Alle inzendingen over kleuren OR zonsondergang OR zee

Op het geitenweitje Staat het kleine geitje Bij de grote geit. Geiteke, wat moet je Met je fijne snoetje, Dat zo klaaglijk schreit? Met je bleke bekje? Geiteke wat rek je, Trek je aan het touw? Snuffelende aan mijn mouwen... Met je lief vertrouwen In zo'n vreemde vrouw! In mijn handen stop je Nu je jonge kopje: Zeg, wat moet ik doen…

maar die kleuren kunnen van minuut tot minuut, zeker van seizoen meer schitteren en stralen. hoe ervaren zwartkijkers dat?…

ik sleep de zonsondergang tot vlak achter je hoofd je haar lijkt wel van ebbenhout in de waaier van rood licht de lucht trilt en weeft zich teder rond je zachte huid ik raak je aan, je heupen raak verstrikt in je armen zeewater bubbelt als champagne…

ik zie sprankelend blauw, met zijn verschillende kleuren in het water van de zee dat om mijn benen klotst ik zie het saaie bruin, van het zand in de zee ik zie bloemen in alle kleuren op de duinen ik zie de rode ondergaande zon in de zee. ik zie... de wereld…

Bij zonsondergang Steekt er een klein briesje op Die de dauwgeur brengt…

terwijl de zon de laatste boomtop kust laat ik de dag voor wat ze is een eendagsvlieg ik maak een onderscheid tussen vlieg en mug en meet de tijd af aan de afstand die een vogel vliegt en daarna rust zolang is een dag ik giet haar in brons plaats een voetafdruk in nat cement en leg mijn hoofd neer op een verenkleed van dons…

Het lied van de avond was nog nooit zo mooi, een kleur om van te houden en een eindeloze rit want het licht staat op oranje zolang onze ogen schouwen. Bomen langs de laan schaduwen die zich te ruste leggen de lijn die we volgen zwevend tussen dag en nacht. Tot de stilte tussen bewondering en duisternis breekt.…

zonder optillen staar ik naar de stilte van mijn wieg en beweeg binnenin wat komt is al zo vaak gebeurd en herhaalt zichzelf in lichaamsvormen ik roep woorden op tot ruimte houd ze in mijn handpalm vast en dood, soms traag, soms bliksemsnel, het kind dat ik in de tijd nooit heb bemind…

fraai staat de zon in lichterlaaie als zij vuur schiet over de duinrand schurend langs helm en slapend zand lijkt ze de aarde te willen verfraaien als messen snijden meeuwen daar waar ik hitte vermoed strepen door een wijdse gloed alsof het wonder even wil geeuwen zij gaat echter stijlvol en tergend traag haar herhalende ondergang tegemoet…

Over een jaar draaide ik me om En zag ik een zonsondergang. Zag ik de zon in jaren niet ondergaan Zo mooi als deze, was er nooit. Maar je bent er niet. Maar goed dat er nu wolken zijn en een zachte grijze regen. Wat moet de zon anders dan op- en ondergaan?…

Zonsondergang Terwijl Veere De rode broek aantrekt En wegzakt Op de horizon Schreeuwt een meeuw Dat het heelal lekt En roept van Red de zon…

Kronkelend beekje beroerd door een zachte bries vuurrood is de kim…

Zonsondergang wordt waargenomen en glijdt via het netvlies als elektro/chemo activatio het occipitale monumentale in De herinnering hieraan -zonsondergang wordt omgezet in een subjectief beleven- fingerspitzengefühl getransformeerd tot beschrijving van de zon in woorden op het digitale scherm.…

Ik staar naar de einder, ook wel de kim mijn ogen tranen want dit is het begin van het einde! Ik staat naar de kim omdat de einder ook het begin is van alles op aarde! De tranen laat ik vloeien, ze gloeien op mijn gezicht en als ik de zon zie verdwijnen, verdwijnt ook het licht. De kleurenschakering die de zon ons laat zien…

Hoelang, duurt een gemiddelde zonsondergang. Al menige discussie nam ik te baat Om te vertellen dat de zon nooit ondergaat En er is ook nooit een zonsopgang. Het wordt visueel verdraaid, Omdat de aarde in de rondte zwaait.…

Ik wil met jou de laatste keer de zon in zee zien zakken.…

De kleuren worden langzaam trager Dan is er niets meer dan gedacht. Een dromend staren over zee. de schemer neemt me mee en bereidt er zo mijn nacht.…

na zonsondergang in goudgerande wolken het laatste landschap…

na zonsondergang in goudgerande wolken het laatste landschap…

Na zonsondergang klinkt zang van nachtegalen door het braamstruweel...…

Najaarszon Het was de eerste herfstavond en een prachtige zonsondergang stond ons te wachten. Oranje gekleurd straalde de zon over de golven van de zee. Een ware happening en de avond verliep zacht met zeer weinig wind. Meeuwen vlogen voorbij. Dicht tegen de kustlijn kwamen de golven rustig aan land.…

Inspirerend licht van opkomst tot ondergaan Verstrooiing nabij.…

De kleuren, de reuk, de smaken de prikkels van de zinnen die je altijd raken. Zij zitten nog van binnen.…

Een idyllische zonsondergang, er waait een zachte lauwe bries die als duizende handen je lichaam streelt,het bijna stille gefluister van de bomen achter je, het iets luidere antwoorden van de golven in de branding, recht voor je aanschouw je het hemelse kleurenpalet van de in zee stervende zon,... en heel even zou je zweren dat het ultime nirvana…

De zonsondergang verlicht één kant van het bed de schaduwzijde.…

Na zonsondergang leeft het fotografisch hart bezield in stilte.…

Noten en tonen prachtig vertolkt door merel bij zonsondergang.…

En dit bij zonsondergang. Wij bleven nog lang.…

Bij zonsondergang Een boom zwart afgetekend Prachtig silhouet…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…