Alle inzendingen over sluimeren

de eerste steen het eerste licht de schemering het duister we vergeten snel omdat het moet zijn het nu blauwe bruine of groene ogen ontwaken sluimeren in eeuwigheid aan de horizon gloort een regenboog geurig in kleurrijkheid bereikbaar met open handen op blote voeten zoals het was…

regen op een luie zaterdag de druppels die ik zag toen ik nog in bed lag deden mij besluiten nog even met mijn rug gekeerd naar de bespatte ruiten verder te sluimeren, van tevredenheid te knorren te spinnen Ik blijf vandaag voorlopig maar binnen.…

Een bos lijkt een paradijs herbergt een kwaad Sluimerend tussen de bomen net zoals de nevel en de mist Stopt bij een huisje gaat naar binnen eindigt een leven veroorzaakt ellende Jaren verstrijken Daders vast Al snel blijkt Onschuldig.…

Een daad van politiek protest een vrouw van eenentwintig De eerste die Iran liet zien dat vrouwen kunnen winnen Olympisch brons met taekwondó maar hield haar woorden binnen Alizadeh is haar naam wordt zij icoon voor jong Iran Zoals een paar jaar eerder nog vertoond was in Afghanistan? Ze werd vernederd en beschimpt en was gedwongen…

de dag staat aan het raam een grijze vrouw met vermoeide ogen de dromen liggen bijna afgedraaid tussen de lakens een laatste restje zoete sluimer uit de diepte komt langzaam het weten boven drukt op mijn borst de grijze vrouw van weer een dag…

zo stil ben jij niet toch heb je diepe gronden je fladdert als een vlinder als door niets gebonden maar in de woorden door jou stil bedacht proef ik donkere diepten een ontoegankelijke kracht een sluimerende wereld die schijnbaar niemand kent zit eens stil m'n vlinder vertel me wie je bent…

dat vleugje jou tussen de regels laat zich niet afschrijven het blijft sluimeren manifesteert zich door alle rede heen hoeveel zinnen ik ook heb gewit nergens staat iets zonder jou ook al schreef je zelf je laatste strofe en kan jouw inkt me nu niet meer bereiken mijn innigste blauw blijft ook van jou…

In de schemering sluimeren mijn gedachten die aarzelen op de tinnen van jouw droomkasteel...…

tegen de horizon tekent zich zichtbaar een wolkenbloem kraaien krassen niet fluiten ritmisch een verstaanbaar lied in de verte klinkt sluimerend door het grijs een draagbare lach kom dan lief… de wind keert zuidwaarts harten kleuren samen rozenrood ze kloppen liefde door de dag…

gronden te diep onmogelijk te peilen en als ik dan sliep droomde ik bijwijlen de donkere diepten naar boven in angst en in zweet kwam ik dan bij verwonderd, 't is niet te geloven hoe wijds is mijn ziel hoe stroomt haar getij de verre verten maar ook dichterbij de sluimerende kusten te diep zijn de gronden van het onderbewuste…

Een stad ontwaakt uit een sluimerend vervlogen droombeeld. Een natte damp, als een plassende regen, overvalt de gracht. Doorweekte wallenkanten ontvouwen ranke bomen met ontloken twijgen. De houten ophaalbrug brengt heimwee naar weleer. De stille stroom verraadt een blijde glans.…

vervreemd van bron en oorsprong, zo zonder taal en teken verweesd tussen de schijn en wezen van levende bloedverwant in je hoofd op zoek naar 'n god in 't diepst van je gedachten heb je je levensweg gekozen niet in eigen hand in je hart een moederziel en sluimerende vaderband 28 mei 2019…

Een duistere sluimerende avond begint steeds vroeger. Zomeravond met gevoel, je moet dankbaar zijn dat die er is. Met rust in de aanloop naar de nacht, is het prachtig dat de zon op een mooie manier onder mag gaan. Foto Dick Voogd…

In de nacht als engelen dansen gouden draden breekbaar klinkt ergens een trompet en zacht een saxofoon de klarinet de xylofoon met zijn allen dringen zij zich door de ijle winterse lucht over slapende dorpen over sluimerende steden In de nacht als engelen dansen gouden draden breekbaar gaat een tinkelende lach voorzichtig langs de maan…

Vol verwachting klopte lente sluimerende camelia, prunus, ook magnolia tot volle bloei. Plots blies opgestoken stormwind hun kroon tot rozerode fragmenten verspreid over grastapijt en vijveroppervlak. Veeg ik, gevangen in heimwee dit pseudo sneeuwdek weg. Ook mei wordt snel verleden.…

Soms kartels op de smaragden rug van een sluimerende draak, één oog geopend naar de Afrikaanse kust. Dan weer blij wiekwentelend: windvaantjes op de fietsjes van lachende kinderen. De molens van Tarifa; Don Quijote zou er zijn handen vol aan hebben!…

onbewust heb ik wel weet van macht over materie vertrouwend op die scheppingskracht geef ik mij aan Morpheus over in empirische twijfel echter ligt reeds creatieve dood besloten als een eeuwig zwarte nacht vragend vrees ik voor de sluimering en wat een mens daarmee vermag hecht ik aan de rede en zijn waan van overdag…

dat vleugje jou tussen mijn regels laat zich niet afschrijven het blijft sluimeren en fluistert zich door alle rede heen hoeveel zinnen ik ook blijf witten nergens staat iets zonder jou en al schreef je je laatste strofe zelf en kan jouw inkt me niet meer bereiken mijn innigste blauw blijft altijd voor jou…

Het is het vallen van de nacht De uitgestorven stad De sluimerende stilte Die zegt, 'welterusten schat' Het is de uitnodigende warmte Melatonine die begint te stromen De pauze welverdiend Die zegt, 'tijd om te dromen' Ik ben al moe vanaf de ochtend En het is al bijna nacht Ben haast niet te genieten Dus ik zeg, 'slaap zacht'…

Er zijn sluimerende vulkanen die plots tot uitbarsting komen alles vernietigen op hun pad met kolkende lava-stromen. De driftig onrustige mens die met verbaal geweld explodeert als een vulkaan tiert en zijn naasten kwelt. Beide zijn niet te luwen de natuur gaat zijn gang ze zullen eeuwig vuur blijven spuwen.…

geschikt geslepen mijn woorden langzaam uitgezocht van beide zijden gestoffeerd met streepjes wegwijs in de poëzie van nu schijnend door de poort van toekomst op zijn plaats in mijn gedichten meegaand zonder grootspraak sluimerend in grote hoeveelheid vertoef in mijn welluidend gedicht het is eeuwig houdbaar prik…

zoals het voorjaar - wazig nog van sluimeren - de knoken van de bomen kleedt of een vlinder - vochtig van ontpoppen- vol verbazing net ontdekte vleugels spreidt gelijk de dromen - levend in ontzielde nacht - verlangens weven in niet weten ooit gedacht zó verwonder ik mij elke dag…

Waar aarde niet is geschapen of zee niet gegoten is zelfs lucht tot niets geworden licht in duister is verdwenen nacht zich te sluimer heeft gelegd verdwijnt ook kosmos in zwart gat is materie nergens te vinden kan energie nooit bestaan zou ook maar een kern van leven in chaos van “Big Bang” vergaan.…

de sluimering die lijkt te ontwaken in een figuurlijke windstilte van bevroren tijd een weten dat verborgen gaat achter zwijgen het verlangen naar een onbetreden landschap vrij van belastend gewicht niets is onbeschreven, alles ongeheeld en vervlochten met geheugenweefsel vroeg in de ochtend, een naderend moment als kind stel je soms…

Zonder de lasten ervan willen leven in de stad, boven de schoorstenen, schoon schommelen in oma's stoel voor het erkerraam de sluimerende monden van de pokdalige daken te zien ontwaken zonder hun gif te hoeven ruiken en het dan ook nog eens in te ademen uit solidariteit met ieder die snel moet leven in de stenen wereld waar alles…

in de taveerne, waar wij zaten te verveeld om het glas te heffen of te luisteren naar elkander slechts de tronie van de barman al beneveld in sluimer in licht geronk verdween de dag we hadden in bad kunnen gaan visjes eten in de haven vrijen en zo maar niets van al wij zaten verveeld met vuile glazen…

Als een vlinder Fladder ik door het huis In de nacht Geruisloos blijf ik Zweven en kijk liefdevol rond Houd de wacht Mijn gedachten vloeien Over in een kabbelende stroom Warm vol kracht De stilte is Overweldigend heerlijk en rustgevend En dan onverwacht Beginnen vogels te Zingen in het sluimerende waken Van praal en pracht…

Te sluimeren in dit licht van luisterrijke levenslust vernieuwt versleten krachten doet alle zinnen zinderen laat mij weer leeuw zijn en al mijn sterren schitteren.…

Tussen kei en korrel – leden van één lichaam - sluimeren eeuwen van gestaag verloop Twee gedaantes aan de uiteinden van tijd krijgen nieuwe maten bij 't wassen en slinken Er is geen verliezen of winnen voor wie afstaat of opneemt De wind waait bestendig van een oeroude vorm naar een nieuw volume.…

in de diepste meanders van ons bestaan leunen we aan tegen wie we wezenlijk zijn sluimeren schoonheid en wilde dromen pakken we uit met onze kwetsbaarheid reizen gedachten over de pijngrens heen vinden we weidse horizonten zeggen we het onzegbare in onze blikken schuilt de tweespalt die ons zal verscheuren…