Alle inzendingen over duister OR verdwaald OR zoek

Tegen de hemel in mijn kamer hangen de schaduwen van morgen ik pluk de grijstinten breek ze in staafjes rol ze in de tijd om te rijpen Verdwaald in eigen woning op zoek naar verloren dorpsgeluiden bots ik op transparante wanden Ik giet er leugens in valse vormen van genot.…

Woorden verwrongen in een orkaan Gedachten wervelen door elkaar Opzoek naar het oog, de kern, het hart Van wat ik wil zeggen Woorden zijn wat ik zoek Leegte is wat ik vind Alles loopt door elkaar Twijfelachtig Verdwaald in een mist Zo dicht, dat ik mis Stilte is het resultaat Dat mij niets doet zeggen…

Vol met stemmen die me zoeken als ik verder dwaal op hetzelfde koord en evenwicht zoek maar niet weet of ik mag vallen met de woorden die breken omdat ze mij alleen nog de pijn van stiltes gunnen. Want ik ben jou en jij bent mij maar we delen alleen een verdwaalde werkelijkheid.…

Er wordt over zoveel geschreven. Door bijna iedereen en door mij. Over theorie of praktijk. Over leven of overleven. Over begrip of onbegrip. In het holst van de nacht schrijf ik. Over waarvoor geen woorden zijn, maar ik in stilte ervaren kan. Over bewustzijn beleven, dat ik niet begrijp.…

Ze stralen als een zonnestraal, verdwaald in het duister, zoekend naar een hart, om te vervullen van geluk. Maar wie ben jij? Verstopt achter je ogen laat je met dromen. Dromen over de waarheid.…

Zoekend zijn dagen in woorden in gedachten in uren van licht vinden de dagen van uren zoeken in woorden in gedachten in duister van nachten en brengen daar Licht.…

slenterend door de straat kom ik hem tegen loslopend verward verdwaasd verdwaald uit de auto gesmeten op zoek naar een beter leven uit de auto gelaten om zichzelf op weg naar huis uit te laten taxeert hij mij heel even wat zou hij van mIj en ik van hem vinden zouden wij het kunnen worden ... vrinden? Ach het zal wel loslopen.…

soms hoor ik korrels specie schuiven tussen de stenen van buitenmuren vooral 's nachts maken ze lawaai in het duister schuifel ik op zoek naar sluimering…

ik mijn ogen neer nog immer zoek ik jouw ondeugende ogen in verdwaalde gedachten…

Licht is waar jij gebleven bent en ik verdwaald mijn schaduw zoek. Kijken is waar ik zie en weet wat ik zal verliezen als je gouden ogen mij vergeten en ik mijn levenloze schaduw vraag wie ik ben en weet waarom jij nooit zult antwoorden met de naam die me zonder gebeden altijd gelukkig maakt.…

Als een mier alleen loopt dan is dat beest verdwaald hij is dan op de weg terug en hoopt dat hij het haalt. Misschien loopt hij te huilen van heel intens verdriet hij wil zijn vrienden zoeken maar ach hij vind ze niet. Denk dan kleine jongen “zit jij zo in de nood.” zet dan niet je voet op hem trap hem dan niet dood.…

Langzaam verdwijn je uit je lijf In vage reizen door het verleden beleef je angsten opnieuw Op de wand tegenover je bed zie jij taferelen die voor ons verborgen blijven We zoeken je in een enkel woord dat je af en toe ontglipt En vinden je als een in de tijd verdwaald kind terug…

Herinneringen die mij steeds in pijn doen verdwalen breng ik op een verdwaalde plek waar ik ze nooit zal ophalen ik wil er ook niet naar zoeken vooral als ik daar morgen voor moet opdoeken omdat hier en nu op ons pad is gekomen en vandaag ons weer totaal verrast jij pakt mijn hand samen op de tast kunnen we de weg wel…

verdwaald in donker licht zoek ik mijn vertrouwd gezicht wat bij klaarte niet meer lukt jong en fris zijn weg voor goed op reis met tijd, zo snel bewijzen zijn er wel als ik zie, mijn gerimpeld vel !…

muziek op het tapijt een verdwaalde kat bij het vaal geschijn van een heilige kaars het is zes in de avond en buiten het duister de straten verlaten is het niet beter gewoon binnen te zijn een oude man vergeten waarom hij ooit begon en zelfs werd verwekt schrijft zijn memoires op geleend papier een latere dag wel eens zal hij…

dan vliegen ze langs haar naar de boom, krijsend en met wel honderd bewegingen tegelijk ze weet niet waar ze het zoeken moet ze knijpt in een appel en noemt hem appel, appel. ----------------------------------- uit: 'Verdwaald ontwaken', 1990.…

Flinterdun als gesponnen zijde Trillend in een huiverige wind Begeleiden verwarrende gedachten Waar ik geen antwoord op vind Verdwaasd dwaal ik steeds verder Verdwaald in droog grillig labyrint Zoek ik terug in het kort verleden Tastend in eindeloos karig heden Dan hoor ik haar, flinterdun…

Duister is het pad voor wie veel verborgen houdt in 't aardse leven…

duistere nachten koud en stil nare gedachten eng en kil piekeren en staren naar het plafond woorden onhoorbaar verstomd niets is er meer slechts door stilte omarmd geen liefde zo eenzaam onverwarmd duistere nachten waar is de dag die mij laat beginnen met een lach…

Duister is dieper dan de dood, hier komen alle eeuwen samen, Gods kind'ren krijgen nieuwe namen in helder wit uit vloeiend rood, de hemel geeft het levend brood na duister dieper dan de dood.…

Wil duister Wil rust Wil gefluister Wil gekust Wil stilte Lange lanen Proef zilte dikke tranen Wil bomen en blaadjes Wil ontkomen aan praatjes Wil duister Wil rust Wil gefluister Wil gekust…

Indien u het avondrood schuwt Angst heeft voor de komende duisternis Is er de noodzaak nimmer te sterven…

In het zware zwoele duister doet de zwarte nacht zijn intrede. Hij gaat gepaard met 'n warm gefluister hunkerend naar 'n ontmoeting,naar wat vrede. En in het duister dat wordt beantwoord door de lichte adem in serene sfeer. Is het zuiver verankerd in de hunkering naar meer.…

zoek de eigen weg zei ik nog tegen jou of mijzelf (het is toch om het even over wie het gaat) straten lopen allen uiteen het plein in het kielzog der zelfgenoegzaamheid achterlatend totdat de storm verdwaasd wijst in verdwaalde richtingen oost wordt noord zuid is om de hoek ik denk niet dat de verte mij kent laat staan dat…

blijf maar nog even zoek een schuilplaats voor alles wat verdwijnt herken de lege plekken hang de metaforen aan de wilgen in het aanwassend duister blijf nog even tot de nacht haar onmetelijke armen spreidt…

Hoe groot jouw dieperik is minstens zo groot als die van mij leer ik steeds meer bevatten Daar waart een lichtje rond op zoek naar jou, verscholen verdwaald in schelpen duisternis Jij vat het lichtje aan sluit het voorgoed in zodat over duizend jaar een parel verschijnt in het hart ons stralen van een nieuwe maan…

als je je weg in de eigen Melkweg niet meer weet als je bent verdwaald op zoek naar de waarheid die jou heeft achterhaald als je het juiste pad vergeet en niet meer weet hoe kom ik uit dit dal waar het toch ooit eindigen zal nestel je dan tussen de sterren overzie net als hun alles van verre en ervaar samen dan de ware bedoeling…

God verlaten staar ik in de duister door mijn natte tranen heen. Koud schijnen de heldere sterren, zo eenzaam en alleen. De kille wind waait door mijn haar, mijn vragen onbeantwoord. Waar zoek ik toch naar?…

ik vind niet altijd wat ik zoek de gedachten zijn er wel maar mijn ogen staren zonder glans mijn geest zoekt in het duister naar dingen die niet eens bestaan ooit moet ik toch iets vinden al was het maar iets raars iets wat niemand anders kent en dan geef ik het mijn naam!…

als je doodgaat zal ik je zoeken in elke kamer ieder huis elke stad zal ik je zoeken zal ik je zoeken en ik zal je roepen bij het vallen van de avond in het duister van de nacht bij de glorie van de morgen zal ik je roepen zal ik je roepen en ik zal treuren met je foto in mijn hand als ik vlucht in je oude trui voor de oorverdovende…