Alle inzendingen over nacht OR ochtend OR dichten

Ik wens je meer.. Dromen die je vangen kunt Die minstens tastbaar zijn Regen die jou niet deren zal De paraplu bescherming biedt Ik wens je meer... Tegen je vallen en weer opstaan Dat het niet met moeite gaat Kracht waaruit je putten kan Ook energie is er genoeg Ik wens je meer... Gezang, dat onvermoeibaar voor je klinkt Er is niets…

Ik ken een heel lief meisje Met vaders, ja eigenlijk twee Eentje woont heel ver van hier Zij kent hem ook niet echt Maar feit is wel, hij heeft een mooie dochter Ook al is hij ver van hier Híer heeft zij dus nog een vader Maar ook hij is nu ver weg Niet omdat hij ver weg wóónt Maar koos voor een ander leven hier Het meisje kan toch niet…

Als het niet meer is als ooit En alles telkens anders wordt Nooit meer zoals het was Het betrekkelijk lijkt wat er nog is Er is vooral nog het moment Want in kleine stapjes gaan gewoonweg kwijt, herinnering en lijf Alleen nog hier en nu Meer en nog meer hulpeloze vragen Waarop ik het antwoord schuldig blijf Wanneer in jou verloren gaat…

Als een zomerzon die 's ochtends de bladeren streelt, hen bemint, koestert en van een koele nacht verwarmd, zo heb ik je lief.…

Ochtendmist, nog vol nacht omhult me en verbergt nog even wat komt, in haar schoot. Jouw woorden omhelzen me en doen verlangen zoals de ochtend zwanger van de nacht verlangt naar de nieuwe dag…

voetstappen in de nacht heel ver weg heel dicht bij voetstappen horen wij verder op weg heel dicht bij voetstappen in de nacht lopen wij voorbij hoor jij mij?…

blijven slapen lekker blijven slapen de hele avond de hele nacht de hele ochtend en draai je nog eens om waarom de middag ook niet diep onder de deken onder de maan onder de zon de wereld buiten en jij die mij nooit meer wil zien laat staan binnenkomen buiten met de wereld met de zon met de maan de hele middag avond nacht ochtend…

Wanneer een hartenkreet ter ziele gaat en net niet als NETgedicht wordt aanvaard is de ziel een tikje aangetast, net als het hoofd, alwaar de roerselen zich volbrengen. Aan Poezie, waag ik me niet, een kreet soms hard, vaak licht aangebrand, hoeft niet net- netjes te zijn, want: zolang mijn kreten zowel als mijn netten, begrijpelijk te lezen…

Kwam bij je aan in de avond ging bij je binnen in de nacht kuste je vaarwel in de ochtend samen korter dan een dagronde maar geen seconde was het zonde…

Het gloren dauwt duister uit nacht zo zuiver dat licht zichzelf vindt in tranen die trillend vergaan tot ochtend ontwaakt in hun adem…

ik ben elke ochtend bang om mijn ogen open te doen, want met mijn ogen dicht is het nog net als toen. dan zijn wij nog samen en ben ik niet bang, maar ik moet mijn ogen open doen al duurt het soms lang. heb ik ze open dan zie ik je als nog voor me staan, alsof je nooit bent heen gegaan.…

in bekoring zou ik de voile willen zijn voor de ogen van jou bijna rakend, luchtig zwevend in een schamel weefsel kussend dicht doorschijnend gefilterd licht is het de mantel die jou kleedt de nevel van de vroege ochtend de adem van mij,die haar zo begeert…

Tussen avond en ochtend ontwaken, slaapdronken in de badkamer verzeilen en jezelf verlaten wanneer je klaterend pist. Door het raam knuffelen nevelen van opkomende slierten mist. Het zijn krullende knevels onaanraakbare verwaseming van een droom die nooit meer op je wacht. Tussen avond en ochtend veradem je nacht.…

In de vroege ochtend wandelt alles in mij, in de vroege ochtend voeren mijn benen mij naar de stilte van buiten, die met zachte bries getooid, gevoelens weet te ontsluiten en gedachten ontplooit. Benen, gevoelens, gedachten, dwalend door de stille straten, die even alle zorgen verzachten als de nacht het etmaal heeft verlaten.…

De zonsopkomst op de Egeïsche zee dat maakte ik, als een van de weinigen die ochtend, van zo dichtbij mee. Een prachtig verschijnsel van de zon die zo vroeg opkwam. Ik bleef die nacht buiten slapen, wilde die ochtend de zonsopkomst bewust van dichtbij ervaren. De rust, die ik die ochtend had, voelde wel bijzonder en aangenaam.…

Hermes trekt onzichtbaar en lichtvoetig door de nacht razendsnel haalt hij iemands ziel niemand zag hem komen een schaduw valt over de ochtend…

we zullen de avond dicht kakelen met veel geschreeuw en spraakwater en overdrijven en liegen (toe maar) we zullen de bakens verzetten, maar vrijwel stil zitten met een lach en met hoongelach en voordat we het weten weer naar huis toe, de ruimte weer open en wij de gordijnen en ramen dicht doen tegen licht morgen- ochtend maar ook tegen…

Één liefde, één leven Één leven, één wereld Één wereld, van ons allen Wees bij mij, elke ochtend Elke nacht, elke dag Wees bij mij, hoor bij mij Je bent niet alleen, niet nu Niet morgen, niet heden Bij mij ben je nooit alleen Ik heb jou gemaakt, leren zingen Leren dichten, leren lief te hebben Vooral mij lief te hebben Wij zijn…

de nacht voorbij, het duister weggeschoven van slaap nog zwaar de ogen dicht hoor ik gefluit en gekwinkeleer in het prille ochtendlicht van al wat snavels heeft. de radio sprenkelt een ochtend-concert over mijn loom en slaperig lijf. het haasje-over, het strekken en buigen van de noten zetten mij aan op te staan.…

Zijn het de walkuren of de eigen schimmen die mij de rust niet gunnen om gekwetste uren uit de nacht te zeven?…

uit een gestulpte kuip uit een miesbos vol donkere wakken sliep hij de ochtend in een blote klaarwaterzwerver een muitende buitelaar het was zo mooi als een brand om hem heen o zo lelijk als witte muizen hij snurkte een gat in de nacht en liet er een katje door komen met eiwijze handschoenen aan en ja daar begon de muziek de westkust…

als een steen zo liggend stil zo aanbrekend als ochtend ooit verweven met naam, gezicht en een eiland achter verre maan reeds dicht in afnemend ogenschijn tot maaltijd, vesper, verweerde koffiekan laat, een sluitend sluierlicht met vertraagde adem gaan…

als een steen zo liggend stil zo aanbrekend als ochtend ooit verweven met naam, gezicht en een eiland achter verre maan reeds dicht in afnemend ogenschijn tot maaltijd, vesper, verweerde koffiekan laat, een sluitend sluierlicht met vertraagde adem gaan…

streel de nacht onder de lakens bemin de warmte in diepe rust want in de ochtend vroeg zal de zon er zijn die je wakker kust slapen is genieten onbewust bewust…

Mist omkranst novemberlicht strooit amorfe schaduwen over jouw en mijn gezicht stemmen doorprikken de stilte tot ook de laatste klanken doven in het verre uur waarin wij zwijgen en onze nachthuid plooit in de diepdruk van het donker naar een nacht die ons bevrijdt van de demonen van de tijd.…

de nacht hult zich in inktzwarte duisternis het schip mindert zeil in het zicht van de haven de nacht is in uren geteld in de vroege ochtend zet de zon alle zonnezeilen bij het schip, huis zonder plafond, draait mee met het wonderlijke licht…

ochtend is gekomen en ik al die tijd maar lag weg te kwijnen dan is zij het die die eindeloze lege dromen al oplichtend weet weg te dragen…

Door plezier en jolijt gedreven, - de drijfveren van mijn leven -, dans ik van ochtend naar nacht. Maar wie ooit zegt, onverdroten, dat ik mijn ogen heb gesloten, heeft toch verkeerd gedacht.…

de zee woelt kust de branding zo verzandt de schemer die nacht doet stranden de avond graaft kuilen in sterren tot diep in de ochtend om morgen te scheppen…

een vochtige ochtend na een nacht vol regen de koude wolken hangen veel te laag de koffie is te flauw de bloemen zijn teneergeslagen zelfs het gras heeft geen zomerse gedachten…