Alle inzendingen over stof

Mijn doodsvijanden heten stof en pluis. Ik ben de gesel van de spinnenwebben. Zie hoe ik keer en ruim en poets en kuis - De oude spinsels zullen mij niet hebben. In een aan kant gemaakt en helder huis Kan het bestaan altijd opnieuw beginnen.…

hetzelfde patroon en sommige ontmoetingen als het dromenstof blijven lang, lang in binnenlucht hangen net ‘n vermoeden dat wij het nooit echt zullen weten en hoop dat wij het echt nooit komen te weten een wens dat de betekenis ervan, geen invloed heeft op ons leven tot wij merken dat het innerlijke reliëf voorgoed veranderd is wanneer het stof…

roep ik, meer nog hetzelfde versplinter het tot stof of minder het moet…

Ik heb met eerbied het portret van Vader uit de lijst genomen, waar zoveel stof was ingekomen, en toen weer in de lijst gezet.…

Wat er blijven zijn spikkels, stof dat warrend wolk moet worden, vlokkenpilaar die in de wind zal stijven, groevend nog de lucht die mij omgordde, krassend nog naar adem die niet bleef maar verder, langer kwam dan aders waren, opgeheven boven handgestreef, uitgegaan waar bot niet zal bezwaren, wakken latend - wonden uitgeleefd door wat…

Waar de teevee stond het stof van oude westerns ‘k vingerschrijf: “thanks Wayne!”…

Hoera: er is weer stof uit de Sahara Zo poetsen we de auto nog een keer En gaan we naar het Kruidvat op en neer Voor potjes Camel Trophyproof mascara Het land bedekt met fijn oranje spul Dat scheelt een hoop versieringsflauwekul…

Waait stof langs de kust van zielen en van sterren, kust licht van verre. De maan in de zee, gebakken voor mens en dier, licht van hemelse stier.…

Ik wilde mijn hand terug nemen, maar ik keek eens goed en in kwestie van een seconde lag er een dikke laag van beenderen en stof op mijn hele lichaam alsof het zo moest. Wie de dood een hand geeft is het nooit ter kennismaking alleen het is een eeuwige dans met hem.…

De geest rijpt aan de stof, zoals een bloem Die zich voelt, door de hemelstof begoten, En hoort het kloppen aan haar donkre doem, En springt de kelk uit, die haar hield besloten.…

harten bonzen meningen vederlicht Zwalkend in een doolhof de route verloren uitverkoren geen kant kan ik op bijtend in het stof…

zoals je soms een stofje vangt wanneer je met de ogen knippert en denkt aan naasten die er niet meer zijn zelf koester ik zo'n ogenblik en noem het zelfs een rendez vous…

Astronomen hebben zich vergist. Géén honderd miljard. Nee. Twee biljoen sterrenstelsels groot, is ons aller hemelrijk. Het aantal sterren per stelsel, rond de tweehonderd miljard, bleef ongeveer gelijk. Ik dacht altijd al te weten, dat planeten stofjes zijn. Onze aarde is bijna niets. Maar wie of wat zijn wij?…

Stof uit stof en as uit as Jij moest reiken, naar iets, zoals alles reikt Naar iets. Je bent gevonden, het dogma Der ziel, strijd, kracht, einde, Ook ik verwond, ook ik steek, Ook ik ben verdorven, want Ik val, maar je strekt je, wankelt En doet mij opstaan.…

Ik breek elke avond het sterrenstof alsof het mogelijk is want wat je overhoudt is gewoon stof dat met een zuchtje wind op alle meubels springt alsof.…

verval tijdelijkheid blijft voor ogen toch leven lustig verlaten warmte zal gaande tanen de momenten vermogen rest stof aan nazaten.…

Gezegend is de jongeheer die mijn navelholbewoner vindt en koestert in zijn hand, met lede ogen constateert dat pluis tot stof is weergekeerd een windvlaag op een korrel zand…

Wat ik zal bewaren is slechts wat stof in mijn hand met wat aarde. Zo is voor ieder mens iets anders van belang. De één denkt aan het onstoffelijke, de ander een stukje lievelingsbehang. Wat ik bewaren zal hier op aarde is juist het stof en die terugkerende aarde. Dan blijft het duister over.…

Ze is oud, wriemelt, waaiert voor ze gaat zitten – het stof van de stoel.…

Stof op de woorden die ik verzamel. Kou waar ik niet meer weet wat ik zonder woorden steeds verdring.…

Ik snapte niet waarom het lot mij trof Dat ik steeds zo actief blijf en nooit moe ben, Maar nu weet ik goddank waar ik aan toe ben: Mijn hersenpan zit vol met grijze stof. Dus boor ik gauw een gaatje in mijn kop En zet de grijze-stofzuiger er op.…

gevallen vogel stof geeft nog een aarzeling dood laat zich wachten…

Beits, zeep, appels, stof: ik houd van zoldergeuren – maar ik nies ze weg.…

De poetsvrouw neemt het stof op en zingt een blauwe maan houdt haar staande en alleen er schuilt naast dit lied een duidelijk perspectief in haar gebaar, een bijna geruststellend ritueel ze lucht de kamers, weg alle geurtjes, alle vlekjes gewoonte, alle stof tot nadenken of buitenwaaien gedoemd.…

En wat ik achterlaat in de dromen me niets zal zeggen omdat ik altijd uit mijn eenzame cocon ontwaak en steeds weer de stof van mijn eigen dromen wegveeg.…

De stof trekt de stof, de geest trekt de geest aan, liefde trekt liefde. Dit hele systeem is zonder begin en einde, naar het me toeschijnt. Evenwichtsstoornis verstoort het hele systeem van toenadering. Lichamen vallen, geesten duizelen deuzig, de wereld vergaat.…

Stof tot stof. As tot as. Als mest zult u wederkeren. Uit mest bent u ontstaan. Verteerbare schrijvers hebben gewoon geluk. Wat zij schrijven en lezers willen lezen, blijft onsterfelijk bestaan.…

Op schaakbord valt stof.…

De monnik naait, naait, trekt, trekt de draad door de stof -- Geen knoop aan het eind.…

De hitte laat de oudjes het begeven, Terwijl er bij de wijn, zo zie je maar, Nu wordt gesproken over ‘een goed jaar’, Het rode vocht zorgt voor een langer leven! Om nog wat extra jaren mee te pakken, Moet nieuwe wijn dus weer in oude zakken.…