Alle inzendingen over gedachten OR tederheid OR omaatje

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Doof ben jij voor lovende woorden van zonden ben jij je alleen bewust al stammen die uit een ver verleden van toen ik jou nog niet had gekust jij spookte door de zware hoofden van slapeloze geliefden van weleer legde bij hen jouw vragen neer de dwazen vroegen, kregen meer mijn lippen op jouw grote mond voelen de volheid van jouw kus zo…

Weet niet of je ademhaalt, je voelt warm aan in het licht van een straatlantaarn, dat door de gesloten gordijnen schijnt, om je mond waarvan ik alle ruimtes en grenzen ken Vannacht werd ik wakker en keek ik je aan terwijl de onrust zich zette in mijn hart en met het kijken weer langzaam verdween Zo maakte jij mij als nieuw in een droom…

Geplukt uit een der velen dwingend doch niet ruw trekt hij haar uit witte lakens tijd is hier en gekomen het serene wordt haar ontnomen Hij vlijt haar teder neder vingers beroeren haar zacht trillend onder warme adem liggend vlak gespreid zoals zij op hem wacht De pen dringt zich aan haar op beroeren doet pijn vergeten brengt haar…

Hoe zal ik u in mijn kamer noemen als gij schreiend uw mond drukt aan mijn huid als gij stamelend man wordt in al uw zoenen tederheid zal ik u noemen.…

ich, herumirrend mit beinah geschlossenen augen halb sehend, über ihren verletzbaren leib hat sie unweigerlich mich aufgesogen mit ihrem verbliebenen sein umhüllt von weissen gelegten roben…

wandering about with almost closed eyes half seeing over her vulnerable body she has inevitably sucked me down into her remaining existence wrapped into a white layered gown…

ik streel je haren als door een landschap van warm en rul zand strijk met vingers langs gevoelige snaren de trilling van jouw huid komt nog moeilijk tot bedaren…

De zon verzwakt in rood de dag Haar kracht verliezend aan de nacht schaduwen verstillen Lome warmte hangt in halfduister uur Vol tederheid zoeken handen als vanzelf het zacht gebaar der golvende contouren zo nabij zo tastbaar Monden spreken liefde zonder woorden gedachten verstillen.…

Alleen al om de zachtheid van je huid ben ik op dit intermezzo uit als jij zo fijn van zinnen het daglicht buitensluit en met je perzikhuid het tijdperk van een nieuwe tederheid inluidt…

maak tijd voor tederheid koester het vluchtige moment bewaar het in dromen van goud en aquamarijn soms straalt het uit je ogen schuchter en kwetsbaar gebaar de blik van de ruige beer naar haar spelend jong het is de graal van onze tijd dat stukje uit de hemel vlug geplukt weggerukt de zachte zoektocht naar geluk…

Ik bemin je bezwete wind van ginds wie draagt je snelle naam nog teder en voorzichtig voort zonder dat een mensenhand je ware naam vermoord vrede van je tongriem wordt gesneden.…

gezicht lijkt uit mijn hele lijf te schijnen het kent geen zwaartegewicht het zou wel mogen maar in mist verdwijnen zo ook speelt mijn hand een rol, die rolt zonder tekst en beweegt mijn verschijning in de vinger en de hand neen, niet behekst maar tevens boven zichtbaarheid met amper een omlijning van het begeesterd land mijn blik is teder…

We drinken Blauer Zweigelt nu, strelen teder elkaars rug. Ik weet, ik ben je makke lam, er is geen weg terug.…

hoe rakelings kunnen we gaan zolang sprake is van deze verte dit is een baan om het lichaam op ramkoers met aarde en ziel noorderlicht is een wervelwind van bijna zichtbare tastzin en als de storm niet gaat liggen sluit dan je ogen en voel het denkbare langs de ruggengraat van adem elektrisch geladen, meercellig gestemd trillend…

onze gedachten bewegen op een tapijt van dromen dromen die we in gedichten verwoorden onze gedichten verwoorden tedere gevoelens gevoelens die uitmonden in boeiende gesprekken onze gesprekken schrijven boeken vol eenzame verhalen verhalen waarin sombere gedachten verdwalen onze gedachten verdwalen in een tapijt van dromen dromen…

Gedachten verlaten het zwijgen. Het ledikant luistert. Het bed geeft zich over. Helft en wederhelft. Eén teder territorium. Hoofd bakent imaginaire grenzen. Vingers worden woorden. Ze strelen je lichaam. Van papier. Ik schrijf tederheid op je witte vlakte. Ik ben je immigrant. Gastarbeider van de liefde. Je weent verleden.…

www.metronieuws.nl/node/856683 Rijstvelden in Soekaboemi, regendruppels in Camellia thee.. zwarte thee, zwarte ogen, zwarte tranen, Indische wortel en peroxyde, zo wit kan zwart zijn. Haat uit verdriet, zo wit kan zwart zijn.. Gevang in opperst gevang,niets kan schelen. Tarantella en hoeden, mannen in het zwart.. Minder,minder, niets…

Vlammen dansen in jouw ogen verlichten donker bruine diepten waarin ik een lome tederheid ontwaar Ik stap in jou tongen omstrengelen elkaar tedere warmte omarmt vingers strelen jouw gedachten lippen spreken zonder woorden een onvertaalbaar verhaal Jij vlindert in mijn buik Jij tintelt in mijn lippen Jij slentert in mijn hoofd Jij woont in…

vlammen dansen in jouw ogen verlichten donker bruine diepten waarin ik een lome tederheid ontwaar ik stap in jou tongen omstrengelen elkaar tedere warmte omarmt vingers strelen jouw gedachten lippen spreken zonder woorden een onvertaalbaar verhaal jij vlindert in mijn buik jij tintelt in mijn lippen jij slentert in mijn hoofd jij woont…

Gedachten verdwalen in de schemer van haar denken alleen het verleden is helder. Heden gaat aan haar voorbij slechts een enkel moment is er nog wat herinnering. Neem haar teder in mijn armen zoek herkenning, haar ogen zien alleen maar een vreemde.…

Ze dwalen door de kamer onze kleren, mijn gedachten een wild verhaal Je ogen vertellen zonder blozen dat het waard was, wachten op ons eerste maal Het voorgerecht, een teder villen dan een hapje, warm onthaal Maar het lekkerste van al, was jij mijn liefste kannibaal…

zachtjes in teder beminnen waar de wind zoute letters rondstrooit en tonen ruisend weerklinken aan de rand van het avondrood hoopvolle woorden versterven naast begraven gedachten nog voor het geschonden duister roepen zij allen haar naam…

tijdens een zoektocht naar warmte heb ik de tederheid gevonden nooit gedacht dat ik iets zou vinden en dan tóch zomaar op een doodgewone doordeweekse dag ergens in november terwijl de melancholie van een herfstdag op de loer ligt heb ik gevonden waar ik eigenlijk niet naar heb gezocht…

ik strijk over mijn hart bespannen met de meest gevoelige snaren geen elegie maar het is meer een adagio wat ik er inzie teder zonder klagen ik strijk over mijn hart en wil de wereld zachte klanken nadragen die op mogelijk zinvolle vragen en gedachten hopen antwoorden te kunnen openbaren…

Ik heb stapels aan archieven in mijn onbewuste mee te dragen een dag is al een druppel in de oceaan dat is niet overdreven en het bestaat, zo lijkt bij mij, uit chaotische lagen Van kennis en gevoelens, zeg maar al het wel en wee, onnoembaar aantal ervaringen zijn in lijf en geest verweven tot aan het moment van heden en ik lijk al ver in mijn…

De hemel is zo troosteloos grijs, Het wil niet dagen... De wind zingt in de bomen een wijs Van klagen... Ik hoor de droppelen nedergaan In ’t neevlig duister, – Voor ’t open venster blijf ik staan En luister... Zo stil is ’t overal om mij heen Op donkere wegen... Alleen het troosteloos geween Van regen...…

Een dagboek zwart beklad met een beetje kleur misschien- Wist ik dat het over was want eerder kon het niet verliezen- Daarom zing ik een afscheidslied van eerder- Om je te laten weten dat ik aan je denk altijd.…

M'n hart, heeft een vriend maar dan als 'n pen die pompt in plaats van bloed de inkt vooruit zodat het op papier weergeeft wie ik ken soms gevoelig maar zo kwam het tot dit besluit mijn gedachten, laten voelen wie ik ben.…

ik zalf je met fijne woordjes waarmee jij vroeger bij ons meisje, van die rode vlechtjes draaide ik weet nog, aan het eind een flinke krul en zij met haar bleek gezichtje kende de wereld al beter dan dat we beide dachten maar jij, die me nu verzorgt me troost op het bed dat stil van woorden maar druk van gedachten zich uit met kleine…