Alle inzendingen over mijn OR eigen OR ik

Ik wandel over kronkelende wegen, ik ben op weg naar jou. Loop door felle regen, en ook door bittere kou. Ik heb nog vele zorgen, maar weet van wie ik hou. Ik ben op weg naar morgen, ik ben op weg naar jou.…

Ik kom graag bij mijn 'eige' bij mijn 'eige', eigen ik ik kan het heel goed vinden met mijn 'eige', eigen ik Maar 't allerliefst ben ik me 'eige' bij jou, ook een 'eige', eigen ik jij leeft altijd in mijn eigen met een lach en met een snik Dus ieder eigen en ook samen het ultieme wat liefde biedt door steeds ruimte te geven…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Het hart bloedt van onbegrip. Zijn mama zal Deans toekomst nooit meer zien. Hun stenen voor hun gezin zijn verpulverd. Lafheid van een kerel die zij vertrouwde. Dat zo iemand dat kan? Drugs of haat heeft zijn hart opgevreten, had die man wel nog een geweten. Zijn mama is voor de rest van haar leven getekend Dean zal in haar geheugen ontbreken…

Ik zal de gelukkigste mens in dit universum worden, zijn om te bestaan met vele wegen, uitstraling waartegen je 'u' zegt... iedere onzuiverheid zal ik hebben weerlegd. Wat vooral onmogelijk leek niet haalbaar scheen... maak ík mogelijk! Een voorbeeld voor de hele mensheid, vanuit sterk en krachtig geloof! Je zou maar Worldpoet 546…

Soms kan je zo langs me heen kijken en toch blijf ik je zien Ik zie je graag Vlaams voor ik hou van je En van wie je houdt die wil je zien en mee gezien worden Soms denk ik was je maar wat minder knap en wat meer handiger Die gedachte komt primair voort uit eigenliefde en walst de puurheid plat de puurheid van jouw liefde, jouw…

werden vriend aan huis ieder raam geeft andere vruchten de hemel vergroot mijn thuis De rivier stemt tot nadenken de stroom van het leven is dicht bij het raam bedient mij op mijn wenken de keus van het raam is vrij Dit huis is als een kathedraal mijn oorsprong draag ik mee bezinning, ontmoeting, begroeting het gebeurt allemaal in mijn eigen…

‘De grootste stommiteit, dat moge klaar zijn als een klontje, sinds Jaap door eigen kogellagerspervuur werd geveld. Van ’t hele veld met voorsprong ‘t onnozelst, cru gesteld.’ Het treft hem als een trap onder ‘t tóch al zere kontje.…

Er wordt nog steeds beweerd alleen 'De rode wijngaard' in mijn leven heb gesleten kort uit de bocht… wat weet men van mijn tekeningen meer dan twintig zijn ervan verkocht? wat weet men van verzoeken? die ik in dank ontvangen mocht hoogstwaarschijnlijk het begin van langs mijn neus weg: acceptatie voor mij zijn schilderijen evenzo…

Het nieuwe leven trok aan mij. Er is hier volop leven: ik kijk uit bóven alle toppen van de bomen, gelijk de vogels! Gisteravond scheen de zon binnen: een reflectie van mijn magie. Ik leun tegen de aanblik van het leven: mijn bloed pompt voor de generaties na mij! Ik geef alles voor waar ik wìl leven. Dit gegeven moest een keer komen. En…

Er is een immens groot verschil tussen overgave aan een volledige levenstaak, of toegeven aan kortstondige, vluchtige en vooral oppervlakkige verlangens, wensen en gedachtes.…

Je eigen taaltje begrijp ik niet, maar je bedoelt het zeker goed. Ik geef je kleine dingen mee, die je in het jonge leventje van jou zeker zal gebruiken, of is het maar dat ene woordje. Je zei niet oma, maar amma. Die naam vond jij uit!…

Ik zag vlinders vliegen hoog in de lucht een van die vlinders is stiekem gevlucht Hij heeft zich genesteld diep in mijn buik en heeft daar mijn lichaam stil in gebruik Soms dan kan ik hem voelen ik voel 'm dan fladderen mijn buik door krioelen Het vreemde is het beestje ontwaakt alleen als JIJ mij stiekem aanraakt…

Haar dat in mijn Ogen hangt Zicht vertroebeld Door nevelige lens Die zijn beste Tijd gehad heeft En ikzelf die Het niet meer ziet, Het, het leven, niet Meer ziet, en dreigt Op te lossen in De onzichtbaarheid Van het moment…

God, de wereld ligt in mijn handen... en ìk doe net alsof het de normaalste zaak van de wereld is! Dat is het ook, dat is zo Petra, het is nu eenmaal zo: het ìs jou gegeven... en je hebt erover te waken, vanuit heel jouw elementen doe je dit eigenlijk al, zo lang zo lang zonder bang te zijn.…

Ik stond als klein kind al overal tussen in, jongens en meisjes. Ik stond als puber tussen natuur en cultuur, leeftijdsgenoten en volwassenen amateurs en professionals in het sporten. Als student tussen medestudenten en docenten, professoren. Tussen Christus en de beste Judas, neem ik mijn plaats in. Temidden van liefhebbers en haters, dwepers…

Ik ben dat kind dat overal buiten ging staan en ik keek: waar kwam die chaos, die onrust vandaan het was de stroom, die wervelwind van gevoelens waarmee God vanuit de hemel de aarde wakker kust.…

Ik ben een trouwe kameraad verloren, wanneer nodig was hij altijd bij de hand, in zijn inkt werd menig gedicht geboren: op het papier bleef hij de heer van stand. Zijn vulinktpotje blijft ontheemd achter, zij zal zijn grote dorst nooit meer lessen. Verdwenen van de poëet de stille wachter van zijn woord. Ooit slepen wij de messen sonnetten…

Het was zijn eigen wil...…

Ik ben Verdwaald In de ander Nog steeds Ik hou Mezelf Bezig Met veel Zingen Maar daar Lijk ik Ook in te Verdwalen Bij ieder Contact Met een ander Lijkt mijn Angst groter Te worden Mijn eigenheid Mijn zelf Weer kwijt Te raken…

Soms dat alleen voelen nu je weer ver weg bent waar ik je niet kan raken verscholen in de dingen van de dag en de nacht de mensen en de wezens waarachter jij lenig als een aap door de bomen slingert in het zonlicht maar ook bij nacht en ontij Jij laat mij met de vragen waarop jij antwoord weet verwijst naar astrologie en andere vage zaken…

Mijn hart springt op van oeverloze vreugde, van enkel gevoel in deze wervelende natuur, ik schep eigen werelden, eigen gedachten. Mijn ogen tintelen van het fluweelzachte avondrood, het is alsof de Schepping even stilstaat, alsof Zij even op een adembenemende wijze op adem komt.…

ziet Het gevoel dat ik dat felle blaadje moet worden En geen bruine valse toon Iemand moet zijn op wie men kan bouwen De perfecte mensendochter of zoon Maar de vingers wijzen mijn kant op Weer wat fout gedaan Ik wil het wel ontkennen Maar ik heb de fouten begaan Ik ben iemand zonder talenten Kwaliteiten of meer Ik ben alleen mijn eigen…

het eeuwig dilemma is innerlijk uiten haalbare kaart kan ik verstouwen wantrouwen en onbegrip eenzaamheid met stip of is er pas leven wanneer ik ontplooi en gedij durf ik het aan die stap aan te gaan te zijn wie ik ben en ik als enige ken…

Ik heb mijn leven niet in eigen wil gezocht, het beleefde zich in wat ik wilde of niet kon zien, bedrog van regenbogen, prisma’s van de ziel, waren alleen maar enkel ogen, dat wat ik wilde zien, werd in verbeelding even vaak bedrogen, bij gratie van de tijd die hun maat opneemt, zou anders willen zien dan aanschouwen, verder dan…

Wanneer je, je eigen bodem weet te vinden, zul je nooit verdrinken. Echter, als je naar je eigen ik zoeken moet, is het beter, dat je een reddingsvest aandoet!…

Je moet dan naar je eigen ik op zoek, Want waarom niet naar IJsland toe gevlogen? Het lukt je daar, alleen of met je vrinden, In korte tijd jezelf terug te vinden.…

de wateren liggen in korte golfjes zilverblauw onder de kleurenboog maar de droeve wolken onder de verwoestende stadswind met de pijn van een aangedane boom met wormstekige bladeren vol met stervende vlinders maken haar stem droef van ingehouden tranen maar in haar eigen zijn in wonderlijke lichtkring rood als fluwelen…

Zachtjes laat ik mijn hand Jou hand aanraken en zachtjes Omvat jij mijn hand en samen laten we Ons eigen Zijn…

Eigenlijk is elk gedicht elke hartenkreet alle geschreven zielenroerselen als een schilderij: een taalschilderij Op z´n minst een mooie lijst waard; een degelijke bijpassende!…