Alle inzendingen over grens OR bron OR liefde

Vannacht kwam je na lang wachten naar me toe en je mond raakte de mijne. Je zei: ik ben terug, stofzilver stijgend In de lucht. Wat strooit dit uit? Dansend in brede vlagen. Was je daar ook? De hemel werd vol fakkels, maar langzaam Verdween je licht, sneller dan een komeet Boven de ijskoude bergen. Je blijft Mijn verlangen voeden, zo lang…

Slaap niet te vatten door ziekte gesloopt Licht van de wereld en geld niet gegund Genadeloos sloegen draken mij neder Eigenzinnige mensen komen weder Al zou het dan slechts zijn voor zoete wraak Mijn pen genade- loos en altijd raak Vermoord, door hun meedogenloos geweten Met persoonlijkheid, dubbel gespleten...…

Eigenwaarde Een kracht Die bepaalt: Of we keuzes Voor onszelf of Tegen onszelf maken Daarmee dus Voor of Tegen de liefde…

Het knelt het knalt uit mijn bron van pijn van verlangen van over mijn grens gaan razend vliegen de stukken om de oren van niets vermoedende geliefden zo was het zo is het niet meer naar binnen geslagen kruipend zacht naar buiten ineens duidelijk een pijnlijke wond zo was het tot ik in de wond kruip ruik, zie, voel,…

De schaamte voorbij drinkt zij de eeuwige bron zo blijft zij nergens. Stamelend schreeuwend klanken van over de grens klinken zij samen. Dan breekt de hel los of gaat de hemel open wat maakt het hun uit? Na de verlichting naakt en verlegen zijn ze ineens jij en ik.…

De vrijheid van het leven Is als een vlinder vrij in de lucht Vrijheid is een keuze Die zich laat beperken door de angst Maar echte liefde is een breekijzer Die breek alle harten open Vrijheid in het hart Doet liefde groeien Vrijheid in gedachten heeft geen grenzen Liefde kent geen grens of muren Liefde overwint de angst Teer als een vlinder…

Ontwakend uit een gevangen gevoel van lust, zwijgend en starend verdriet en liefde, waar is de grens? Ontsluierd dagdromen, in een vergeten poel, van een zonovergoten woestijn. Een idylle waar je voor moet vechten.…

Het gesponnen web houdt Krachtig stand, terwijl Jouw bescherming wordt Gebroken Een vliet van veel Liefde Vormt de bron van een Nieuw Begin…

Weg is de romantiek Het verdriet en het kwaad worstelen met elkaar op de grens van liefde en haat tussen twee oren die niets meer te luisteren hebben een mond die niets meer te vertellen heeft want woorden bereiken enkel een bestemming waar geen antwoord leeft…

God, de Heer, is onze levensbron Zonder Hem is er geen bestaan En alles zou in het niets vergaan God, de bron, Hij is onze zon. Die ons leven verwarmt en leidt Alle dagen van ons leven Hij wil ons Zijn liefde geven En heeft ons van zonden bevrijd.…

wanneer poëzie zo mooi als liefde was zou ik gedichten om je borsten hangen je met zinnen dezelfde betasten dezelfde die schoonheid vinden wanneer poëzie zo mooi als liefde was dan zou het gewennen tastbaar zijn een metamorfose in mijn gedicht jouw lichaam zachter dan anders op zoek naar de grens van het toelaatbare…

Zij is de bron van zijn liefde. Zijn steun is zij, zijn toeverlaat. Wanneer de liefde van zijn leven sterft, dan klaagt een man steen en been. Dan is hij ontroostbaar. Dan moet hij verder leven. Moederloos alleen.…

Ik ben Liefde. Ik ben Bron. Ik ben Engel. Ik ben Bengel. Ik ben Allesomvattend. Ik ben Mij. Ik ben.…

toen drift haar grens verlegde en pijn genot ontzegde begreep zij niets van liefde die hart en ziel doorkliefde toen drift en lief verdwenen en zo onwerkelijk schenen bleef zij zichzelf trouw ….. het meisje werd een vrouw…

Met compassie, met liefde. Vaak op zoek naar de grens. Uniek en bijzonder, een prachtig mooi mens!…

wild en krachtig stormde ’t machtig woeste water naar omlaag kolkend, klotsend beukend, botsend schuimend op de keienlaag stuwend, sleurend zwart verkleurend in een helse razernij oorverdovend niets belovend lokte ’t woeste water mij tergend glad ’t zwoegend pad naar de oorsprong van de bron zwetend, vloekend doelloos zoekend…

het vergezicht was niet slechts voor mijn ogen een regen boog zich vloeiend voor de zon de spreeuwen lintten sluiers langs de hemel en zweefden zoals ik geen leven kon de wolken dreven weg in paarse tinten en achter hen azuurde firmament de hemelwind verlichtte avonduren en stilden dichters eeuwig dit moment…

In mij is een warme bron het borrelt en het bruist 't Is mijn ouderlijk huis waar dit begon In mij is een heerlijk licht het werd in mijn jeugd ontstoken Er was geen rijkdom maar warmte op mijn ziel gericht In mij zijn klaterende beken de oorsprong ligt bij mijn zorgende ouders Zij zijn mijn rots in de branding gebleken In…

Gezicht in de zon, uitkijkend over een bron, omsluierd door gewelven van steen grijnst hij om zich geen. Zijn ogen nors Zijn neus glimt Zijn wangen fors Zijn mond wijd open alsof hij alles in zijn geheugen prent. Hij aarzelt niet en braakt liters water, terwijl iedereen het ziet spuit hij onverminderd voort, de sater.…

Prachtige vrouw, je ogen zijn donker. ´s-Avonds, wanneer je in de verte staart lijken ze op diepe bronnen waaruit op mysterieuze wijze de nacht over akkers, wouden en steden vloeit, de aarde bedekkend met een zee van duisternis. Zó donker zijn je ogen, mijn licht.…

verborgen ergens hogerop ligt de bron water vult een greppel 't is niet meer toch, een dam kan de stroom niet stoppen stil stijgend tot die overloopt het gaat verder greppel, sloot, beek, rivier en weer even onzichtbaar als het begon, eindigend in zee of.. is dat de bron?…

Bron: ( Pama ) Bundel " Kwalen van de tong "…

Waar ze steeds zoekende zijn naar “De bron” waar alles eens begon.…

met zee als oorsprong beroer ik mij als een vis in eeuwig water…

Van opkomst tot ondergang schoonheid in het licht gebracht van groene velden kleurrijk bos en schouwspel om te genieten verlicht het pad waarop wij gaan de gehele dageraad vanaf het moment dat je rijst boven de kim tot je ’s avonds ons verlaat.…

op weg in het tijdloze licht op afstand geluid als richting warmte als bron kan alleen de geest zich verplaatsen onmeetbare trilling in het oneidige voorbij het einde licht,eeuwigheid ligt de bron van ons zijn schaduw is een zeldzaamheid weten overbodig…

Als ik dichter groei naar het licht, naar God, naar ons aller liefdesbron weet ik dat ik alles in mijn leven deed wat ik maar kon.…

En zo springen we van kamer naar kamer We verliezen het spoor de geur, het kloppen van ruisend bloed in ons hart de kleur van waar we werkelijk waren wie we werkelijk voelden in wie we onze cellen klonken de klank ook het luisterend genieten van hoe we ons overgaven werden wie we waren…

De bron van de overlevingskans voor mensen Water, is nodig....zoveel we maar wensen.…

goudgebronsde bomen langs m’n overpad en een kind dat vraagt omdat ze het wonderbaarlijk vindt hoe is dat toch mogelijk hoe kan dat ‘t is de ondergaande zon m’n kind die ze met een kusje raakt mijn allerliefste schat…