Alle inzendingen over hoop OR wond OR barman

Inslagen scheuren het veilig gewaande fort en leggen een oude inhoud bloot van dieper dan diepe lagen, wat met beton gewapend was wankelt op het zwakke fundament…

Waar de geliefden vreemdelingen zijn in oude schaduwen van bittere wonden van nijd en angst is de tijd wat ik wens en niet meer zal vragen als de dood mijn laatste vriend is en alleen een geboren droom mij nog zal laten ontwaken in het licht waarin alles zonder levenskracht bestaat…

Zonde wonde geen verwondering.…

En wie dit als zijn levenslust verkoos, Heeft niets dan wonden en verdriet gekozen.…

Omdat ze gauw gevuld is - het dons van een kwartel is genoeg, een herfstblad in de lente, een blauwe knikker in de palm - sprong plots iets donkerroods hem in de ogen, een vingertop, een snee van niets, een net te snel langs grote grassen strijken en wat zich opent is zijn ogenblik. Het lichaam moet gesloten blijven…

Kreten, pijn, een bloedend hart Gemis kan aan je vreten, janken en zeuren. Dit hoofdstuk is afgesloten, mijmerde ik droef Elke minuut was: miserie troef. Het weerzien was dan ook mooi en onbeschrijflijk Niemand scheidt ons nog, geestelijk of lijfelijk.…

die ontspoort in eindigheid, gesloten door de realiteit te beliegen, zich te laten wegen, menigmaal ten onrechte gedacht maar te laat, te veel verwacht, ten leste maar gezwegen, waarin herstel niet werd geheeld, schrik wakker, knieën knikken, gedachten vervliegen waar de stakker dreigt te stikken, tijd om de broosheid van verbeelde wonden…

Wonden die eigenlijk niet zijn te helen worden verzacht door de tijd en met veel geduld. Maar het angstgevoel en de afschuw raakt men niet meer kwijt, getekend voor het leven zijn zij.…

Men zegt: tijd heelt wonden, edoch wanneer de tijd op is, krijgen wonden geen tijd meer te helen!…

De apen met hun wonden gewogen en te licht bevonden…

Uit de wonde vloeie haar gezangen.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Aangespoord door de barman pakt hij zijn plunjezak en gaat het leven heeft hem niets te bieden en hij slentert over straat. Daar verderop brandt nog een lichtje hij telt z'n geld, het is genoeg zo slijt hij weer een nacht en loopt van kroeg naar kroeg.…

Want bij welke stap in het leven ook al sinds mijn doop vrees ik geen wanhoop, dat is wangedrag van de hoop.…

(ik had me óók verzet als onrechtvaardigheid voor rechter speelde) in de verloren hoop van dode ogen school de kracht van duizend verzen vrijheid en de moed van zuivere gewetens daar, op vlaktes of in bos tegen muren, wanden, op de grond bloedde toen een grote wond in uitgestrekte harten honderd smarten zeiden niets maar de eerste…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

hopen Heftig hartgeklop Kilometers lopen…

Ik wens dat ik even weg kon zijn Naar een plek ver weg van ellende en pijn Vol met verdriet diep van binnen trek ik een lach Met een beetje hoop verlang ik steeds naar een betere dag Weet niet hoelang ik het volhoud, het doet zo'n zeer Soms wil ik ermee stoppen en wil ik niet meer In mijn hart heb ik een wond waar ik voor vrees Dat het nooit…

Tijd heelt alle wonden bij bakkeleien bij ruzie bij overlijden bij devotie. Tijd heelt alle wonden. Bij onoverkomelijke gebeurtenissen bij onvoorstelbare voorvallen Tijd heelt alle wonden bij oorlog bij verdriet bij van alles, tja wat bij eigenlijk niet Tijd heelt alle wonden Maar laat altijd een litteken achter.…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Er zijn nog altijd wond'ren, al zie je ze niet elke dag. Je moet er oog voor hebben, zodat je ze beleven mag. Soms kun je maanden tobben, terwijl je nergens uitkomst ziet en eig'lijk wordt je leven een weg vol angsten en verdriet.…

Een wond die nooit zal helen het hart van Rusland bloedt en alle gebrande kaarsen maken dit leed niet goed. Honderden mensen lieten het leven door handen van terroristen het is niet te bevatten kijkend naar al die kisten.…

Ik wil geen getuige zijn, hoe een brandhouten ridder, net als jij, vlam vat door het smeulen van houten wonden Eh...…

hij heelt haar, nooit heeft zij geloofd dat hij haar zou helpen, ooit samen verder thuis avonden voor de buis waarna het slapen na het gapen het rapen van dromen in warme armen en de tijd die doet wat de tijd doen moet lepeltje kommetje tweeëntwintigen met de verliefde ogen dicht en zie je me nog graag het ritueel, elke dag oprecht…

fontijn van zalf op mijn hardnekkige wonden de rode draad gevonden heel paard half weke dagen bleek en doorschijnend wit en schrijnend knorrende magen waar bevindt zich de lans? om eens fris uit te halen naar de banalen waarom is er eigenlijk geen schijn van kans?…

met ferme pas richting het water een deuk in mijn gedachte en weet de pijn komt altijd later met de tijd om te verzachten tussen het deinen van het gras laat ik verdriet mijn bodem zien ik weet heel goed wat is en wat was wat zeker is en niet misschien tegen de zilte wind loop ik aan het ritme van achterlaten ik voel mijn wang strelen…

wensen en vluchtige kijkers gaan van klok naar deur voorspoed in het lied raakt het lijden het schalmt de wereld rond het nestelt zich in duurzaamheid maar vergeet de gulle lach de kapstok volgehangen met beelden van krijsende oorden haakt het mededogen loodrecht aan het ontwijken, de taal van religie is als zwarte peper in een open wond…

wonden, ontoegankelijk voor het hedendaagse oog, stigma’s uit een era dewelke die louter het verleden de herinnering schaalt van één tot de griffioen die zich in het heden manifesteert de tijd heeft geheeld, de tijd heeft genomen en gegeven, doch tijd is een schermutseling van kommer en kwel - doch let wel - laten we de euforie aanbidden…

Mijn gedachten drijven, tussen droom en werkelijkheid. Als bladeren die vallen, dwarrelend in de wind. Nog met de warmte... van de zomertijd. Hun voedsel gevend, aan de grond waaruit... ze zijn ontsproten. Hopend op een nieuwe lentetijd. Antje.…

Ik lig zo stil aan u als kind aan moeder, mijn dode levend lief, en hoor hoe zacht het kloppen tikkert van uw zachte hart en 't bloed hoor 'k ruisen als water zoetkens doet er. De sterren bloeien langs haar zilvren baan en blinken met het licht van duizend glanzende ogen, de heemlen om hen, als heerlijk hoge togen van blauw-zwart marmer welvend…