven mijn man is te jong gestorven en liet mij achter als weduwe maar ik voel me geen spin door mijn gerimpelde onderkin…

Draag me zacht: door al mijn leden Klopt het baemren van uw voet: Draagt me zacht: bij iedre schrede Drupt mijn klare, levend bloed. Draag me zacht: door de ijle landen Waait de nijd'ge wind zo koel; Of zijn 't al uw kille handen, Dood, die 'k om mijn slapen voel. Draag me zacht, gelijk een blanke Lampenvlam in woel'ge lucht,…

naast jou, mijn lief te mogen leven is een wonderbaarlijke droom met volle maan, boven 't aardse verheven naast jou, mijn lief te mogen leven is ons verwennen in De tuin van Eden en vruchten plukken van de liefdesboom naast jou, mijn lief te mogen leven is een wonderbaarlijke droom…

Een tuin bezaaid met bladeren Een verroeste Verweerde trampoline Een prachtig beeld Voor een idyllisch stilleven Mijn droom wordt ruw verstoord Mijn trein dendert voort Symbolisch voor De tijd van het jaar en De tred van het leven…

Ik hoor je zwijgen in de late middag van de regendrup nabij het huis in de tuin van verwaaide dromen waar de zilte lucht van de zomerzee jouw adem streelt zwijgt mijn antwoord naar jouw horizon.…

Lange ranken in gothische bogen twee spinnen hebben hun webben daarin gehangen ze zijn online en draaien langzaam op hun bolle tere zeilen in het zachte briesje…

ik ook bloeien Ik hoef niet ver weg Heb het paradijs dichtbij Voor mij is mijn tuin Het mooiste schilderij…

het kerkhof of, zoals u wilt, de begraafplaats, ligt er berustend bij de dag is sereen want iedereen die hier komt ervaart eindigheid de laatste tuin van mijn ouders hun graf is rijkelijk beplant geen steen ze zullen ervoor moeten bloeien…

fonteinen rijgen de nacht aan elkaar tuinen neigen uren verglijden palmen wuiven dadels rijpen ogen beklijven nu stilte wijden aardig luisteren het water horen welgevallig zijn niet slapen gaan tussen sterren staan de maan inlijven elkaar omarmen onsterfelijk blijven…

poot ik de planten eerst de rozen van de hoop dan de randen van verwachten en ik bezie de biotoop waarin alles kan gebeuren verboden voor nieuw puin ik weet: geen groene vingers maar hou weer even van mijn tuin…

je slopen wilt Bessen en noten Restjes eten voor de mussen Waarvan je er laatst nog zelf een at En maar schelden tegen de kat Brutale donder met pit Door de openstaande schuifdeur loop je naar binnen En dan weer terug, alsmaar scheldend De honden verbouwereerd achterlatend Grote sterke mooie brutale donder Jouw zwart en wit Wat zou mijn tuin…

Vaak kijken we vol heimwee naar elkaar als we ´s avonds zitten met glazen drank denkend aan andere tijden en aan de tuinen waarin wij toen leefden.…