Alle inzendingen over planken OR zichzelf

Zijn zij zichzelf kwijt? Of is dit het gevoel van verslagen zijn. Het laatste restje van Gods licht. Hoop, Geloof, Liefdesvuur. Dan treft het noodlot henzelf. Een kogel, het mes, genadeloos uur. Worden zij opgevangen in Gods aanwezigheid. Mogen zij rusten, zichzelf bezien, zichzelf vinden.…

waar banden zijn gestrikt die elastisch zijn geweven voor een lang en rekbaar leven waar tijd zijn eeuwig ritme tikt waar levens reeds zijn ingedikt door wedervaren vormgegeven in een wonderbaar samenkleven waar men respectvol is en ingeschikt daar is ten hoogste een opmaat bereikbaar tot ultiem geluk dat wat afgescheiden blijft dat…

Badend in louter licht en water speelt een kind aan de rand van het strand met 'n zuchtje wind en nooit wordt het later...…

Wie kent nog zichzelf?…

me uit en zie niets, als een staarreflectie Ik kijk in de ruimte en zie niets, een zwartgat weerkaatsing Ik kijk naar de mensen en zie niets, holografisch Ik kijk in mijzelf en zie niets, de naïeve geest Ik laat mijn kijk gaan en zie niets Ik kijk nogmaals en er weerspiegelt iets Ik open mijn schuchtere zelf Ik lach, een wereld opent zichzelf…

huid en van haar, daar nog alles tussenin, de erfenis van de mij nog onbekende Goden uit een terracotta oerinstinct, laat zich voorspelbaarheid verraden gekroond een eindeloze stoet der doden, als kroontjespen gedoopt in zwarte inkt, het avondrood de horizon verminkt, waarachter uitgebluste as dempt de egoloze put, verdrinkt het kalf zichzelf…

Wie de rust zoekt in zichzelf Kijkt niet naar anderen Die zijn immers rusteloos Wie de rust zoekt in zichzelf Kijkt naar binnen ipv naar buiten Wat je van binnen voelt zie je niet altijd aan de buitenkant Wie de rust zoekt in zichzelf Droomt over morgen, maar beleeft het vandaag Wie de rust zoekt in zichzelf Snapt niet wrom anderen…

De mens, De toerist Van nu, Verlangt Ernaar om Te verdwalen In deze Tijd van GPS en TomTom Lees ik In de Krant van Vandaag Hoeveel Mensen er Vandaag de dag In zichzelf Verdwaald zijn En letterlijk uitgeteld Wordt vreemd genoeg Niet vermeld Inspiratie: Weekendbijlage TROUW, zaterdag 14 juli 2012…

Ingevallen Haar wangen Mumm'lend Haar spraak Zat ze in Zichzelf gevangen Nadat ze bezoek Van Alzheimer Had ontvangen…

Hij zoekt naar zijn ziel en vindt daar dan ook zichzelf vol met energie.…

Te zijn geroepen door dit kind -al spreekt het niet, al lijkt het in- trovert slechts voor zichzelf te leven- drijft mij sindsdien ontketend voort. Uit: "O, die wijze koeien", Chris de Valk Uitgeverij Abraxas/Zuider-Amstel…

Zoals het nu gaat, als dat het is Dan slaat het Balkie, de plank goed mis…

Ze danst dan als een houten plank, Maar zij verstaat de kunst te balanceren, Wat Torries, Whigs, EU dan ook beweren, Toch is ze weggestemd, als stank voor dank. De Brexit die zij zelf heeft voorbereid, Heeft ook haar eigen exit ingeleid.…

Wie alleen z'n eigen 'gevolg' volgt die zoekt, vindt geen oorzaak meer!…

als het ongemakkelijk wordt het snel vergeten en niet belicht, vergeeld het enige wapen dat nog kan volstaan, en altijd zichzelf weer ten dienste staat in alle communicatie wordt verwoord en vertaald door middel van de levende taal zelf.…

Het lijstje was nieuwer, de foto al zo oud, op de plank al die jaren als beeld vertrouwd, trok die foto zoveel maal mijn vluchtige blik. Onlangs maakte een fotograaf van mij een portret, niet op mijn gemak, ineens beter op die foto gelet, zag tot mijn schrik: die man op die plank ben ik!…

werden Mijn vader, mijn moeder, Mijn gezin, door hen Kon ik mij richten Op wat onvermijdelijk Mijn toekomst zou zijn: De plaats waar ik Ten diepste mijzelf kon Vinden, kind van de planken, Kind van het toneel, door Hen heb ik weten te Voorkomen dat ik wellicht Levenslang in een Inrichting zou zijn gekomen…

Talloze planken staan er in de bieb vol meesterwerk van Annie en van Fiep.…

Hoor hoe de wind ons uitlegt waarom de orgels hier zo de kathedralen doen dreunen: Hoor, Cavaillé-Coll te Rouen dondert door hoofdschip en beuken: geluiden van oorlog en zout op de plank uit verbrokkelde tijden.…

Ik sprong van de rand van het bad en vond het zoete water Ik dook van lage planken soms wat bang dan weer vol vertrouwen En toen nam ik de hoogste duik: het water bleek een glasplaat…

De liefde glipt als fijn wit zand Tussen mijn verbaasde vingers Verzet is vergeefs Niemand kan een boom scheppen uit planken Noch een foto nemen van de geur van zuivere sneeuw…

Er moet voldoende brood zijn op de plank, ons parlement is druk aan ’t debatteren, partijen willen graag de armoe keren van al die mensen bij de Voedselbank. Daar is geen aandacht voor verkiezingsspreuken: veel zwaarder dan de Kamer weegt de keuken.…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

ongeveer zeven zal ik zijn geweest (moeder waste nog op een plank) toen vader besloot toch maar te gaan staken we zullen wel zien waar het schip strandt zei mijn moeder vast in Scheveningen dacht ik…

Veel werk van hem staat bij mij op de plank, Aan Drs. P postuum mijn dank.…

Ik had een goed verhaal En zij was goed in taal Zo vonden wij elkaar En werden een schrijvend paar Nooit samen op de bank Maar ergens op een plank Staan we nu al zoveel jaar Dichter dan wie ook bij elkaar…

Er zijn wel eens dagen dat ik besef bij elke aanval van jaloezie wrok of woede ik het hart van mezelf zou moeten veranderen maar nooit dat van die andere ik ben dus op mijn hoede want zo ontneem ik hem of haar en zelfs mezelf alle energie die zo nodig is om samen door dik en dun elkaar te blijven dragen…

onbeweeglijk stil stoft het op planken van boeken soms vliegen de blikken nog wel eens over de kaften eens trots gelezen boeken waar de schoonheid in gekerfd staat verloren tastend staan ze in de schemering van de herinnering………

we leggen een plank over de sloot een van ons neemt voorzichtig als eerste de hindernis 'de overkant als bevestiging van dat het haalbaar is' mijn uitgestoken hand reikt naar de volgende kom maar zeg ik... het donkere water blijft vooralsnog rimpelloos…

onbeweeglijk stil stoft het op planken van boeken soms vliegen de blikken nog wel eens over de kaften eens trots gelezen boeken waar de schoonheid in gekerfd staat verloren tastend staan ze in de schemering van de herinnering…