Alle inzendingen over sterkste OR sterk

aan jouw borst wil ik weer even liggen je bent in mijn gedachte als ik een appel schil het mes snijdt, glijdt langzaam in het vruchtvlees het leven heeft zijn loop genomen de wereld eet niet uit mijn hand ik ben uit koers geraakt hoe jij alleen mij zogen zal voeden met elan…

ik proef brak water aan de lippen waar champagne vloeien zou en iedere dag een feest moest zijn wisten wij wel zeker in een wereld van verschil stroomt alles anders is er soms de smaak van bitter sijpelen zuren en zouten door in het bestaan…

alleen stilte heerst van binnen en ruisen van het bloed dat zoveel leven maken kan maar nu naar wegen zoekt om dit weer op te wekken mijn hart is er wel goed voor…

vanzelfsprekendheid is een weelde die je niet meer dragen kan gevoelens doven uit je ruikt de bloem maar neemt de geur niet op zoals je ook niet durft geloven wat je eigen ogen zien het hart dat brak voor jou door jou is leeg hier zijn we aangeland en met stomheid nu geslagen te laat te laat altijd…

het liefst verslenter ik de zwaarte van de zondag langs waterwegen die mij dragen kunnen als een verstekeling verborgen in hun stroom, tenslotte opgenomen drijven naar bestemmingen waar een ander woord verkondigd waar geluisterd en gefluisterd wordt maar ook intens gevierd en liefgehad met allen die ooit waren en die nú zijn…

natuurlijk wil ik liefhebben niet alleen in lentebloesemtijd maar blijvend door mijn eigen winters heen als mijn adem op het raam in een bloem gevangen wordt of buiten overgaat in wolkjes gipskruid…

hart boven land hart boven de verstilde vlakte kalm ontwarrend de greep van ijle omstrengeling wakker bij het punt van uitkijk en terugkomen anders wachtend…

zo voor het oog is alles wel voorbij je bent in as verdwenen schijnbaar is de rust nu neergedaald maar er zijn slechts dagen voor geschoven wat eraan voorafging is indringend nog aanwezig laat zich zien wanneer het wil in alle hevigheid…

mij ontroert soms het vertrouwen in een gebaar zoals jouw hand een rustpunt in de mijne zoekt waar eerder zoveel leven stroomde of lang gekoesterd bleef in tijden van geslotenheid voel ik daarom tot in je vingertoppen nog het kloppen…

meisje met je rode haren ik zag je in een andere tijd de eerste helft van onze wedstrijd won ik de tweede won niemand…

dood vuur is er nog slechts aangewakkerd wil het niet meer worden op mijn schreden keer ik terug naar waar de vonk eens oversloeg…

kus vluchtende lichtheid lucht spontaan laten gaan overhellen en nu de sprong pff gedaan…

wees zacht m'n lief laat mij nog wat wiegen in het dons van vermeende gevoelens voordat de werkelijkheid als zoutzuur haar grenzen trekt…

de hemel opende zich in jouw nabijheid niet eerder zag ik mooier blauw een vuur feller vlammen voelde het hart zo warm hoe aards voorbij nu ook nog altijd onderga ik je…

riep je mij vannacht ? ik dacht dat ik je hoorde roepen of wílde ik jou horen, horen zeggen dat je er bent vaak te vaak lijkt niemand daar als tot in het diepst de angstdroom binnendringt…

Jouw bloed van slag geraakt lijkt te strijden met zichzelf onder zachte dwang stroomt nu het oude weg voor vers dat stap voor stap zijn loop aanvaarden leert een eigenwaarde vindt zich in het gangenstelsel van dit nieuwe leven hecht dan herboren kloppend voor mijn deur zal staan…

herinneren doe ik niet uit dwang maar om de warmte van het herbeleven als je doordringt tot mijn kern heel even weer opnieuw beginnen om het hart dat bonst als je in gedachten tot mij spreekt en ik dan zeg dat het koud en leeg is al zo lang maar niet vandaag…

In het hoofd schemert het wat vaker en helderheid vervaagt wanneer afscheid nemen overheerst kaal het landschap waarin ik mij bevind leven zo afwezig lijkt tot een vertrouwde stem mijn naam weer noemt…

het was één lange nacht van opgaan in elkaar die ons zuiver licht bracht het vloeibaar worden een helder weldadig stralen bereikte alle cellen in het lichaam trok vuur uit alle botten weg naar waar het nodig was om te zweven naar de top je warme gloed reist mee in mijn oneindigheid geeft nog elke handeling zin…

eens was om je heen geschiedenis wereldoorlog één en twee diep tot in het hart geraakt ijzige winters hete zomers jij die ons allen bij je droeg het lijkt een wonder ligt daar nu zo klein fragiel als word je tentoongesteld eenzamer dan ooit van de wereld afgesneden…

zij staat op de voorjaarskermis wat onwennig puberaal met de armen om een grote beer die hij voor haar geschoten heeft erachter staat de kop-van-jut de beer kijkt toe wacht en lacht het laatst…

sinds jouw vertrek eeuwen terug of gisteren ben je onontkoombaar genesteld in mijn ziel luis in de pels ik ontmoet je wanneer de nacht meest donker, zonder genade is in het duister op de tast treft nog dieper het gemis verlangen laait steeds op, ondermijnt stilaan de grond van mijn bestaan…

ik leg je woorden in de mond die ik graag hoor nu beeld me in dat ze van jou zijn aan je lippen zal ik hangen om ze te spellen onomwonden zal je zeggen hoe je zonder mij niet kunt mijn charmes de humor zelfs de druppeltjes azijn en laat me weer geloven in een toekomst maar het achterste van je tong kan ik niet zien…

ik herinner mij een jonge god te zien vereeuwigd in de spiegel een flits ijdelheid hoe jij mij aanbad zo oprecht, intens en de nacht lag stil te wachten nog maar zwanger van genot…

in momenten van nutteloosheid dwaal ik af en ruik de zoete geuren weer, rond vreugde en misère uit een jeugd proef ik weer het bitter van vervlogen liefde die zo jong en sterk leek, maar sneller nog was opgelost dan de illusie groeien kon er schijnt geen weg meer terug hoewel de deur nog licht doorlaat op de drempel liggen als een buffer…

de man aan de zelfkant voorbij alle sprookjes wil voor zijn arme donder nog wel in een vallende ster uit de ruimte geloven, zonder poespas de hemel als strohalm, redding misschien in de ster die eraf waait, suizend het firmament achter zich laat gloedvol repeteert hij zijn wens en staart in een leegte voortdurend…

eindelijk bevrijd van dwangneuroses, zo leeft nu het idee het vieren waard voor een beginneling hierin, maar in jaren toch gevorderd aan zijn voeten zwaar van lood nog ligt de toekomst open lachend als een kind schuifelt hij een nieuwe wereld in…

weer een steen en onherroepelijk nu de zomer twijfelt om nog wat te blijven het afscheid uit te stellen wordt jouw naam hier toegevoegd niet ver van andere geliefden ruimschoots al aanwezig en gewend aan nieuwelingen aan mijn voetstap, ingehouden maar toch ferm…

kinderlijk en wat plechtig kust zij licht de envelop als bezegeling voordat deze in de bus verdwijnt door gedachten aan wat komen kan raakt ze in een aangename roes klein gebrek is geen bezwaar, had ze nog geschreven haar handreiking om hartstocht weer in huis te halen niemand is perfect gelukkig…

ik mis het zomergeluid van een vliegtuigje heel hoog dat stipje als een bromvlieg, en heel aards ergens beneden met de rug in het gras van weelde, ogen die verloren raken in het blauw, de geur en lucht die warm en zwoel, om het hoofd heen zweven, maar meest nog mis ik in mijn nood jouw adem die mijn lippen streelt…