Alle inzendingen over onmacht OR overdaad OR boodschap

de gretige eter van angst en twijfel smullend van onmacht zit zich na een kort dieet vraatzuchtig vol te proppen…

ik lig te ver van bomen af om het roerloze spreken te bezitten het heeft ook geen zin om eerder dan woorden de wind te bevelen of de blauwe plekken in de lucht die langzaam wegtrekken als halsgesnoerde lichtjes wat uit kruinen valt zijn jaren, samen gewaaid rondom een mond; dichtgestopt met schedels en afgestorven bloesems…

ik voel het, maar jij, zo passief, je wijkt opnieuw ik zou jou uit willen schelden, ja goddeloos vervloeken, ik zou je huid willen schuren, je willen slaan, omdat je zo stil, zo passief, zonder mening of heftig protest dit verborgen ontluisterend, geluidloos leven leeft ik haat je, om jouw onmacht, ik heb je lief, om je onmacht, ik pijnig…

Hels is zelfs het helste als er treden rijzen uit de diepte maar de metselaar knecht blijkt te zijn van duivelshanden die poreuze stenen bakten en de trap omhoog toch na is…

Hoe kan ik nog zeggen denken en schrijven wat ik voel en denk en hoor als ik iedereen kwets. Grootsheidswaanzin is dat totaal kapot je voelen van alles de schuld en totaal stronfvervelend Wie respecteert men nog op deze aardbol? De Oerknal of het heel gevoelig in vrede ontslapen en weer opgaan in de natuur. Is er iemand die daarbij kan…

Onmacht als de woorden niet goed worden aangevoeld voel nu pijn diep van binnen om die ene goed bedoelde zin.…

Je draagt een watermerk achter je uitneembaar oog van echtheid is geen sprake droevig om te zien hoe het andere zich kan vermaken oog om oog hand om hand.…

nog vliegt het kille witte als een doffe klap ondanks de duif is stilgelegd los en vast van schreiend aangemeten moederplicht doch zij verheft uit godverlaten zwakte welke wereldmoeder ook zo voelde toen haar zoon verging het gesloten ogenkind zijn geliefde en hun kroost het volk tast door de mist hoe sterk de band…

Langzaam liep hij weg, in de stromende regen. De dikke druppen, voelden hem als een zegen. Niemand zag zijn tranen, of zijn pijnlijk gezicht. Niemand stelde vragen, geen antwoorden verplicht. Het afscheid viel hem zwaar, zwaarder dan hij dacht. De gevoelens voor haar, hadden nog veel macht. Zijn hart zei hem te stoppen, zijn verstand…

bij een onheilstijding het gevoel van machteloosheid hier helpen geen vuisten zelfs geen geavanceerde wapens als verweer... dit gegeven ten voeten uit en die ledigheid van binnen maakt alles zó nutteloos met gebonden handen en stevig dichtgetapete mond aan de overvloedige dis van het leven dat is wat het is...…

Toch ben ik in leven gebleven ook al drukte jij mij naar beneden, want ik wist: het geluk komt toe aan wie heeft geleden.…

Twee levenslustige jongetjes van negen en zeven jaren oud werken en spelen vol druk genot lijden echter onder felle twisten van hun gescheiden ouders toch strijden de kinders moedig willen eigen bestaan versterken tenslotte maakt vader radeloos een eind aan 't leven van zijn zoontjes die wellicht nog een lange toekomst met schone beloftes…

De schaamteloosheid van de onmacht, verminkte tijd verruil ik met een open plek verbannen naar deze rustplaats, waar een zonnestraal zich verveelt in mij herinneringen van geruis uit het heelal vervalt in de moedwil van gedachteloosheid.…

Er ligt een dreumes op zijn buik te slapen Hij geeft aan vluchtelingen een gezicht Hij heeft hun lijden extra fel belicht Moderne media zijn dan een wapen Het lukt een man het lijkje op te rapen Hij wendt zijn hoofd af, doet ontdaan zijn plicht Men is vergeten hoe men vrede sticht En met welk doel de wereld werd geschapen Het leven zou om…

Soms weet ik echt niet wat gedaan: die bedelaar een aalmoes geven terwijl ik er haast zeker van kan zijn dat hij geen honger heeft maar drugs zal kopen. Soms weet ik echt niet wat gedaan: een klein bedrag aan geld toch overmaken terwijl ik weet dat 't goede doel met veel procenten zal gaan lopen. Soms weet ik echt niet wat gedaan: die…

Ik weet het niet wat van mij worden moet Na al dit rustloos pogen, nimmer slagen; 'k Heb vruchteloos een beeld in mij gedragen, Ik heb de adem niet die 't leven doet. En geest en hart, zij waaien droeve vlagen Van kille leegheid in 't verdord gemoed; En de aarde kwijnt; met haar gij, 't laatste goed Waaraan 'k mij klamp, gedenkend…

[Dit schreef ik voor alle verpleegkundigen] Onmacht Het verpleegkundig personeel, maakt bizarre tijden mee. Het lijkt allemaal zo onwerkelijk, maar het is de werkelijke realiteit. Je ziet mensen binnen komen die binnen afzienbare tijd ernstig ziek worden of overlijden.…

O ja, ik weet het wel, volgens vele New Age technieken zijn wij allen goden en godinnen, maar als het er op aan komt zakken we allemaal door de mand. Per slot van rekening ben ik maar een kwetsbaar liefheersbeestje en kan ik amper nog met mijn vliesvleugeltjes opstijgen. Natuurlijk hou ik het lijntje met de Godenwereld intact, maar hoezeer ik ook…

Kom ik mijn schaamte voorbij om over mijzelf te vertellen? Over mijn angst anders te zijn mijn angst voor de reacties die alles kunnen veranderen Ik wil lachen, feestelijk leven, kom, zet muziek op we wagen er een dansje aan en misschien vertrouwen we elkaar dan genoeg om open te zijn Het is geen examen we hoeven niet te vechten…

Er zijn wel eens dagen dat ik besef bij elke aanval van jaloezie wrok of woede ik het hart van mezelf zou moeten veranderen maar nooit dat van die andere ik ben dus op mijn hoede want zo ontneem ik hem of haar en zelfs mezelf alle energie die zo nodig is om samen door dik en dun elkaar te blijven dragen…

De permanente stortvloed van met name Het wervings- en beïnvloedingsgeschrijf Is overal een bron van irritatie Van groenteboer tot postorderbedrijf Wordt strikt vertrouwelijke informatie Bij kilo's door de brievenbus gegooid Gelukkig zijn er stickers in roulatie Met teksten als 'Papierverspilling? Nooit!' 'Wij hebben alles al' en '…

de supermarktkarretjes liggen barstensvol tot aan de rand bij de slager staan de mensen buiten wat is er aan de hand de bakker draait dolle overuren een partij brood van hier tot daar gaan we de derde wereld redden ik weet het niet, zegt u het maar ach wat dom, de pasen komt er aan we slaan vast overdadig in en weet u wat het…

, om uit alle omwegen niets te verliezen, ik denk, we komen elkaar toch wel ergens tegen, een willekeurige kringloop niet van gevaar ontbloot, ik tors het kruid van blanco zerken, deemoedig in het mos waar de bewijzering staat, in het voorspelde rood der rozen, wat knelde in het plichtmatig minnekozen, vervloek de dreiging van de overdaad…

blijvends niet te verliezen, om jeugd en tijd terug te winnen en me uit de eindigheid te tillen, menig energie gemorst, wat de natuur geen moeite kost, opnieuw te kiezen, de enige maat te bepalen, niet verder af te dwalen tot de fictieve grens van wat ik achterlaat, een weg gekroond met onderscheid, blijft ik een dief van overtollige overdaad…

O kerstdag, schoner dan de vele dagen dat we gourmetten en ons continu vol vreten bij buffet en barbecue en onze magen mateloos belagen… O kerst, ik kniel tjokvol eerbiedig neer, want u brengt ons nóg méér, nóg meer, nóg meer……

Als straks de wereld dichtgeschreven is, de plooien gladgestreken, al de monden volgestort met zand, waar zal hij schreeuwen? Waar scheurt de naad en ettert de wonde? Mens, vleesgeworden ladder in gods panty, vergeet de lange nacht niet die wij zijn. ----------------------------------------- Uit: 'Voor de stad en de wereld', 2006.…

Hoe waarachtig is mijn verlangen Naar eenvoud - simpel verlangen Dat mijn leven overeind houdt, Te midden van de mateloosheid Die modern leven wordt genoemd, En ik het mensenkind ben dat huilt, En daaglijks ten prooi valt aan De overdaad die mijn wereld vervuilt…

Zelden zag ik zoveel klazen, zelden zoveel pieterbazen, vanaf mijn galerij bezien, goed, dat de koters ze niet zien, want zoveel overdaad van sinterklazen, moet toch ieder kind wel erg verbazen. Een duplicaat van een verklede man, geen kind, die er dan nog in geloven kan!…

U weet ook dat ik naakt voor U sta dat ik geen kleren behoef om mijn verlangen kenbaar te maken omdat ik niet hoef te buigen voor Uw grootheid en alle dienaars van Uw ziel ik zal altijd die eenling zijn die U diep in zijn hart bewondert en ik zal twijfel zien als een boodschap op weg naar verwerking van de verbijstering over alles wat…

De bomen zwaaien de winter uit, buigzaam zwiepen de bevrijde takken op een victorie zaaiende zeewind. Pulkend is het plezier van bottende twijgen die zweren en puisten van het groene pus, uitgeknepen door een kloppend kussen van gonzende stromen lentewarmte. De blauwe baarmoeder van spruitend leven ontvangt in volle zin de spuitende zon…