Alle inzendingen over machteloosheid OR wegkwijnen OR andrew

Je hoort me maar je verstaat niet wat ik je zeg Je kijkt naar me maar je ziet niet in mijn ogen dat ik het meen Dat ik van je hou, écht van je hou, met mijn hele ziel en zaligheid Je ziet mij zwijgend aan en hoort enkel maar goedkope woorden Verdomme...…

Eb en vloed met blauwe inkt geschreven. De op- en neergang van een naastverwant, van een duisternis die licht kan geven, geregeld in strakke orde van hogerhand. Zij laat zich een aards leven aanleunen, in een dans van aantrekken en afstoten. Het is meer noodgedwongen elkaar steunen, een verhaal van de kleine en de grote. Als het dooit is…

de handen reiken niet verder dan het kloppen van mijn hart de armen nog verder strekken verlicht ook niet beklemmende smart; ooit kon fluisteren warmte opwekken je aangezicht verstart verwachting vordert verwarring, denken raakt overdadig gehard en wordt hoop een aftreksel van bedeling terwijl de lente toch blauw de aarde bedekt vogels…

Begrijp je het niet ? Ik ben een kind van de wind Niet zoals ik ben een kind van mijn vader want hoeveel woorden heb ik niet verspild En nog zijn wij elkaar geen geestestap nader. Voor mij is slechts je gefluister voldoende Het zachte geruis duidt op een verstaan. Je vertelt me van landen waar slechts een blik is voldoende om talen te doden…

er zijn dagen dat woorden kleven aan je lippen geluid is dan niet hoorbaar je zou dat ene aan willen stippen; maar liefde is onverklaarbaar ik vul de leegte met een sigaar keer op keer, het denken remt in de keel roggelt de diepte de rook verdampt meer en meer de wereld is klein van binnen of, wat ook kan, te groot van buiten ik schrijf…

Ik wil me uitspreken om te kunnen bestaan en niet wegkwijnen in een hoekje de viezigheid van wat er gebeurd is niet net doen alsof er niets gebeurd is en er omheen leven om mezelf heen, om het ongemak in mij over de mooie ervaringen die de andere binnenlieten het onzegbare wat hij gedaan heeft waardoor ik viel zonder…

Maar de schaduwen zullen nooit verdwijnen, Ik zal er nooit voor kunnen vluchten, Samen zullen we wegkwijnen, En onze harten luchten...…

allen, die wegkwijnen aan een verdriet verraden het en dat wìl ik niet.…

Deze stilte klinkt oorverdovend Machteloos vullen mijn woorden de stilte Bijna roekeloos Jouw zwijgen sloopt me Ontlok geen fouten Mijn machteloosheid vormt geen smetteloos nieuw -En dat weet je! Het wapen werkt…

wereld warmer in innig leven met uitgestrekte handen ontvang ik tederheid in trilling betoverd in bestaan van licht voel ik de kern in mij sprakeloosheid in onbeweeglijkheid verstaanbaarheid kom ik tekort maar aanwezigheid hoger dan de lucht onverschilligheid wegkwijnend in kenmerkende herleving…

Het kind in haar wil rennen ver weg van haar zorgen Het kind in haar wil zijn en niet wegkwijnen in pijn Het kind in haar wil rennen ver weg van haar zorgen het kind in haar wil leven in vandaag maar ook naar morgen Nu wil het kind in haar graag spelen maar zij kan enkel spelen met de wind het kind in haar wil rennen maar Gestorven is haar…

beroofd ben ik van het geloof van goedheid in iedereen beroofd ben ik van dromen over wereld vrede voor iedereen machteloos staand aan de zijlijn en lees woorden die ik niet begrijp machteloos kijkend naar de dag die vanzelf weer nacht wordt en de mensheid die nog altijd niets geleerd heeft van het leven…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Dat onwetendheid slaapt en kennis kwelt Dat leugens worden geboren in de schoot van de waarheid Dat enkelingen wegkwijnen en samenhorigheid sterkt Dat haat woekert waar men liefde ontbeert en twijfel ebt bij vloed Dat ijdelheid het embleem is der dwazen Hoe afgunst de oogst is van onkunde En dat vriendschap als liefde is…

Alsof ik wegkwijn. Verdriet verdoofd door wijn. Ik wil nergens naar streven. Ik vraag je te vergeven. Was het maar allemaal gein en kon ik weg achter het gordijn gelukkig zijn.…

Oud, te oud om, wegkwijnend onder het stof der tijd, ooit nog uit te komen. Soms lichten ze even op, heel ver als lantaarns in de mist. Maar ach, ik weet, te vaak heeft de egoïst het van mij overgenomen. Al heeft hij de houdbaarheid van wensen en dromen zelden of nooit betwist.…

de schrale troost van een mogelijk hiernamaals geeft slechts minder schaduw over het nu een vroege dood is genadevoller dan dit te lange levenslijden als er een god is die dit aan kan zien of aan wil horen dan is die machteloos of gewoonweg wreed het lijkt hopeloos je bent zo machteloos vlucht maar mijn kind de eeuwigheid is…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Vurig verlangen is gevangen in een put van machteloos omvangen en verhangen...…

Een gebroken hart dat machteloos is door smart, ogen vol weemoed.…

Eenzaam dwaalt een zielige vent door de verdroogde woestijnen niemand die hem nog kent hier komt hij dus wegkwijnen Het is zijn eigen domme fout Dat hij de liefde van zijn leven verloor Hij was immers ontzettend stout En wat hij deed was vreselijk goor Nu heeft hij toch zo’n hartenzeer Terwijl hij denkt aan zijn vrouwtje Clara Er rest…

Hoor de wind waaien gieren door de bomen elke stem verstomd en telkens die angst grote ogen kleine mond weer die vragen hoe het is en of het ooit stopt je wil wat doen maar je bent machteloos angst ik leef vandaag met stilte in mijn hart respect door verlies te delen en de pijn te voelen want ook ik sta machteloos…

kristallen transformeren op bevroren water… zonnestralen weerkaatsen licht op een klein wonderlijk theater fruitig geel en groen laten zich vooral gelden… gekleurde nevel zweeft verder boven uitgestrekte velden een moment van schoonheid die weldra zal wegkwijnen… wanneer de zon straks weer volop gaat… schijnen!…

Toch werp ik keer op keer het woordlood uit in een machteloos gebaar en laat het in het donker doordringen en bezinken, tot het op de bodem stuit, waar zachte sponzen groeien en groeien: oh, machteloos gebaar!…

Scheve bomen langs de rechte weg De wind hier in onze relatie gegeseld herfstig wegkwijnend sporen van slootdiep verdriet tussen de weidse weiden van mijn ontroering Je inmiddels gejatte witte auto rijdt mee aan de andere kant van je zo geliefde sloot Slechts twee waterdruppels op het zijraam van mijn knal rode Net niet vervloeid…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Tranen zijn gelopen Woorden zijn gezegd Pijn is gevoeld Steken in je hart Dat machteloos gevoel Dat iemand in je bracht…