Alle inzendingen over dood OR afscheid

Strijden heeft geen zin meer Je gevecht eindigt vandaag Als vrienden nemen we afscheid Leeggestreden lig je nu in afwachting Van het moment van verlichting Strijden heeft geen zin meer Je leven is bijna gesmolten Totdat de dood het overneemt Langzaam versluieren je ogen Je gaat naar de oevers van rust Strijden hoeft niet meer Je lichaam…

Wij namen gister afscheid van Kees Stip, Een dichter die wij allemaal berouwen, Al was er slechts een handjevol getrouwen En verder dus geen hond en ook geen kip. Maar lees de poëzie van Trijntje Fop, Dan staan de dieren uit de dood weer op.…

Je voelt het bij het beeld op elk journaal: Zo'n aula of zo'n gymzaal vol scholieren Die zenuwen die ongetwijfeld gieren Die droge stoffigheid van zo'n lokaal En straks, na duizenden gestorven doden Weemoedig afscheid van een periode…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Afscheid is niet erg, je ziet elkaar toch wel weer. Afscheid is niet erg, je ziet elkaar de volgende keer. Afscheid voor een tijd is niet fijn. Maar afscheid voor een tijd doet ook geen pijn. Afscheid voor altijd doet verdriet. Maar afscheid voor 'altijd' bestaat niet.…

niets verwijt hun grootse gelofte tot aan het graf, die het ultieme afscheid bood.…

twee blauwe houten klapstoelen achtergelaten op de vlonder de boot in dezelfde kleur ligt op zijn kop ernaast ook op het droge getrokken. gereed om ze op te bergen voor een volgend seizoen een nieuwe zomer…. stil kijk ik uit over het meer het is of ik de echo hoor van kinderen die hier lachten zwemmend in het koele water op de klapstoelen…

Mijn ziel verlaat weldra het stoffelijk lichaam, dit door de tijd geschreven, mijn dood is geen dood maar het is overgegaan naar een nieuw leven, laat mij gaan in vreugde en blijdschap, met een lach en een traan. Bedankt u allen dat ik een deel mocht zijn in u leven, geniet en geef veel liefde aan al wat leeft.…

op vreedzame graven staan gebeitelde woorden als afscheid voor de laatste reis bij een verzakte zerk staat postuum een boete als schandpaal van nalatigheid ze hebben een put teveel gegraven en met het planten van die extra pijn vraag ik mij af hoe eenzaam kan je dood nog zijn?…

dood ging…

. ---------------------------------------- uit: 'Variaties op een afscheid', 1956.…

Vandaag kust mijn leven de dood wakker De tijd van afscheid komt dichterbij Het vergankelijke sterft in dit uur In deze roes zweef ik mijn leven voorbij Beloof me maar niets ik zou het onmogelijke van je vragen Beloof me maar niets het is anders zó moeilijk te dragen Het is oké laat me nu maar los en dolend mijn zoektocht ingaan Het is…

Afscheid dat bestaat niet…

maar twee keer twee keer maar twee keer is teveel te vaak om afscheid te nemen van je kind twee keer in handen van de dood een keer kwam je terug twee keer kwam je terug twee keer is niet niets het is genoeg.…

het is een oefening te leven als ware men gestorven en elke dag de vrucht van eigen erfenis te plukken geen afscheid geen rouwende geliefden want enkel de bagage is verstuurd de dood waar anderen zo bang voor zijn bespelen als ware het een feest en als het dan in ’t echt gebeurt te kunnen zeggen hier ben ik al geweest…

zij draagt de dood zo vederlicht neemt afscheid met het blij bericht ‘een graf is slechts een geestessluis’…

Hoe mensen, door afscheid op afscheid gestriemd en geslagen, het kijken verdragen in de laatste smalle kier die de tijd hen laat, in laat licht ontluisterd. Dat ligt aan de ogen; genadig wrikt tovenaar geheugen aan de deur van de tijd; ontzien in het zien (weggeblazen heupen, dood haar).…

Afscheid doet altijd pijn maar zonder afscheid zal het nooit over zijn afscheid nemen is een ritueel heel essentieel want afscheid nemen is ook afscheid geven het is een einde maar ook een begin van een nieuw leven voor allebei…

Voorgoed afscheid moeten nemen, zonder nog een woord, een blik, een aanraking. Nooit komt het verleden terug, noch de pijn noch de vreugde. Zo gaat het leven en toch is de liefde gebleven, de liefde sterker dan de dood, dan het afscheid. Het grote leven gaat verder, met of zonder ons, maar glorievol en teder.…

zoenen maar was verkouden dus deed het niet toen ging hij dood in het ziekenhuis weet niet of hij nog iets gedacht heeft daarover en over doodgaan en geen afscheid nemen…

De nacht verdween en de zon liet zich zien Na die plechtige dag er voor. Waar je treurde om hen, die leefden met ons En die je zo maar opeens verloor. Maar weet, dat degene die je mist niet voor goed er niet meer is, Want eens zal je weer bij elkaar zijn. Je bent in Gods hand, je verdriet is voorbij Om eeuwig gelukkig te zijn.…

het afscheid dat wij nooit namen het zand dat door de straten stoof je hart dat bevroor de dood waar wij om huilden het licht dat langs de huizen schoor je stem die niet werd verstaan de eenzaamheid die we droegen alles ging in de wind verloren jij die nooit meer sprak…

na zijn dood was hij alom aanwezig onbereikbaar daar ze haalde het huis leeg verkocht het maakte een nieuw leven nu zit ze daar laat de dagen verglijden in een vroege slaap neemt moeizaam afscheid van verwarde dromen droomt dagenlang van de nacht en wacht en wacht en wacht…

Wat gekregen is Als ongevraagd Geschenk, Voor velen Een raadsel Om mee te moeten Leven, van geboorte Tot dood een Tijdsspanne waarin Ieder mens een Poging doet Het raadsel dat Hij bij zijn Wording meekreeg Te ontraadselen - En hij bij zijn Afscheid al blij Mag zijn een klein Stukje te hebben Ontrafeld, met Uitzicht…

ik denk aan de spreeuw van de voorgaande lente de dwarrelende veertjes zonder houvast in onbevangen licht aan het fraai gevlekte verenpak van die verzwakte roerloze vogel aan de ragfijne botjes de laatste pluimpjes een afscheid in slow motion ik voelde me in de voorgaande lente bekeken door de loerende dood…

Een passant in ons leven te willen wezen; die op haar afscheid reeds bij voorbaat was voorbereid.…

Nu zit je daar met De dood op je gezicht, Kon ik je maar helpen pa Zodat jouw last werd verlicht Je bent verschenen in mijn dromen, Van ons nam je afscheid De tijd is nu gekomen Ik hou je in mijn hart, voor altijd…

Afscheid genomen van een oude buur hoe mager en dood vijfentachtig jaar de familie gecondoleerd, aangehoord hoe zeer ik op mijn vader lijk van uiterlijk Afijn vanmiddag dus wordt ze begraven, weer wat draden doorgeknipt, ik verlang naar zweven naar bevrijding van de vaste grond als ochtendmist opgaan in de lucht…

soms lijkt de dood een schemering uit een verleden iets bekends en goed van aard, misschien een obstakel maar niet heus het is een moment waar het lijden stopt en zich lijkt te bekeren, te verheugen op een wonder al lijkt het afscheid bijna het tij te keren het somber zijn, tranen aan het bed de verdeling na het gebed…