Alle inzendingen over vasthouden OR vergeten OR dood

Lust en smart in uwe banden Werd hetzelfde hemels brood: Eindloos zoet uit uwe handen Laav' de laatste teug, de dood.…

Als onwisselbare schat Draagt de ziel heur rijk gemis Door de bonte wildernis Van de grote mensenstad: Heel de volheid van haar hart, Nardus in zijn broos albast - O te liefelijke last Voor dees markt van vreugd en smart! Stil, want hier of nergens woont 't Jong en uitverkoren hoofd Wie uw balsem is beloofd,…

De zon wordt onverbeeldbaar schoon Boven de mist die houdt omhangen Der wereld windestille woon In dit vertederd dagenlang verlangen. Weer blankt de boskamp, een besloten zaal, Een witte kamer die de bruid verwacht, In smetteloze glanzeloze praal Op uit de zwarte nacht. 't Berijpte hout van alle kanten In gaasgeplooiden…

Vind ik u eindlijk, broeder Nacht? Hoe heb ik dag en nacht gesmacht Naar 't water uwer ogen. Wel viel de dauw der donkerheid, Maar neevlen dicht en kimmewijd Hielden uw blik betogen. Nu aan de open hemel staat De vaste rust van uw gelaat Zo sterrestil gerezen - Tot grauwe dag de vooglen wekt En met zijn floers uw glans betrekt…

.: Door bezonken wolkepracht, Heel de dag om u herdacht, Gaat de ziel in tot haar nacht: Door zo helder avondrood Naar een nacht zo diep en groot Als uit leven naar de dood: Of ge al zonder morgen ging Buiten levens duistre ring Rusten in verheerlijking, Wijl ik hier bij 't lampelicht, De ogen naar…

Een luttel aarde, een luttel hemel Heeft ziel als haar bezit gewonnen, Een luttel aarde, een luttel hemel Tot eigen heerlijkheid gelouterd In uwer ogen spiegeling. Maar weinig zuivre gouden woorden Reeg ziel tot snoer en morgenbede, Maar weinig zuivre gouden woorden, Klinkklare sterren neergevallen Uit de gelukverstilde nacht. Groot zijn…

Wat is u of mij een naam, Werelds prijs of werelds blaam, Als de ziel de dingen weet en mint Dieper dan hun naam, mijn kind? Elk ding krijgt zijn gouden naam Eens in schoonheids vol verzaam Als al schone dingen zijn Zonneklaar en zonder schijn. Daar vervalt het schone woord Hem wie reeds de zaak behoort, Die haar diepst heeft liefgehad…

Nu kunt gij veilig slapen gaan, Nu al de heemlen openstaan: Ziel, wier verlangen elke donkre wand In ster aan ster doorzichtig brandt, En in de schoonheid van dit tijdlijk land Al minnen moet uw eeuwig lot, Daar uw verrukking uitziet tot De troon van God.…

Een kopje schuin en wijs, haar feestzaal, de straat Steeds dansend op reis, in veel vergeten ornaat Ze spreekt om te vragen, haren krijgen de wind Straal je weer met vlagen, de gedachte blijft bemind Je kon je leven niet kleuren, dus dans je telkens onrijp En de reis zal blijven zeuren, tot ik oud en wijs begrijp Een traan hoopt op…

Een oud verwassen shirt maar heel dierbaar ik trek het aan om in de tuin te werken In mijn herinnering ruik ik zijn geur en alles krijgt weer kleur Vijf maten te groot maar dat maakt niet uit even dat gevoel van zijn Dan gaat hij in de was en belandt in de kast tot hij totaal is versleten En dan wordt ook deze herinnering vergeten…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Vraag mij af bestaat die diepe liefde die de dood overstijgt Ik kan de ontstane leegte niet vullen Waarom is mijn verdriet nog zo groot en voel ik niet jouw liefde…

ik wil niet herinnert worden na mijn crematie en ook geen urn tijdens mijn leven waren mensen mij al vergeten, al lang vergeten dus ik wil niet herinnert worden na mijn dood, na mijn verlijden na mijn overlijden, na mijn lijden want vergeten zijn doet pijn, zeer doet grote pijn, doet lijden, doet levenspijn lijden dus ik wil niet…

niet los en met een tevreden glimlach blies hij zijn laatste adem uit zelfs de dood kan niet zo erg zijn als iemand je hand vasthoudt…

Tegen de waarheid van de dood. Dat ik niet langer vasthoud, aan gebeurtenissen. Aan de halmen van het stro. Dat ik niet krampachtig wil behouden, waar ik met mijn hele hart van hou. Ik hou van het leven. Ik hou van jou. Mijn angst is dat ik niet los kan laten. Dat ik niet bevrijd zal durven stromen.…

men begraaft de herinneringen met de doden men moet vergeten wat men met eigen ogen zag men witwast de geschiedenis ruimt de graven men leest witte bladzijden men moet vergeten hoe het was ik moet onthouden dat ik herdenk en niet vergeten zal…

Vanmorgen toen ik nog niet wakker was maar al niet meer sliep sloop onzichtbaar op gehoefde sokken het onheil binnen in mijn bed, vlijde zich tegen mij aan en fluisterde om mij niet te wekken mijn naam. Terwijl ik mijn ogen niet opende zag ik dat hij naar mij keek met ook zijn ogen dicht het kussen streelde dat hij voor mijn lippen aanzag…

Ik wil je vasthouden voor heel even. Of ik verliefd ben?...Ben je mal!…

erosie is de meest ultieme vorm van geduld en vasthoudendheid de tijd mag hier geen naam hebben…

een ruw geslagen vuren kruis achterover hellend door de haast waarmee het schreiend was geplaatst achter de restanten van een huis brandt het netvlies vretend zuur ’t kruis dat dodelijk ongerust verstild haar kille schaduw kust over evenbeeld in miniatuur vrijwel zeker overrompeld zal ze binnenkort ten gronde gaan voorgoed in…

Kort na haar dood, lagen haar lievelingsbloemen op haar graf. Grote boeketten rode rozen, de kleur die zij graag zag. Na een jaar moesten ze al spuiten, tegen onkruid en zomeer. Het boeketje werd al kleiner, goedkoper deze keer. Na jaren had het onkruid toch zijn tol geëist. Haar naam was niet meer leesbaar, een poestbeurt leek vereist.…

Niemand zal je ooit vergeten We hielden veel te veel van jou. We zullen altijd weten, Dat jij ons nooit vergeten wou...…

Ochtendnevel in de velden bloemen drinken nieuwe kleur insecten laven zich als ware dit een nectar voor de goden niet gemaakt voor dode helden wiens messen en gebroken botten vage geesten nooit gewijd in de diepte wijlen door de insecten niet vergeten die geen dorst meer nu; gaan eten een lang verhaal van dood en brood, van as en…

Het leven verlangt steeds naar de dood. Bemin je? Weet jij waar vandaan Wij kwamen en waarheen wij gaan? Neen? Nu, wat heeft dan blijven nood? Ik breng je geen geluk, ik kom Alleen vergeten in je schoot, Moe van het reizen naar de dood Die nader komt als ik niet kom.…

Je bent pas dood als je naam niet meer genoemd wordt, Als je vergeten bent, Denk aan hem/haar, En hij leeft nog steeds...in jou.…

te snel en als altoos ontmoet een mens de dood die zet het sein op rood breekt alle botten broos het eindelijk gelaat dat schedelt scherp en strak de levenswil nog zwak bij laatste ademstaat onzichtbaar voor de rest begint finaal de reis bij't snijden van de zeis wordt doodman’s dorst gelest wat achter blijft is leed soms ironie in…

hebben zich over hem ontfermd Hem opgehaald van het stenen plavei in vergeten eenzaamheid.…

De dood is geen woord maar een moord die de tijd niet vergeet. Getallen zijn geen dromen maar mensen die moorden en doden met dezelfde woorden en straks vergeten omdat ze willen wegkijken als stille ogen vragen waarom mensen bestaan en doden wat niet meer mag bestaan.…

Wat ademt is dood Als het vergeet te delen Is leven zinloos…

Ik zal hier nooit meer zijn nu op deze plek ik kan niets vasthouden of vastleggen maar de verandering wordt in trage hanenpoten op het perkament van mijn huid geschreven.…