Alle inzendingen over tapijt vol dromen, OR eenzame verhalen, OR verstrengelde gevoel

verstrengeld in regen van emoties kussend. wij zijn alleen verlaten bedorven maar samen.…

Ik voel me eenzaam omdat ik voel de drukte in jouw hoofd het snelle gaan bewegen en toch verlangen je weet niet waar je stil moet staan het kan niet verder gaan -ik voel me eenzaam-…

(voor jou) het zit in je een teruggetrokkenheid stilletjes verborgen voor de buitenwereld och misschien, misschien weet je morgen in dat volle vertrek met keuvelende mensen wel boven het gewemel het gedruis uit te stijgen draag je het hart wat meer op de tong zal je niet meer aarzelen of onderschat zwijgen…

Er is niets uit onze werkelijkheid te vereenzelvigen met het woord gevonden onder een zware steen de nacht heeft zijn verhalen over heengaan van ratio in gevoel weemoed die zich slijt in eenzaamheid er verschijnen brieven aan de maan over ooievaars met rugzakjes van de belastingdienst die over zee zwaait er…

bij het aankijken een ruimte vol kleur utopia lijkt dichterbij dan ooit met vreedzame, niet geforceerde woorden uit liefdevolle lippen met een prettige geur vervuld van emotie zonder traan lachend met de benen verstrengeld de seconde, een minuut, alsmaar langer maar na die tijd is het gedaan licht boven de aarde zwevend naar huis surrealistische…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Ik droom van de liefde. Ik droom van de vrede. Ik droom van een paradijs, waarvan alle mensen dromen. Het is een ongeboren toekomst, die vol verwachting op ons wacht. Het is een heilige geest, die, zoals in alle nachten, waait. Vannacht.…

Aanraken zonder gevoel te laten blijken. Ik vergeef je dat je mij in een droom liet geloven. Dat je niet aan mij dacht zonder het te hoeven beloven. Ik vergeef je waar oren geen gehoor kregen. En donkere wolk om het hart vol met regen. Ik vergeef je dat je de klanken van mijn ziel niet kan aanvaarden.…

Schrijdend van de trap met een sluier van kant als een waterval tapijt. Stralend bereikbaar voor haar verbluffende wachtende hoffelijkheid. Oogverblindend ziet hij zijn aankomend sprookje als een blijvend moment. Adembenemende romantiek wat hij zal blijven ademen. Gevoel dat voelt als ongekend.…

ze stript nog een tablet vermorzelt de eenzame dag vijzelt de nacht op mengt hem met water straks droomt ze weer de droom der dwazen lavendelveld vol liefde en hoe foutloos ze moest zijn…

Terwijl ik gapend schrijf ligt op de milieuhoop het tapijt waarop wij rollebolden ’s nachts thuiskomend van de hazejacht toen ik het uit de kamer smeet werd het eventjes bloedheet en nu met pils achter de kiezen lijkt de kamer te bevriezen nooit gedacht dit te missen zo verdwijn jij in het ongewisse.…

In de gang van jouw huis, net buiten je deur, waande ik mij weer even thuis in het verleden, door de geur van het pas gelegde tapijt. Plots sprong ik naar het verleden, waar ik in een hoek van een vertrek, als een kind zo tevreden, voor mezelf een eigen plek bouwde, vol geborgenheid.…

Kijkend naar een waas van herinneringen De paniek raast in mijn keel Tranen stromen door mijn lichaam Elk gevoel is er een teveel Eerst, eerder, nu en morgen Lijken verstrengeld tot een moment Onduidelijke lijnen in mijn hoofd Alle herinnering en gevoel gemengd Verloren in tijden die niet bestaan Duizend ogen draaien rond Ongelovig starend…

Liefdesstroom esthetisch elegant komt hij binnen, verbaasd een opgewonden geheim het mystieke kan het niet goed zeggen moeilijk uit te leggen zoals na een droom een illusie, vast gebrand in een foetus houding wilde ik hem vasthouden nooit meer laten gaan fundamenteel liet ik mijn meeslepen, in een nacht vol zelfvertrouwen dat de tijd even…

Letters zijn eenzaam. Woorden symbolen. Dode talen dood. Taal is een uitgestoken hand. De hand van een schrijver. Schrijvers geven zinnen zin. Verhalen komen door hen tot leven. Schrijvers sterven eenzaam. Verhalen blijven.…

ze schittert mooier sinds houden het nu nog geheim wij samen nieuw gevoel is ontloken groeit er binnenin volledige erkenning verstrengeld onze liefde genieten we op grote hoogte van de wolken het wachten is opdat zij prachtige rondingen zal gaan vertonen…

rivieren vol lust zee van zilte projectie daar waar je leefde veranderde het landschap was de maanspiegel alleen in een droom.…

zij hervinden zichzelf vrij in dromen angsten verdringen werkelijkheid waar zij ontwaken verstrengeld in handen hun schreeuw naar liefde fluistering wordt aanhoort het verleden hun toekomst breken die laatste tranen huilen ze stil…

Hoe kan het zo zijn dat 't gevoel van eenzaamheid me soms overvalt in een kamer vól vrienden? Hoe is het toch mogelijk dat ik soms niet voor mezelf opkom als ik denk dat ik geen tranen verdiende ? Hoe bestaat het toch dat ik mijn gevoel zo vol van liefde toch niet goed over kan brengen op jou?…

Een kamer vol verlichte romantiek. De uitgerolde rode tapijt ligt klaar. Voor een opmaat verzegelde kamer. Speelt onze symfonie de droom waar. Mijn pen dirigeert de eeuwigheid. Een openstaand hart vol euforie bonzend achter een laagje huid. Hartstocht die in de kamer schuilt.…

Er is zoveel stilte om mij heen zo’n gevoel als in een droom waar je achter een grote wand bewegingloos in het niets staart. Je gedachten zijn een lange stroom van eenzame zinnen die je ervaart als een nutteloos gevoel van leven.…

uit bij de verhalende boom.…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

door leegte omarmd strompelend door een bos dat geen pad lijkt te hebben voelt het tapijt hoogpolig waaronder geheimen schuilgaan veert 't mos zachtjes terug paddenstoelen klimmen op tegen bomen, en verhalen over wat komen gaat ijverig zoekend naar licht verdicht het eerder dan dat bevrijding nabij is…

een gevoel van eenzaamheid…

nu de stilte daalt nu de stilte daalt groeit duistere eenzaamheid in lege bomen de oudste dromen weerspiegelend in de zee stromen vol najaar het geruis van de golven de maan helder als een ziel…

zal ik gefluister wezen de tederheid in die alles onthullende zucht een liefdesverlangen dat zichtbaar verglijdt in een eeuwige wens naar samenzijn het onverstoorbare een rakende droom waar nachtenlang de illusie wacht verstrengelde handen elkaars houvast die eens gegeven samengaan…

Dus bekruipt je dat gevoel van een zondag zonder doel, ga op pad waar mensen zijn, en hef met hen het glas vol wijn, op jullie verbondenheid samen ten strijd: Adieu zondagmiddag-eenzaamheid...!…

Aders vol stromend licht nacht gevuld met dromen van liefde, eenzaamheid en wachten. Bedrijvigheid op andere plaatsen van deze kleine aardbol druk-doend en vervreemd. Wie leeft hier? Wat doen we hier? Waar komen we vandaan? Trachten te slapen, trachten te denken, danken en dromen.…

ben ik dan een zot zo vol van lijfelijk genot of door en door rot een droom je kent ze wel of niet: verhaal halen op je lief zonder te bezeren en ruimte geven aan je jaloers ongerief…