Alle inzendingen over sluimer OR dichten OR droom

Als het niet meer is als ooit En alles telkens anders wordt Nooit meer zoals het was Het betrekkelijk lijkt wat er nog is Er is vooral nog het moment Want in kleine stapjes gaan gewoonweg kwijt, herinnering en lijf Alleen nog hier en nu Meer en nog meer hulpeloze vragen Waarop ik het antwoord schuldig blijf Wanneer in jou verloren gaat…

Na het dichten vallen straks mijn ogen dicht en droom ik over dootjes waarvan sommige met een gezicht…

zoals het voorjaar - wazig nog van sluimeren - de knoken van de bomen kleedt of een vlinder - vochtig van ontpoppen- vol verbazing net ontdekte vleugels spreidt gelijk de dromen - levend in ontzielde nacht - verlangens weven in niet weten ooit gedacht zó verwonder ik mij elke dag…

Wanneer een hartenkreet ter ziele gaat en net niet als NETgedicht wordt aanvaard is de ziel een tikje aangetast, net als het hoofd, alwaar de roerselen zich volbrengen. Aan Poezie, waag ik me niet, een kreet soms hard, vaak licht aangebrand, hoeft niet net- netjes te zijn, want: zolang mijn kreten zowel als mijn netten, begrijpelijk te lezen…

Als jij maagd dan eindelijk aan de augustusvolle hemel straalt in een zacht kwartier wordt mijn bek ontwapend vinden mijn dromen ogen om beelden aan te haken. Te sluimeren in dit licht van luisterrijke levenslust vernieuwt versleten krachten doet alle zinnen zinderen laat mij weer leeuw zijn en al mijn sterren schitteren.…

in de diepste meanders van ons bestaan leunen we aan tegen wie we wezenlijk zijn sluimeren schoonheid en wilde dromen pakken we uit met onze kwetsbaarheid reizen gedachten over de pijngrens heen vinden we weidse horizonten zeggen we het onzegbare in onze blikken schuilt de tweespalt die ons zal verscheuren…

Als iemand die schrik overmande, hij staat, Rillend van vleugelen licht, Doch eer hij verruist en verder weer gaat, Drukt hij de oogleên mij dicht. 1884…

ogen die dichtvallen misschien jouw ogen wie weet die van mij een soort sluimer die je overneemt van de sluimerende ander in de schemer van de kamer op klaarlichte dag en buiten stemmen van jonge dochters in de eerste zon…

Elim, mijn liefje My sweet lady sunshine Je bent mijn Eos Mijn dageraad Aurora morgenstond Opkomst der zon Die jou heeft gewekt Uit jouw sluimer gehaald Elim, mijn liefje My sweet lady sunshine Haal mij uit mijn dromen Haal mij uit mijn slaap Aurora wil Dat je bij me komt En dat je mij wakker maakt…

te midden van wiegende bladeren op het ritme van gedempt geluid voelt het licht de schaduw naderen drijven golven hun laatste rimpel uit er is geen dagvullende volheid de stilte is een teken aan de wand zo snijdend stil, zo wijdverbreid geen leegte is er tegen bestand het nulpunt is reeds lang verlaten getuige de verkalking van het been…

Soms in die tijd tussen ontwaken en weer opstaan niet te moeten niet te willen nog wat tijd dagdromen die komen alle kanten opgaan alles lijkt nog mogelijk ja, zelfs het niets…

Ergens echter in mijn verste dromen, Weet ik dat een rustplaats op mij wacht, Waar de ziel tenslotte thuis kan komen, Waar ze wachten: sluimer, sterren, nacht.…

dag kleine boef wordt wakker, sluimer onbevangen als die eerste dag vaar zeilend door het leven verover harten met jouw lach dag kleine aap ga lekker slapen en droom van nu af aan door ons gekend voor jou, van mij een t'rusten knuf wees welkom meis fijn dat je bent…

als ik in het tintelmaanlicht luister hoe de adem gonzend langs je lippen verdwijnt dan wil ik alleen maar bijna in je kruipen in je armen zoveel zachter nog dan de plukjes dons in een hulsel van linnen als een kat liggen spinnen op je hartenkloppen wat sluimerend vertoeven tussen waken en dromen als in een onsterfelijke zomer…

sluimerend voel je aan de andere kant de werkelijkheid je verlaat je dromen zweeft het rijk van mijmeringen binnen en je weet nog even en ook dan smelt dat als sneeuw voor de zon de nieuwe dag zit er aan te komen het laatste vliesje dat de slaap scheidt is doorbroken door de nieuwe werkelijkheid gesmolten door een verse dag en je…

’t Is bijna vijf uur in de morgen Nog dekt het zwart de sluimer zacht En weet zich in haar veilig geborgen Die zich liet wiegen door de nacht Ik sliep de slaap der rustelozen Niet meer dan enk’le korte uren Waarin ik even mocht verpozen Een droom, hoe kort slechts zou zij duren O, mocht ik toch eens langer blijven Waar vredig dromen mensen…

dag kleine bink word wakker, sluimer onbevangen als die eerste dag vaar zeilend door het leven verover harten met jouw lach dag kleine aap ga lekker slapen en droom van nu af aan door ons gekend voor jou van mij een t'rusten knuf wees welkom boef fijn dat je bent…

kind zonder angsten in dromen tot de morgen je glimlachend vindt…

Niet bij machte de zoete slaap te slapen een lieve droom te dromen, gewoon tot rust te komen. Ik schrijf de nacht weer van me af droom mijn gedicht dicht langzaam mijn ogen dicht.…

sluimerende slaap ontwakend bij dageraad gapende dagen…

sluimerende slaap ontwakend bij dageraad gapende dagen…

Duizendschoon in woorden Zachtjes verleid je mijn droom Je zinnen sluimerend van liefde Geurend als een bloesemboom Duizendschoon in tederheid Liefdevol streel je mijn wang Kroel je mijn wilde krullen Fluister je als vlindergezang Duizendschoon in dromen Visioenen laten mij zweven Jouw stem zwoel vol passie Door liefdesklanken omgeven…

In zachte sluimering van winternachten diep in dromen over lente en zomer jaargetijden waarin wij hoop’loos smachten naar dagen van genot als zonnedromer. Reeds horen wij in onze fantasieën heerlijke vogelzang in hoge bomen genieten van die schone melodieën laten die beelden nu al tot ons komen.…

pogen en overwon de zwaartekracht Het was als zwemmen in de lucht Met mijn sterke armenvleugels Gerakend in een echte vlucht Laat los de aardse teugels Kan gaan en voel me waarlijk vrij Aan niets en niemand meer gebonden Als een vogel in het voorjaar o zo blij Eindelijk de oplossing gevonden Een ontsnappen aan je uitgestippeld lot Je droom…

Weg, ja weg van de wereld Dromen over kleur Nee, er is geen angst In de nacht Voor het slapen gaan Denk ik na… Over wat de vorige nacht Gedroomd is In mijn bed sluit ik me af Ogen dicht en gedachten uit Wachtend tot iemand me die droom brengt En het slaapzand in mijn ogen strooit Soms is het een goed iemand Maar soms slecht Dromen…

op de lange zeedijk dicht ik mijn liefde voor jou ademt mijn adem de klaarte eerlijk open zonder woorden blozend, zoenend strelend voel ik jouw passie het zilte nat ligt sensueel als liefdesnectar zoet op mijn lippen vingertoppen herkennen het warme weten maakt de heuvels ongestoord vrij ik rust in jouw boezem zacht sluimerend…

Daar zat ze keurig gekapt aristocratische trekken mooi gekleed zijden kleding zoals gewoonlijk de ogen gesloten in diepe sluimer gesteund door kussens de stilte ruisend tevreden trekken woont daar nog iemand daar in dat hoofd? Het infuus van het wassen beeld piept. hoor jij dat ook? of droom je nu verder je leven ten einde?…

Ik heb weer die starende droom op mijn gezicht en met enige schroom rijpt in mij een nieuw gedicht. Ik heb weer die razende stroom in mijn waterhoofd. Rust'loos beweeg ik loom, ik ben als pijn verdoofd. Dan gaat mijn hand autonoom over in het schrijven. Ik hou hem pas in toom als de woorden weer verstijven.…

Dromen wegen die iets? Dichten, is dat eenzaam? Niet bijzonder. En toch ga je door? Dat is een oud verhaal (...) of we ooit het samen dineren beleven die vraag is tot nu toe onveranderlijk overeind gebleven. * n.a.v. Poëziekalender, Van Oorschot, 15 september 2016 gedicht van Werner Aspenström…

Vrede mag niet enkel een droom blijven waarover wij zingen, dichten, schrijven van een Kind dat kwam in de vredesnacht en ieder jaar met luister wordt herdacht Vrede mag niet enkel een droom blijven het moet alle mensen doen samen drijven met een goede Herder aan het hoofd wordt het vredeslicht nooit meer gedoofd Vrede mag niet enkel een…